_παράκοσμος: τί είναι;

Αρχικά επινοήθηκε σαν Κόσμος, σαν ένα στολίδι.
Να κρέμεται και να στριφογυρίζει.
Να είναι γαλανό από μακριά κι από κοντά πρασινογάλανο
Να λάμπει. Να ανασαίνει. Να τραγουδάει. Να συντονίζεται με τις ουράνιες σφαίρες.
Μάλιστα θα μπορούσε και να ...μιλάει.

Μετά συνέβη
"το πιο εκπληκτικό, το πιο επιβλητικό, το πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
φράξαν τον δρόμο σ' έναν άνθρωπο αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε" .

Κι αυτό το επιβλητικό, το μυστηριακό και το μεγάλο, έγινε και εξακολουθεί να γίνεται αιτία άπειρης και αναρίθμητης δυστυχίας για γενιές ανθρώπων και δεν μπορεί να παραγραφεί ούτε και να ξεχαστεί, δεν συμψηφίζεται.
Μ' αυτό είναι πλεγμένη η ανθρώπινη ιστορία μας και αυτού του "μυστηριακού" είμαστε συνέχεια, θύτες και θύματα. 

Ο para-cosmos δεν χωράει στην εσωτερικότητα ενός κλειστού δωματίου, εκεί που μπαίνουμε χαμηλόφωνα, δήθεν προστατευμένοι, δήθεν εκπολιτισμένοι, ωραίοι, άφθαρτοι και ατσαλάκωτοι.
Ο para-cosmos δεν μιλάει ήπια γλώσσα, δεν συντονίζεται με την ακαδημαϊκή κοσμιότητα, δεν χαρίζει όμως και τίποτα από τους αγώνες του πνεύματος οι οποίοι είναι το ίδιο σκληροί με τους πολέμους των ανθρώπων.
Ο para-cosmos δεν ξεχνάει ποτέ ότι επινοήθηκε ως Κόσμος ως στολίδι.
Κι αυτό θέλει να ΕΙΝΑΙ. 
 
Γι' αυτό και επιμένει να σκέφτεται, να διαβάζει, να γράφει, να ακούει μουσική, να αγανακτεί και ν' απλώνει τα χέρια του.
Γι' αυτό και επιμένει να μιλάει την βουβή μα και συνάμα εκκωφαντική απαίτηση του Ανθρώπου να ζήσει όχι "ριγμένος στον κόσμο" ή ως κυρίαρχος του κόσμου, αλλά συμφιλωμένος μ' αυτό το ΣΤΟΛΙΔΙ. 

 

Π α ρ ά κ ο σ μ ο ς                                       

 
Σʼ ένα κόσμο που παραληρεί και παραλογίζεται
που παρανοεί και παραμένει παράλυτος
παρεξηγεί , παρανομεί
και παραμυθιάζεται παρασκευάζοντας
πολύ ωραία παραμύθια,
που παραπέμπει στον Παράδεισο
που το παραξήλωσε με τα παράσημα
που παραβαίνει
νόμους, συμφωνίες και διατάξεις
και παρʼ όλα αυτά παρίσταται
παρʼ Αρείω Πάγω
που παραλείπει το παράδοξο
που παραδόξως παραδίδει τα παιδιά του
που παρατρώει
και παραμιλάει παραφουσκωμένος,
που παρόμοιός του δεν υπάρχει,
που παραβγαίνει με τον παρακρατικό
παραστρατιωτικό, παραεκκλησιαστικό,
παρατραπεζικό, παράλογο εαυτό του
που παράβρασε, παραχόρτασε
και παρακοιμήθηκε,
που το παράκανε με τα σύμβολα
παραχαράσσοντας το παρελθόν
που παραβιάζει, βιάζεται
και παραμένει απαθής,
που δεν πάει παραπέρα,
που παραείναι μεγάλος
σʼ ένα πάρα πολύ παράφωνο
και παρά φύσιν κόσμο

εγώ θα υποχωρώ
βαδίζοντας σαν κάβουρας προς τα πίσω
Πείτε ότι εγώ δεν είμαι εδώ.
Aς πούμε ότι εγώ δεν έφτασα ακόμα.



[Τα πάσης φύσεως  κείμενα που δημοσιεύονται σ' αυτόν τον ιστότοπο βαρύνουν αποκλειστικά εμένα.  Σε κείμενα άλλων συγγραφέων αναφέρεται ρητά το όνομά τους]

Ελένη Ραβάνη