[ παράκοσμος_ ]

 Ένα άλογο ανέβαινε τη γέφυρα Σκυφτό σχεδόν συντετριμμένο διόλου περήφανο δεν ήτανε το άλογο κι αν είχε ξεφύγει κάπως από τα δεσμά του δεν κάλπαζε όπως τ' άλογα,   προχώραγε αργά κι έσερνε το σχοινί του. Μαύρο ήταν, μαύρο θαμπό, σκόνη από μαύρο άχυρο το τύλιγε και πήγαινε μονάχο Η ουρά  κοντή, κάποιος την είχε κόψει (γιατί να κόψουν την ουρά ενός αλόγου;)  και το κεφάλι του μου φάνηκε παράξενο, μπαλώματα γεμάτο. Δίπλα και κάτω περνούσανε τ' αυτοκίνητα κι άνθρωποι, βουή η εθνική οδός Ίσως ήταν το ίδιο βασανισμένο άλογο που έκανε κάποτε έναν σοφό άνθρωπο να χάσει το μυαλό του.   Ατάραχο κι αταίριαστο,  είδα εχθές έν'  άλογο  που ανέβαινε την γέφυρα μονάχο. 

  Δεν νομίζω ότι υπάρχει αντίρρηση ότι η αμφισβήτηση είναι η "αχίλλειος πτέρνα" κάθε κοινωνίας. Όσοι και όσες τόλμησαν να βάλουν μικρές ή μεγάλες βόμβες αμφισβήτησης στο οικοδόμημα κάθε κοινωνικής κατάστασης - πραγματικότητας, κακόπαθαν (λοιδωρήθηκαν, δικάστηκαν, κάηκαν, αποκεφαλίστηκαν). Και είναι παραπάνω από βέβαιο ότι κάθε σύστημα είναι υποχρεωμένο συνεχώς και με διάφορους τρόπους να προστατεύει τον εαυτό του από κάθε μικρή ή μεγάλη αμφισβήτηση. Την ευγενή όσο και αναγκαία αυτή δραστηριότητα αναλαμβάνουν διάφοροι σε κάθε ιστορική περίοδο. Στην σύγχρονη περίοδο που μας απασχολεί δικαιωματικά αναλαμβάνουν τα Μέσα. Τα Μέσα με την ακατάπαυστη ενημέρωση και φλυαρία τους δεν κάνουν άλλο τι παρά να ξεριζώνουν κάθε μικρό σπόρο αμφισβήτησης, κάθε ερωτηματικό που μπορεί να φυτευτεί στο μυαλό κάποιου. Ακόμα περισσότερο φυτεύουν τα ίδια τα Μέσα τσούφιους σπόρους αμφισβήτησης, σπόρους ευνουχισμένους, οπότε η δουλειά γίνεται πιο εύκολη, εκ του ασφαλούς και κρατώντας τα προσχήματα της &

  Ποιος φταίει; ή Τι φταίει;  Αρχέγονο ερώτημα του ανθρώπου. Φταίει πάνω απ' όλα το κρασί , είναι η ποιητική απάντηση  του  Βάρναλη... Από την απάντηση, την όποια απάντηση, εξαρτάται όχι μόνο η βιολογική μας επιβίωση, αλλά και η ψυχική μας ισορροπία, η αίσθηση δικαιοσύνης που διέπει τις κοινωνίες μας και ηθική τάξη του σύμπαντος κόσμου. Αλίμονο εάν δεν θέταμε αυτό το ερώτημα το οποίο εγείρεται αμέσως μετά από κάθε κακό, κάθε διατάραξη της ομαλότητας, του προγραμματισμού, του κανονικού. Αμέσως μόλις δοθεί μια απάντηση (επαναλαμβάνω: η όποια απάντηση) φαίνεται σαν να τακτοποιείται κάτι, σαν η απάντηση να λειτουργεί εξηγητικά, να μετριάζει τον τρόμο που νιώθουμε μπροστά στο ανεξήγητο. Α! ήταν λάθος του σταθμάρχη... έτσι εξηγείται. Εντάξει, λοιπόν, ας δικάσουμε τον σταθμάρχη, ας καταδικάσουμε τον σταθμάρχη, ας εκπαιδεύσουμε τον σταθμάρχη, ας αντικαταστήσουμε τον σταθμάρχη και τους σταθμάρχες  απάντων των σιδηροδρομικών σταθμών, όπου γης... με τι; Με τι να τους αντικαταστήσουμε; Ας πούμ