[ παράκοσμος_ ]

  Παρ' ότι δήλωνε βέρος Ιταλός, έγινε γνωστός από το θρυλικό γκρεκάτικο τραγούδι "Άντρα μου πάει". Ο Φράνκο Κορλιανό , ποιητής, ζωγράφος και μουσικός, από τις πιο χαρακτηριστικές ελληνόφωνες φωνές της Κάτω Ιταλίας, πέθανε σε ηλικία 67 χρονών. Γεννήθηκε στην Καλημέρα το 1948. Στον σιδηροδρομικό σταθμό του Λέτσε όπου εργαζόταν έβλεπε καθημερινά τους μετανάστες του τόπου του να αναχωρούν για τις χώρες της βόρειας Ευρώπης  " με τις χάρτινες αποσκευές τους φορτωμένες με πόνο και ελπίδα". Ήταν 24 χρονών όταν έγραψε το "Άντρα μου πάει" και ο ίδιος έχει περιγράψει τη σκηνή που τον ενέπνευσε σε συνέντευξή του στον "Φιλελεύθερο" της Κύπρου. "Μια μέρα έζησα μια πραγματικά σπαρακτική σκηνή: ένας ηλικιωμένος μετανάστης ανέβηκε στο τρένο, κοίταξε έξω από το παράθυρο και η ηλικιωμένη γυναίκα του, του παίρνει τα χέρια και του λέει με τρεμάμενη φωνή «Άνοιξε τα μάτια» (πρόσεξε)... 'Εάν τα ανοίξω, δεν φεύγω πια' είπε

Άνοιξα κι εγώ, δύο μέρες τώρα, την τηλεόραση!!! Να μάθω τι συμβαίνει τελοσπάντων... Στο τέλος της δεύτερης μέρας, νιώθω εντελώς   λ ε η λ α τ η μ έ ν η... . Αρκεί, ναι! αρκεί ένα διήμερο για να νιώσεις ότι σκορπίζονται όλα όσα με κόπο μάζεψες εδώ και πολύ καιρό. Πρόκειται για έναν βιασμό, που μόνο όσοι έχουν απομακρυνθεί από αυτό το τηλεοπτικό τοπίο της φρίκης μπορούν να νιώσουν. Ένιωσα να ορμάνε πάνω μου κραυγές πολιτευτών, τιποτένιες εκδηλώσεις ανδρείας, προτάσεις, λέξεις, ερωτήσεις, ιδέες που δεν προλάβαινα να επεξεργαστώ και να καταλάβω.... ορολογίες ενός λεξιλογίου που μου είναι άγνωστο, εξυπνακισμοί που δεν αντέχουν στην απλή λογική επεξεργασία κι ούτε λόγος για διαλεκτική διερώτηση... στα ενδιάμεσα ηλιθιώδεις διαφημίσεις - συνέχεια ηλιθίων πανελ- θέλανε να μου πουλήσουν χαρούμενες στιγμές, εύκολες λύσεις, έξυπνες ιδέες, συμφέρουσες αγορές... ακόμα και βιταμίνες και διάφορα σκευάσματα για να με στήσουν εκεί, όρθια στα πόδια μου...ένα ανδρείκελο, πεπεισμένο ότι ζ

  «Η Ελλάδα, που δεν συνεργάστηκε με ένα από τα πιο επικίνδυνα καθεστώτα λέγοντας «Οχι», δεν χρειάζεται εξιλέωση, όπως ζητεί ο Σόιμπλε» Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ   «Ο ελληνικός πολιτισμός είναι ένα μοναδικό δώρο στην ανθρωπότητα. Ζούμε εποχές κρίσης. Ευκαιρία να βρούμε τα πλεονεκτήματα που μπορεί να δώσει στις σύγχρονες κοινωνίες», μας ενθαρρύνει ο Γκρέγκορι Ναζ, ο κορυφαίος καθηγητής Κλασικής και Συγκριτικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, ένας πρωτοπόρος στη διάδοση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας με ψηφιακά μέσα. Ο Γκρέγκορι Ναζ Ο Γκρέγκορι Ναζ Μεταξύ άλλων, πρωτοστάστησε στην ψηφιακή διάσωση του αρχαιότερου και καλύτερα διατηρημένου πλήρους κειμένου της «Ιλιάδας» (του χειρογράφου Venetus Α της συλλογής του Βησσαρίωνα), το οποίο έχει μάλιστα αναρτήσει στο Διαδίκτυο. «Πρέπει τα κείμενα αυτά να είναι προσβάσιμα στους πάντες. Ο ελλην

Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι. Κάτω απ' τη γλώσσα του κρατεί τους βόγκους και τα ζήτω κι αν κάνει πως τα τραγουδεί ραγίζουν τα λιθάρια. Σχόλιο:  Άνοιξα κι εγώ σήμερα από το πρωί την τηλεόραση...  Μου φάνηκε ότι παρακολουθούσα μια συζήτηση τόσο παλιά...... Το σκηνικό του διαλόγου τοποθετείται στην κατοικία του πλούσιου Πολέμαρχου στον Πειραιά.. Ο δραματικός χρόνος είναι το 421 π.Χ. Το ερώτημα : Τι το δίκαιον; ως κοινωνικό αγαθό, συγκρότησης της πολιτείας των ανθρώπων. Ο  γηραιός Κέφαλος, το ορίζει ως τιμιότητα στις συναλλαγές και συνέπεια στην απόδοση των χρεών, ενώ ο γιος του, Πολέμαρχος, θεωρεί δικαιοσύνη την απόδοση του καλού στους φίλους και του κακού στους εχθρούς. Την θέση με τα ισχυρότερα επιχειρήματα εκφράζει ο Θρασύμαχος, σοφιστής από την Χαλκηδόνα: δίκαιο είναι το δίκαιο του ισχυρού.... Λέει ο Θρασύμαχος στην πλατωνική Πολιτεία : «Φημί …εγώ είναι το δίκαιον ου

Ένα από τα αγαπημένα μου φαγητά  είναι τα φασόλια γίγαντες. Το άλλο είναι οι λαχανοντολμάδες.  Κατά την προσφιλή, λοιπόν, τακτική της σελίδας, ν' αναλύει, να συνθέτει, να εκθέτει, να διαθέτει... συνταγές, ιδέες, ποιήματα, εικόνες, τραγούδια, αισθήματα, ατυχήματα, φωτογραφίες, ανοησίες, φιλοσοφίες και διάφορα άλλα πράγματα της καθημερινότητος... σήμερα θα σας δώσω την συνταγή για επιτυχημένους Γίγαντες στο φούρνο.... Τους λαχανοντολμάδες θα τους αφήσω για αργότερα-πρώτα ο Θεός- που θα έχουν βγει τα φρέσκα χειμωνικά λάχανα... Χρειαζόμαστε, ένα (1) κιλό γίγαντες. Εμείς εδώ στην Κρήτη, γίγαντες δεν παράγουμε, αυτό όμως διόλου δεν μας αποτρέπει : ακάθεκτοι εμείς εδώ, να τρώμε τους γίγαντες, χειμώνα - καλοκαίρι. Εξάλλου το νησί παράγει ολοχρονίς τόσα άλλα πράγματα.... Απαραίτητα.. . το τονίζω αυτό... πρέπει να μουλιάσετε τους γίγαντες αποβραδίς.... καθότι οι γίγαντες - το λέει και τ' όνομά τους- δεν είναι ένα μαλακό και εύκολο όσπριο... δεν είναι π.χ. όπως οι φακές. Οι

  Το στόμα μου σφάλισε, όμως   εσείς πείτε μου, πείτε μου τις απαιτήσεις σας. Ποιες συλλαβές πρέπει να προφέρω; που και α , πα του και α , τα όλο μαζί δεν καταλαβαίνω τίποτα. Ποιες γραμματικές και ποιοι κανόνες, ποια υπαγόρευση σφάλισε το στόμα μου; Δεν καταλαβαίνω τίποτα.  Όμως εσείς πείτε μου  ποιες είναι οι απαιτήσεις σας για να ξέρω πόσο ηλίθιοι είσαστε που δεν καταλάβατε ακόμα ότι γεννήθηκα άλαλη ότι δεν φέρω καμία γλώσσα γι’ αυτό δεν μπορέσαμε ακόμα να συνεννοηθούμε. Το στόμα μου σφάλισε στη γέννα. Ήπια τα υγρά του αμνιακού μου σάκου και χωνεύω, χωνεύω ακόμα τις συλλαβές, τις λέξεις, τις ορθογραφίες, όλα τα συμπλέγματα, τα μπράβο και τα ζήτω χωνεύω τα λυμένα μου γόνατα στον τρόμο της γυροβολιάς στη γη, χωνεύω την ματωμένη αγάπη στο δόσιμο  στο πάρσιμο, χωνεύω τη σκόνη της ερήμου  μεσ’ τις ιδρωμένες παλάμες μου, χωνεύω τα τριξίματα του κόσμου που ανοίγει, κι ανασύρω κ

έργο : Hans Holbein, (1497-1543) , . 'Th e  Body of the dead Christ in the Tomb''    Ναι, τελείωσα... δεν έχω να πω τίποτ' άλλο. Τα είπα όλα.... Όλα όσα ήξερα για την υπόθεση. Ναι... ναι... αν θυμηθώ κάτι άλλο, θα έρθω... μόνη μου να σας το καταθέσω. Εξάλλου το είδατε και σεις... δεν χρειαζόταν να με προσάγετε "βιαίως"... Δηλαδή, τι βιαίως; Μόνη μου ήρθα ενώπιον των Ανακριτικών Αρχών... ... και σ' ό,τι με ρωτήσατε, απάντησα ...Συ είπας.

Σέζαρ Βαγιέχο (Περού 1897 - Παρίσι 1938) Γεννήθηκε στο Σαντιάγο ντε Τσιούκο, ένα απομακρυσμένο χωριό στις περουβιανές Άνδεις.  Σπούδασε λογοτεχνία στο Universidad de la Libertad στο Τρουχίγιο του Περού. Η έλλειψη χρημάτων τον ανάγκασε να σταματήσει τις σπουδές του για ένα χρόνο και να εργαστεί σε μια φυτεία ζάχαρης, τη Χασιέντα Ρόμα, όπου είδε από πρώτο χέρι την εκμετάλλευση των αγροτών, μια εμπειρία που θα ασκούσε αργότερα σημαντική επίδραση στα πολιτικά του πιστεύω και στην ποιητική αισθητική του.   Το 1916 μετακόμισε στη Λίμα, όπου σπούδασε, δούλεψε σαν δάσκαλος, ήρθε σε επαφή με την καλλιτεχνική και πολιτική πρωτοπορία της εποχής και άρχισε να γράφει τα ποιήματα που το 1919 θα εκδίδονταν στην ποιητική συλλογή Οι Μαύροι Μαντατοφόροι (Los Heraldos Negros). Ο Σ.Β. υπέστη διάφορες συμφορές στα επόμενα έτη: έχασε τη θέση διδασκαλίας του,,   η μητέρα του πέθανε το 1920, και φυλακίστηκε για 120 ημέρες για την υποτιθέμενη υποκίνηση μιας εξέγερσης στο Σαντιάγο ντε Τσ

έργο : Γιώργου Σικελιώτη του Χάρη Ναξάκη Η βούληση για δύναμη, η επιθυμία για εξουσία, η ιδιοτέλεια και ο ανταγωνισμός είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης, όπως βέβαια κι ο αλτρουισμός, κι όχι τμήμα της ταυτότητας του φύλου και δη του αντρικού, όπως αφελώς(;) διακηρύσσει το γυναικείο κίνημα. Το να δηλώνεις φιλελεύθερος, προοδευτικός ή αριστερός ήταν και είναι συνώνυμο με την άνευ όρων ταύτιση με τη φεμινιστική αφήγηση για την πατριαρχική καταπιεστική κοινωνία, τον πατέρα εξουσιαστή-αφέντη, σε αντίθεση με την ευαίσθητη και ευγενικών συναισθημάτων γυναικεία ψυχοσύνθεση. Η άφεση αμαρτιών των προοδευτικών αντρών για το προπατορικό αμάρτημα του αντρικού φύλου, για την επί αιώνες βάναυση πατριαρχική κυριαρχία, είναι το να δηλώσουν φεμινιστές. Η έμφυλη όμως καταπίεση δεν ήταν και δεν είναι μόνο πατριαρχική. Σήμερα, στην ύστερη νεωτερική εποχή, τα δίκαια αιτήματα του γυναικείου κινήματος για χειραφέτηση και ισότητα έχουν εκπέσει στην αναδυόμενη φιγούρα: της γυναίκας-αφέντρα

Το κείμενο της προηγούμενης ανάρτησης, "Το πορτοκαλί φεγγάρι της Αίγινας" του κ. Κ. Καναβούρη, μου θύμισε το ποίημα "Χωρίς τίτλο",  που είχα γράψει πριν κάμποσο καιρό και σκέφτηκα να το αναρτήσω, προς τέρψιν και χάριν παιδιάς των λιγοστών, πλην εκλεκτών, αναγνωστών της σελίδος τούτης... Εξάλλου, εκτός των  συνειρμών του πορτοκαλί,  που συνδέουν τα δύο κείμενα, το βρίσκω εξαιρετικά επίκαιρο... (Πρώτη δημοσίευση στον paracosmo : 9/2/2014) Απόψε στις οκτώμισι την ώρα που περπάταγα στον πλατύ διάδρομο του σχολείου μου, μιλώντας ακόμα με τους αιώνες για ιδέες και για ρητορική, την ώρα που εγώ πήγαινα στη στάση, την ώρα που τελείωνε μια μέρα μου, το Φεγγάρι ολοστρόγγυλο, όλο πορτοκαλί, όλο τεράστιο, βαρύ - βαρύ και ξέχειλο, γεμάτο πάνω απ' την πόλη, σαν να κρατιέται ίσα να μην εκραγεί την ώρα που περπάταγα... Αχ! αν άνοιγες επιτέλους, αν άδειαζες όλο το πορτοκαλί πάνω σ' αυτόν το κόσμο, τον καλύτερο δυνατό κόσμο του Λάιμπνιτς, αν γέμι

  του Κώστα Καναβούρη Πριν από πολλά – φευ – χρόνια είχα διαβάσει ένα εξαίσιο διήγημα του Στρατή Τσίρκα από το οποίο θυμάμαι μονάχα (όπως συμβαίνει πάντοτε με τα πολύτιμα διαβάσματα που μας διαμόρφωσαν) την αίσθηση που μου άφησε, τον συγκλονισμό που ένιωσα τότε και το εύρημα στο οποίο στηρίχτηκε. Που ήταν ένα παιχνίδι της στιγμής σε μια παρέα – κι αν θέλετε το πιστεύετε ή όχι, γράφοντας αυτό το κείμενο, θυμήθηκα ύστερα από τριάντα τόσα χρόνια το τίτλο του διηγήματος: «Ένα πορτοκαλί φεγγάρι στην Αίγινα» - ένα παιχνίδι μνήμης της ομορφιάς που στηρίζει τον κόσμο και κινεί τη γη. Κάποιος δηλαδή από την παρέα, σε ώρα θερινής ραστώνης είχε την έμπνευση να θυμηθούν όλοι τα δέκα ωραιότερα πράγματα που είδαν στη ζωή τους. Άλλωστε, ο τίτλος, «Ένα πορτοκαλί φεγγάρι στην Αίγινα» αυτό είναι: ένα από τα δέκα ωραιότερα πράγματα που είδε στη ζωή του κάποιος από τους ήρωες. Τα υπόλοιπα δεν τα θυμάμαι και ίσως να μην χρειάζεται. Μου φτάνει η ιερότητα εκείνων των αναγνώσεων που μ

Νικηφόρος Βρεττάκος 1912 –  1991 Ἐγώ, ὁ σέ λίγο ἀπερχόμενος, ὁ βαθιά εὐτυχής, ὁ τιμημένος ἐγώ νά εἶμαι ἀπ’ τό χῶμα σου, δέν «ἐπέμφθην ἐιπεῖν οὐρανόθεν τό χαῖρε». Ἀνεβαίνω ἀπ’ τά σπλάχνα σου κ’ ἐπιστρέφω στά σπλάχνα σου. Στίς ρυτίδες μου ρέουν φῶς ἀπ’ τό φῶς σου καί θλίψη ἀπ’ τή θλί-                                                                                    ψη σου. Δέν γνωρίζω ἄν μέ ὅσα εἶπα τό χρέος ἐξοφλῶ τῆς φιλοξενίας σου. Οὔτε    ἄν μέ τόν ἥλιον ἔχω ἀνταποκριθεῖ στό ἥλιον πνεῦμα σου. Γιατί εἶναι ἐδῶ πού ἀνάπνεα τόν ἀέρα σου κι ὅλο το σῶμα μου ἔφεγγε. Ἄκουσα μέσα μου τήν ψυχή μου πού συνομιλοῦσε μαζί του                                                                   καί τήν ἀνακάλυψα. Γιατί εἶναι ἐδῶ ὅπου πίνοντας τό νερό σου τό ἔκαμα αἰώνια πόσιμο. … Καί ὁ λόγος σου ὁ ἄφατος, μέ δίδαξε τό ἅπαντο. Πληρωθῆκαν σοφίας ἡ ακοή καί σοφίας τό βλέμμα μου. Ἔτσι πού ὅταν ἔλεγα «Ἥλιος» ἤ «Φῶς» ἤ «Θεός» νά ξέρω τί λέω. Γιατί ἐσύ τήν ἁγία δωρεά τῆς ἀγάπης