[ παράκοσμος_ ]

Αυτές τις μέρες παρακολούθησα κάπως την συζήτηση που έγινε με αφορμή το θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου, την οποία και εγκατέλειψα, διότι κυλούσε μέσα στα αναμενόμενα πλαίσια : από τη μια ένα αστυνομικού τύπου ρεπορτάζ για τις αιτίες του θανάτου, με μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων και διαρροές από το τραπέζι του ανατόμου - ιατροδικαστή, από την άλλη  μια διαμάχη για τις αρμόζουσες συμπεριφορές απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα, κάποιοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να είμαστε ανεκτικοί και πολιτισμένοι, να μην κρίνουμε με φασιστικά κριτήρια και κάποιοι άλλοι ότι θα πρέπει να σταθούμε αποφασιστικά απέναντι σε τέτοια παρακμιακά φαινόμενα, που θίγουν τα ήθη και την αισθητική, συνήθως κράζοντας και βιαιοπραγώντας,  για να καταλάβουν ότι "δεν τους παίρνει"... Υπάρχει βέβαια και η μερίδα εκείνη που με αξιοσημείωτη βιάση και προκατασκευασμένες αντιθέσεις, επενδύει πολιτικά σε αυτά τα ξεσπάσματα της βίας, στήνοντας ένα σκηνικό αντιπαρατιθέμενων στρατοπέδων και κλείνοντας για άλλη μια φορά τις στρόφιγ

Μες το στρατόπεδο στήνουν κι άλλα στρατόπεδα και μετά άλλα στρατόπεδα των στρατοπέδων κάθε στρατόπεδο γράφει τον ύμνο του οι σάλπιγγες σαλπίζουν τον ύμνο του στρατοπέδου τους οι στρατιώτες ακούνε μέσα στον ύπνο τους τον ύμνο έμαθαν να ακούνε τον ύμνο σαν κάποιος να φωνάζει το όνομά τους σηκώνονται, πιάνει ο καθένας το όπλο του ξεχύνονται πάντα στο χάραμα μιας νέας μέρας η νύχτα τους βρίσκει φρικτά διαμελισμένους. Πέφτει ησυχία στα στρατόπεδα και το στρατόπεδο ταξιδεύει στη τροχιά ενός παραγγέλματος αδιαπέραστου. 

το θήραμα πιάνεται στην παγίδα.. στον πανικό του να φύγει αυτοτραυματίζεται... στη θέα του αίματος οι θηρευτές του εξαγριώνονται και αυτοί... ορμάνε, αίματα, σχισμένες σάρκες, ιαχές, βρισιές βογγητά, κλωτσάνε και χτυπάνε το θήραμα εκείνο αιμορραγεί, αιμόφυρτο σέρνεται, στην προσπάθεια να αμυνθεί βγάζει τα νύχια του, πιάνει ένα γυαλί και τους απειλεί, σηκώνεται τρεκλίζοντας, πέφτουν και άλλοι πάνω του....και το αποτελειώνουν. Τελευταίος ήχος οι σειρήνες του περιπολικού και του ασθενοφόρου. Πεθαίνει. Μια σκηνή αρχέγονου κυνηγιού στο κέντρο της Αθήνας... που δεν έχει τίποτα ηρωϊκό, όπως υπονοείται από διάφορους χώρους, τίποτα απελευθερωτικό για τον άνθρωπο... δεν παραπέμπει σε καμία κοινωνία της καταλαγής και της ανεκτικότητας, παρά μόνο στην απελπισία και τον τρόμο! Δεν είναι το μέλλον μας που προβλέπεται ζοφερό...Είναι το παρελθόν μας που ξεχάσαμε, φορώντας χρυσά περιδέραια και ακριβά ρολόγια, πιστεύοντας στα είδωλα, γεμίζοντας τα γήπεδα, κοιτώντας τις βιτρίνες και τις ο

Εξευτελιστικότερο για έναν λαό κι από τους Θεσμούς που έρχονταν  -λένε πως δεν θα έρθουν πια- για να ελέγξουν τα οικονομικά στο πτωχευμένο κράτος και να προχωρήσει η εκταμίευση, είναι οι Κριτές, αυτοί του next top model -ποιοί είναι αυτοί ;- που ελέγχουν των κοριτσιών τα χείλη, τους λοβούς των αυτιών, τα δόντια για να μην πούμε για την κυτταρίτιδα! Πτωχεία απέραντη κι ούτε μια διαμαρτυρία του λαϊκού κινήματος στο πτωχευμένο κράτος...  Άρχισε το πρωτάθλημα!

Κάνοντας το βήμα στο κενό σπρωγμένος από άγνοια ή απ' ανάγκη μη περιμένεις να φωτίσει το σκοτάδι κάποιος συμπαντικός προβολέας ούτε το πέλμα σου να βρει σε κάποιο σκαλοπάτι. Κάνοντας το βήμα στο κενό χωρίς φτερά θα σιχαίνεσαι ν' ακούς αυτούς που μιλάνε με τη βαθιά παπαδίστικη φωνή τους για το κενό ενώ οι ίδιοι στέκονται ασφαλείς σαν θεατές σε αρχαία τραγωδία σε μια ωραία αποβάθρα ξαπλωμένοι περιμένοντας το επόμενο τσεκ το επόμενο χειροκρότημα το επόμενο λεωφορείο. Το κενό που άλλοι λεν καλό θεό, τα καταπίνει όλα Μη περιμένεις .

Όταν την είδα τρόμαξα. Τι έπαθες; την ρώτησα Τίποτα, μου απάντησε Η απάντηση που φοβόμουν. Αυτό το τίποτα που σημαίνει τα πάντα του βυθού απ' την αρχή του χρόνου.