Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_περί ψαλτών

Δεν τα πήγαινα καλά με τους ψάλτες....
Ανήκαν κι αυτοί στην πολυπληθή κατηγορία αυτών που δεν ανεχόμουν....
Νομίζω ότι καλά έκανα...
Με πονούσαν οι φωνές τους. 
Τις έβρισκα πολύ στηριχτές...
μου θύμιζαν έναν δάσκαλό μου...
Έβγαιναν σαν κακαρίσματα από τους λαιμούς τους
...τους λαιμούς που έσφιγγαν κολάρα και γραβάτες... 
και από τα καλοξυρισμένα μάγουλά τους και από τα καλοψιλιδισμένα τους μουστάκια...
και από την Κυριακάτικη χριστιανοσύνη τους και από την εθνικοφροσύνη τους. 
Μου έμοιαζαν πολύ ωρολογιακά τακτοποιημένοι από τις 8.00 έως τις 11.00
 και πολύ καλοβαλμένοι για να ψάλλουν....

Εγώ αλλιώς φανταζόμουν και ήθελα τον ψάλτη μου...
τον ήθελα στην έρημο, 
να τρέφεται με ακρίδες κι άγρια χόρτα,
να έχει γένια μακριά, 
να είναι αναιμικός, 
να πηγαινοέρχεται, να κτυπάει τα χέρια του,
να μην έχει κανένα να μιλήσει,
 να σαστίζει, να κάθεται κάτω εξουθενωμένος...
να κρύβει το κεφάλι του στα γόνατά του 
κι όταν θα 'ναι να ψάλλει 
-να ψάλλει στο Θεό-
να μην ξέρει από πού να αρχίσει... 
να κοιτάζει ψηλά 
και να κράζει...
από τα έγκατα που ιδρύθηκαν μέσα του
όλη την έρημο 

ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ 

Σχόλια

  1. Ανώνυμος2/4/15, 12:35 π.μ.

    Εγώ αλλιώς φανταζόμουν και ήθελα τον ψάλτη μου...
    τον ήθελα στην έρημο,
    να τρέφεται με ακρίδες κι άγρια χόρτα,
    να έχει γένια μακριά,
    να είναι αναιμικός,
    να πηγαινοέρχεται, να κτυπάει τα χέρια του,
    να μην έχει κανένα να μιλήσει,
    να σαστίζει, να κάθεται κάτω εξουθενωμένος...
    να κρύβει το κεφάλι του στα γόνατά του
    και όταν θα ήταν να ψάλλει
    -να ψάλλει στο Θεό-
    να μην ξέρει από πού να αρχίσει...
    να κοιτάζει ψηλά
    και να κράζει...
    από τα έγκατα που ιδρύθηκαν μέσα του
    όλη την έρημο

    ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ
    ........................................
    Δεν υπάρχει! Άλλη Ελένη Ραβάνη δεν υπάρχει! Τέλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος2/4/15, 6:53 π.μ.

    Θα ειπώ και εγω κατι. Εαν θέλετε να δείτε/ακούσετε τέτοιο ψάλτη, ελάτε στους Αγ. Αναργύρους σ το Σικάγο. Θα τον δείτε ν α ψ α λ λ ε ι στο Θεό και οχι να κακαριζει.
    Κσλό Πάσχα σε όλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ καλέ μας άνθρωπε...
    Που εννοείτε να έρθουμε; Στο Σικάγο της Αμερικής; Υπάρχει τέτοιος ψάλτης στην καρδιά του πολιτισμού;
    Τι ωραίο!
    Επιβεβαιώνετε μ' αυτό που μας λέτε κάτι βαθύτερο που λέει αυτή η ανάρτηση... η οποία αναφέρετε βέβαια στους ψάλτες αλλά και στο "είδος" των πυρπολημένων από τον Θεό ανθρώπων.
    Ξέρετε πιστεύω ότι αυτοί οι "άγριοι" ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν στον κόσμο. Και μπορούμε να τους συναντούμε σε διάφορες μορφές, παντού σε κάποια ερημιά ή και γιατί όχι; στο Σικάγο να κάνουν τα απλά πράγματα που κάνουν κι άλλοι αλλά με τον ΤΡΟΠΟ του Θεού.
    Καλό Πάσχα και σε Εσάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,