Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_έχω καιρό να γράψω ή ο θολός καιρός

 Έχω καιρό να γράψω, όχι μόνο σε αυτό το μπλοκ, αλλά και γενικά. Δεν γράφω πια. 

Ίσως και να μην μιλάω πια. 

Λένε πως υπάρχει μια περίοδος στην ζωή αυτών που γράφουν (με την ευρεία έννοια του γραψίματος) που σταματούν να γράφουν οτιδήποτε. Μάλιστα δίνονται διάφορες εξηγήσεις γι' αυτό το φαινόμενο. Εγώ θα ονόμαζα αυτή την περίοδο "θολό καιρό". Ναι, υπάρχει ένας καιρός, ένα χρονικό διάστημα όπου όλα είναι θολά, τίποτα δεν ξεκαθαρίζει, ούτε αυτό το καθάριο, ηρωικό μίσος, ούτε αυτή η καθάρια, ηρωική αγάπη. Αισθάνεσαι να βουλιάζεις μέσα στις μέρες που περνούν και μέσα στα πράγματα που σε περιτριγυρίζουν και που κι αυτά, όλα βουλιάζουν το ένα μέσα στο άλλο, χάνουν τα περιγράμματά τους, χάνουν τον χώρο τους. Ψάχνεις και δεν βρίσκεις τίποτα, ούτε αυτό που θα αναγνώριζες ως εαυτό σου και που τόσο πολύ αγωνίστηκες για τον βρεις και να τον περιγράψεις.  Εσύ δεν είσαι πουθενά. Ή μάλλον μαντεύεις πως και συ μέσα στο θολό τοπίο ίσως είσαι μια από τις πολλές θολές σκιές. Ποια σκιά όμως; Αλίμονο δεν ξέρεις ούτε αυτό... Ούτε τα επιτεύγματά σου, ούτε οι ιδέες σου, ούτε η γνώση σου,  ούτε η γνώμη σου, ούτε η φωνή σου. Ο θολός καιρός είναι μια ανελέητη κι αμίλικτη εποχή.  

Μέσα σ' αυτό το ζοφερό σκηνικό και μόνο μέσα σ' αυτό ωριμάζει η στιγμή της εξομολόγησης. 

Έχω, λοιπόν, καιρό να γράψω.... 

 

Σχόλια

  1. Σε καλωσορίζουμε πίσω λοιπόν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ π. Κώστα!
    Με την ευκαιρία, είδα τα βίντεο - φωτογραφίες από τον αγιασμό. Μου άφησαν μια αίσθηση οικειότητας και ανοικειότητας ταυτόχρονα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φταίει η κοινωνική αποστασιοποίηση λόγω κορωνοϊού !

      Διαγραφή
  3. Ανώνυμος6/10/20, 12:00 π.μ.

    Κρίμα που δεν γράφετε τόσο συχνά εδώ όσο θα θέλαμε κ. Ραβάνη. Σας έχει δοθεί Χάρισμα λόγου...Εξαιρετικό και το σημερινό σας κομμάτι. Ευχαριστούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι πια καιρός να πείτε στον ανασταλτικό εαυτό σας: ''εγώ θ' αρχίσω, ξανά, να γράφω''. Κι αυτός, μάλλον, θα υπακούσει. Γιατί ο καιρός δεν είναι για σιωπή. Όχι ότι ο παρά-κοσμος θ' αλλάξει τον τραγικό εν τυπική ειρήνη κόσμο μας, αλλά ότι έστω, κάποια Ελένη Ραβάνη μιλούσε όταν οι άλλοι σιωπούσαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,