[ παράκοσμος_ ]

Άσε με να σε φιλήσω μου είπες να χαϊδέψω τα μαλλιά σου να βυθιστώ στα μάτια και στο σώμα σου άσε με, μου είπες, να σε αγαπήσω όσο το έχω ανάγκη - είσαι η γέφυρα προς τον εαυτό μου μόνο μέσα από το σώμα σου μπορώ να με αγαπήσω έλεγες και ξανάλεγες, μέσα σε αναφιλητά, κλάματα βρισιές και παρακάλια Άσε με να σε φιλήσω φώναζες κάτω από τη βροχή, κάτω από τον ήλιο άσε με, ούρλιαζες και με κοίταζες με αυτή τη μισοάγρια μισοήμερη ματιά. Κι εγώ στεκόμουν με το βλέμμα αυτού που έχει ήδη φύγει αυτού που έχει ένα μόνο εισιτήριο στην τσέπη και κανέναν πια εαυτό για να χαρίσει.

 Τα δημοσιευμένα κείμενα υπό τον παραπάνω τίτλο αποτελούν αποσπάσματα εργασίας.  Δεν προτίθεμαι να δημοσιεύσω στο ιστολόγιο την υπόλοιπη και δυστυχώς δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να δημιουργήσω ένα σύνδεσμο που να παραπέμπει στο πλήρες κείμενο. Μου λείπει το γνωστό know how... πολύ σημαντικό πράγμα.  Πάντως αν κάποιος θα ήθελε το αρχείο μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου.  Αυτά για κλείσει αυτό το κεφάλαιο....

Συνέχεια από προηγούμενη ανάρτηση Ωστόσο, δεν «ανακαλύπτουμε» σε τούτη την εργασία «τον τροχό» η συζήτηση για την ανθρώπινη επιθυμία είναι τόσο παλιά όσο οι θρησκείες και η ανθρώπινη κοινωνικότητα. Η επιθυμία, συνδεόμενη τόσο με το μεγαλειώδες όσο και το ποταπό, με το εξαιρετικό όσο και το απολύτως κοινότοπο και αναμενόμενο, υπήρξε διαχρονικά το υπόστρωμα των παθών, ο αντίπαλος του λόγου, η αιτία των «θανάσιμων αμαρτημάτων», ο σκοτεινός εκείνος παράγοντας στην πίσω πλευρά, στο ονειρικό παρασκήνιο των ανθρώπινων πράξεων.  ΠΡΟΛΕΓΌΜΕΝΑ : Μια αναδρομή στη φιλοσοφική διάσταση της επιθυμίας  Η επιθυμία, αδιαφανής και αμφίσημη ακόμα και για τον φορέα της –κυρίως γι’αυτόν-, καταδείχθηκε από την θρησκευτική ηθικολογία ως η αιτία της «πτώσης» του ανθρώπου σ’ ένα κατώτερο οντολογικό επίπεδο συμπαρασύροντας όλη την Δημιουργία και ανοίγοντας έτσι τις πύλες για να εισέλθουν, σ’ έναν κατά τ’άλλα τέλειο κόσμο, όλα τα δεινά : ο μόχθος, η έλλειψη, η αρνητικότητα, κάθε μορφή καταπίεσης και ασφαλώ

 Ξέρω έναν άνθρωπο που πέθανε  σε κανονική ηλικία για να πεθάνει κανείς στην ηλικία εκείνη που αναζητάς την Μάνα σου. 

  ...τώρα ήταν παντού, όπου γυρνούσε το μάτι, τον έβλεπε να μπαίνει από την πόρτα της κουζίνας, έπειτα να σκύβει να διορθώσει κάτι στην χαλασμένη βρύση, να κάθεται στο τραπέζι, να ανεβαίνει τις σκάλες, να φτιάχνει καφέ, να ψάχνει τα τσιγάρα του, να μιλάει, να αγανακτεί, να θυμώνει, να σωπαίνει, να της βγάζει με τα μάτια του το λεπτό ρούχο που φορούσε... Θεέ μου, πώς ήταν τόσο αφελής!  εκεί που νόμιζε ότι είχε από χρόνια μετακομίσει και είχε πάρει τα πράγματά του και είχε φύγει... τώρα τα έβλεπε παντού, τα πουκάμισα κρεμασμένα στη ντουλάπα, δίπλα στα δικά της φορέματα, τα ξυριστικά του πάνω στο τζαμάκι του νιπτήρα και ο καθρέπτης θολός ακόμα από το ζεστό πρωινό μπάνιο και το σαπούνι υγρό και  το κουτάκι με τα κατσαβίδια και τις βίδες και το τρυπάνι του εκεί που πάντα τα φύλαγε σε ένα αποθηκάκι κάτω από τη σκάλα, δίπλα στα παπούτσια του και στον καναπέ ήταν το βούλιαγμα από το σώμα του και το σώμα του είναι ακόμα στο κρεβάτι τους και το κρεβάτι τους ήταν ακίνητο στη μέση του δωματίου και

Στον Γιάννη που τ'αποφάσισε   Όπως η νιότη μας,  όπως τα ποτήρια που τα σηκώναμε στον αέρα τα αγγίζαμε για μια στιγμή, μια στιγμή τα αγγίζαμε  και πίναμε το  κρασί μας  και τα ακουμπούσαμε πάνω στο ίδιο τραπέζι και τα χέρια μας που ήταν κάποτε τα δικά μας χέρια και τα λόγια μας που ήταν κάποτε δικά μας λόγια  και τα όνειρά μας που ήταν κάποτε τα όνειρα του κόσμου Όπως οι  θάλασσες που κολυμπούσαμε βαθιές με τους ψαράδες και οι ωραίες εκδρομές που κάπου θα πηγαίναμε και μετά το τέλος άρχισε να μπαίνει από παντού όπως οι κρύες θάλασσες που κολυμπούσαμε όπως η αλήθεια  και οι αγκαλιές που κύκλωναν το τίποτα του αέρα και του κορμιού την ερημιά και το σκληρό του κόσμου.  Τι δεν είπες ποτέ; Δεν θα το μάθω.  Το αποφάσισες λοιπόν;   Όπως η νιότη μας Φεύγεις;

  Ανάμεσα στους θεωρητικούς, τους πολιτικούς, τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τους λεγόμενους «ανθρώπους της αγοράς» αλλά και τους απλούς πολίτες είναι κοινή παραδοχή ή έστω διάχυτη η αίσθηση, ότι ζούμε σε έναν κόσμο αυξανόμενης πολυπλοκότητας, ρευστότητας και απροσδιοριστίας. Η εντελώς πρόσφατη «πανδημία» έρχεται να προστεθεί σε ένα κατάλογο αναπάντεχων γεγονότων και πρωτόγνωρων καταστάσεων που διαρκώς πυκνώνει, κλονίζοντας ατομικές και συλλογικές βεβαιότητες. Είναι «πράγματα που συμβαίνουν» και λαμβάνουν χαρακτηριστικά παγκόσμιας κλίμακας και οριζόντιας διάχυσης, κι ίσως αποτελέσουν τον πυρήνα για μελλοντικές θεωρητικές επεξεργασίες.  Διάχυτη επίσης είναι η αίσθηση ότι τα θεωρητικά εργαλεία που παρείχαν οι μεγάλες θεωρητικές συλλήψεις των προηγούμενων αιώνων -όπως ο φιλελευθερισμός και η προοδεύουσα τεχνο-οικονομία, ο μαρξισμός και ο δομικός, ηθικο-πολιτικός μετασχηματισμός της κοινωνίας, η ψυχανάλυση και η αποκωδικοποίηση των συγκρούσεων που ριζώνουν στον ανθρώπινο ψυχισμό- δε