[ παράκοσμος_ ]

 Έχω καιρό να γράψω, όχι μόνο σε αυτό το μπλοκ, αλλά και γενικά. Δεν γράφω πια.  Ίσως και να μην μιλάω πια.  Λένε πως υπάρχει μια περίοδος στην ζωή αυτών που γράφουν (με την ευρεία έννοια του γραψίματος) που σταματούν να γράφουν οτιδήποτε. Μάλιστα δίνονται διάφορες εξηγήσεις γι' αυτό το φαινόμενο. Εγώ θα ονόμαζα αυτή την περίοδο "θολό καιρό". Ναι, υπάρχει ένας καιρός, ένα χρονικό διάστημα όπου όλα είναι θολά, τίποτα δεν ξεκαθαρίζει, ούτε αυτό το καθάριο, ηρωικό μίσος, ούτε αυτή η καθάρια, ηρωική αγάπη. Αισθάνεσαι να βουλιάζεις μέσα στις μέρες που περνούν και μέσα στα πράγματα που σε περιτριγυρίζουν και που κι αυτά, όλα βουλιάζουν το ένα μέσα στο άλλο, χάνουν τα περιγράμματά τους, χάνουν τον χώρο τους. Ψάχνεις και δεν βρίσκεις τίποτα, ούτε αυτό που θα αναγνώριζες ως εαυτό σου και που τόσο πολύ αγωνίστηκες για τον βρεις και να τον περιγράψεις.  Εσύ δεν είσαι πουθενά. Ή μάλλον μαντεύεις πως και συ μέσα στο θολό τοπίο ίσως είσαι μια από τις πολλές θολές σκιές. Ποια σκιά όμως;

Πολύς λόγος γίνεται, τον τελευταίο καιρό, ανάμεσα στα πολλά που συζητιούνται, για το εάν πρέπει ή όχι να συμφωνήσουμε στην θεσμοθέτηση και λειτουργία μιας ψηφιοποιημένης σχολικής τάξης. Η συζήτηση έχει διέλθει από πολλά στάδια για να καταλήξει σε μια διαμάχη για το εάν παραβιάζονται και πώς, τα προσωπικά δεδομένα μαθητών και εκπαιδευτικών. Εάν δηλαδή η χρήση ηλεκτρονικών μέσων μετάδοσης του μαθήματος ενέχει κάποιους κινδύνους και συνεπώς ποια είναι  τα  ενδεδειγμένα μέσα (θα βιντεοσκοπείται ή μόνο θα ηχογραφείται το μάθημα; κ.ά.)  και ποιοι είναι οι κίνδυνοι που προκύπτουν (λογοκρισία και αυτολογοκρισία εκπαιδευτικού και μαθητή, απώλεια της λεπτής ιδιαιτερότητας της στιγμής ή της αύρας σχολικής ατμόσφαιρας κ.ά.). Είναι μια συζήτηση στην οποία  θα φτάναμε έτσι κι αλλιώς κάποτε, με τη διαφορά ότι τώρα γίνεται κάτω από την πίεση και με τους όρους που θέτει η πανδημία και ο κυρίαρχος περί την πανδημία λόγος. Εκ των πραγμάτων λοιπόν, λαμβάνει έναν τεχνοκρατικό - νομικιστικό χαρακτήρα, στ

Φωτογραφία από την πόλη Γουχάν (πηγή:google) Στο δικό μας πλανήτη δε θα βρής  τίποτε πιο αξιόλογο από τάφους. Έχομε τη μεγαλύτερη ποικιλία τάφων  απ’ όλους τους αστερισμούς του Κυρίου Σου. Μα αγαπούμε τους τάφους μας και τους δείχνουμε·  τάφοι είναι τα διαπιστευτήρια της γης.  Δεν σε πληροφόρησαν στη χώρα του φωτός, πως τούτος ο τόπος είναι η πρώτη θυγατέρα της οδύνης; Τα δάκρυα του ανθρώπου ελάξευσαν τέτοιας λογής την αντίσταση της πέτρας,  που τα μνήματα έγιναν τα πρώτα μνημεία μας.  Η σιωπή του ανθρώπου έκαμε τους τάφους την πιο ιερή Εκκλησία.  Σ’ αυτήν θα βρής το πυκνότερο πλήρωμα,  την κατανυκτικότερη λατρεία του Κυρίου Σου, Αρχάγγελε Μιχαήλ.… Στυλιανός Χαρκιανάκις (1935-2019), «Ξενάγησις Αρχαγγέλου» * Αυτή την ώρα «ο χλωρός καβαλάρης»** είναι, πάλι, εδώ. Έχει πάρει τη μορφή μιας πανδημίας λόγω μετάλλαξης ενός ιού, που επειδή δεν κατέστη δυνατόν, από αβελτηρία ή άλλους λόγους, να περιοριστεί στην πόλη Γιουχάν (ή Ουχάν) της επαρχίας Χουπέι

Ε ίναι δύσκολες ημέρες για να βρεις μια κατεύθυνση. Το τρελό φρενοκρουσμένο πλήθος αποπροσανατολίζει διαρκώς τα βήματά σου. Φλυαρίες, κύμβαλα χαλκών αλαλάζοντα, κόκκινες κορδέλες, αίμα ζεστό στην άσφαλτο. Και χαιρετάς ολόρθος την επερχόμενη πλημμύρα. Στο πίσω μέρος των ματιών σου επικρατεί μόνιμα η νύχτα. Το άκαρδο χαμόγελο ενός σκύλου το σκεπάζουν Οι ήχοι μιας εξελισσόμενης κωπηλασίας. Το κυνήγι του χαμένου θησαυρού και είσαι, δέξου το πια, Ένας ασήμαντος θιασώτης σ΄ αυτό το λευκό καρναβάλι, Των ολόλευκων, πλην αληθινών, ψεμάτων.                                              28/2/2020

Τι κάνεις με την πραγματικότητα, όταν η πραγματικότητα είναι αυτό το άθλιο, γλοιώδες σα μύξα πράγμα που βρίσκεται κολλημένο παντού : στα πρόσωπα των ανθρώπων που συναντάς και στα μανίκια τους, στα βιβλία που διαβάζεις, στα τραπέζια, στα τζάμια των παραθύρων, κυρίως στα λόγια. Τι κάνεις; Παλιότερα, σε ηρωϊκές εποχές, (προσωπικά δεν γνώρισα κανέναν ήρωα, έχω όμως διαβάζει πολλά γι'αυτούς και δεν αμφιβάλλω πως κάποτε υπήρχαν τέτοιοι τύποι) η απάντηση  ήταν ότι θα πρέπει να αγωνιστείς για ν'αλλάξεις την πραγματικότητα.... Ακούστε τώρα και την δική μου απάντηση : Την μαζεύεις, αργά αργά με το ξυστρί  όπου την βρεις την οδηγείς στο παράθυρό σου (το μόνο που έχεις ένα δίχως τοίχους και δωμάτιο, παράθυρο) και εκεί την αναγκάζεις να βουτήξει στο κενό στην ανάγκη,  αν διαμαρτύρεται και χτυπιέται φωνάζοντας αυτά τα γνωστά παρακάλια ή τις απειλές της, τής  δίνεις και μια σπρωξιά. Έτσι ζω στην πραγματικότητα.