Έχω καιρό να γράψω, όχι μόνο σε αυτό το μπλοκ, αλλά και γενικά. Δεν γράφω πια.
Ίσως και να μην μιλάω πια.
Λένε πως υπάρχει μια περίοδος στην ζωή αυτών που γράφουν (με την ευρεία έννοια του γραψίματος) που σταματούν να γράφουν οτιδήποτε. Μάλιστα δίνονται διάφορες εξηγήσεις γι' αυτό το φαινόμενο. Εγώ θα ονόμαζα αυτή την περίοδο "θολό καιρό". Ναι, υπάρχει ένας καιρός, ένα χρονικό διάστημα όπου όλα είναι θολά, τίποτα δεν ξεκαθαρίζει, ούτε αυτό το καθάριο, ηρωικό μίσος, ούτε αυτή η καθάρια, ηρωική αγάπη. Αισθάνεσαι να βουλιάζεις μέσα στις μέρες που περνούν και μέσα στα πράγματα που σε περιτριγυρίζουν και που κι αυτά, όλα βουλιάζουν το ένα μέσα στο άλλο, χάνουν τα περιγράμματά τους, χάνουν τον χώρο τους. Ψάχνεις και δεν βρίσκεις τίποτα, ούτε αυτό που θα αναγνώριζες ως εαυτό σου και που τόσο πολύ αγωνίστηκες για τον βρεις και να τον περιγράψεις. Εσύ δεν είσαι πουθενά. Ή μάλλον μαντεύεις πως και συ μέσα στο θολό τοπίο ίσως είσαι μια από τις πολλές θολές σκιές. Ποια σκιά όμως; Αλίμονο δεν ξέρεις ούτε αυτό... Ούτε τα επιτεύγματά σου, ούτε οι ιδέες σου, ούτε η γνώση σου, ούτε η γνώμη σου, ούτε η φωνή σου. Ο θολός καιρός είναι μια ανελέητη κι αμίλικτη εποχή.
Μέσα σ' αυτό το ζοφερό σκηνικό και μόνο μέσα σ' αυτό ωριμάζει η στιγμή της εξομολόγησης.
Έχω, λοιπόν, καιρό να γράψω....
Σε καλωσορίζουμε πίσω λοιπόν
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ π. Κώστα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την ευκαιρία, είδα τα βίντεο - φωτογραφίες από τον αγιασμό. Μου άφησαν μια αίσθηση οικειότητας και ανοικειότητας ταυτόχρονα.
Φταίει η κοινωνική αποστασιοποίηση λόγω κορωνοϊού !
ΔιαγραφήΚρίμα που δεν γράφετε τόσο συχνά εδώ όσο θα θέλαμε κ. Ραβάνη. Σας έχει δοθεί Χάρισμα λόγου...Εξαιρετικό και το σημερινό σας κομμάτι. Ευχαριστούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πια καιρός να πείτε στον ανασταλτικό εαυτό σας: ''εγώ θ' αρχίσω, ξανά, να γράφω''. Κι αυτός, μάλλον, θα υπακούσει. Γιατί ο καιρός δεν είναι για σιωπή. Όχι ότι ο παρά-κοσμος θ' αλλάξει τον τραγικό εν τυπική ειρήνη κόσμο μας, αλλά ότι έστω, κάποια Ελένη Ραβάνη μιλούσε όταν οι άλλοι σιωπούσαν.
ΑπάντησηΔιαγραφή