εις μνήμην Ν. Π.
Οικτίρουν
εκείνους τους αστόχαστους
που θέλησαν απ' την αρχή μόνοι τους
τα πράγματα να σκεφτούνε.
Οι τύποι αυτοί, π' αρνήθηκαν την τυποποίηση της εποχής,
- τ' όντι παράξενοι και γνήσιοι εραστές του λόγου-
πήγαν και στάθηκαν στο χείλος του βαράθρου,
θρύψαλα τ' όνειρο
ο αέρας ακίνητος
οι μύτες των παπουτσιών τους στο κενό
ο φόβος τούς τρυπούσε τα μηνίγγια
και το κεφάλι τους βαρύ, τούς τράβαγε προς τα κάτω,
κάτω στο μέγα γκρέμισμα του νου.
Εν τω μεταξύ, απέναντι
στο καφενείον η Ωραία Βεβαιότης
διάφοροι καφενόβιοι
έπιναν τον καφέ τους,
χτυπούσαν τις χάντρες του κομπολογιού,
γνώριζαν ασφαλώς, φτύναν στη γη
παίζαν παχνίδια στα χαρτιά
και στοιχημάτιζαν στο βέβαιον της πτώσης
έτσι περνούσαν την ώρα των.
Μα σύ, καρδιά μου, που στέκεσαι ευλαβικά
στα μέρη των στοχαστών εκείνων π' αστόχησαν
φυλάξου από το βέβαιον
κι από του τζόγου το ελεεινό του καφενέ το πάθος.
Οκτ. 2014
Πολύ επίκαιρο!
ΑπάντησηΔιαγραφή""Αυτούς που χαραμίστηκαν πονάω πιο πολύ,
που κάψανε τα χρόνια τους σε μια φωτιά σβησμένη,
μαζί με όσους πάτησαν αόρατο γυαλί
μπορεί να μην το σπάσανε, μα βγήκαν ματωμένοι.""
Ταύτιση?
Δώστε μας αν θέλετε περισσότερα στοιχεία για τους στίχους που μας στείλατε.
ΔιαγραφήΕυχαριστώ!
Πέθανε ο φίλος της Αγγλίας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, πριν χρόνια στο Παρίσι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήθεια; Δεν είχατε επικοινωνήσει μαζί του πριν κάμποσους μήνες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι λέτε;
Διαγραφή(λες να μου διέφυγε ένα τέτοιο γεγονός;)
Αν για μένα έγραφε άνθρωπος τέτοιους στίχους
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι πεθαμένος να ήμουν θα ανασταινόμουν οπωσδήποτε!
Με κάνατε και γέλασα...
Διαγραφήκαλό είναι κι αυτό...