[ παράκοσμος_ ]

Η ώρα οκτώμισι Λείπεις Διαλύονται τα χρώματα ολόγυρα Η σκέψη μου Λείπεις Απλώνεται σιωπή παντού Η σκέψη μου Λείπεις Μαυρίζει ο ουρανός συνέχεια Η σκέψη μου Λείπεις Η ώρα οκτώμισι Νύχτα η σκέψη μου Ψυχή μου Λείπεις.

Τις νύχτες κλαίνε τα βουνά άκου εκεί που δεν πάτησε κανείς εκεί που είναι χιόνι εκεί που δεν τραγουδούν πουλιά που ο ουρανός ξεχνάει που μόνο ο   Θεός ακουμπά καμιά φορά τα ακροδάκτυλά του άκου άγρια κλαίνε τα βουνά τις νύχτες που σε ψάχνω τις έρημες τις νύχτες μου ψυχή θεριό, ψυχή φευγιό, ψυχή αγριεμένη.

Τριακόσιες μέρες θα περάσουνε χωρίς να σου μιλήσω. Θα αναρωτιέσαι αν είμαι εδώ ή πήγα σ’ άλλη πόλη. Δεν θα ρωτάς, θα προσπαθείς κρυφά να βρεις σημάδια Τον ήχο μου, τα μάτια μου, τα χείλη, τα μαλλιά μου, Το κλάμα μου, τα λόγια μου, το γέλιο, την σκιά μου. Τριακόσιες μέρες θα περάσουνε χωρίς να σου μιλήσω. Τίποτα δεν θα μπορείς να έχεις από μένα. Κανένα κομματάκι μου δεν θέλω να σ’ αφήσω. Τριακόσιες μέρες θα περάσουνε χωρίς να σου μιλήσω. Κι όταν όλες περάσουνε και τίποτα δεν θα μένει Θα’ρθω μια νύχτα ανήμπορη, χωρίς πνοή, εκλιπαρώντας για νερό στην πόρτα σου διψασμένη.

Όταν λείπουν  απλά πράγματα Να βρει και ν' ακουμπήσει το κεφάλι του στο πλάι κάποιου άλλου  κι έτσι μαζί να κουνηθούνε  ρυθμικά σα να νανουρίζονται ένα πικρό και  δυνατό αργό σάλεμα δύο άνθρωποι πλάι πλάι ρυθμικά που κουνιούνται κι έρχεται ο ύπνος  και τους παίρνει ψιθυριστά τραγουδώντας την πίκρα  της αιωνιότητας. Δεν τραγουδιέται αλλιώς! Δεν τραγουδιέται η ώρα αυτή Όταν  Μου λείπεις τόσο πολύ.  ****************** Νύχτα Ποτέ  δεν θα ακούσεις την σιωπή μου, την αγρύπνια μου, την αντοχή μου.  Xαλάσματα τούτου του κόσμου  φυλάξτε  το εγχάρακτο φιλί που τρόμαξε απ' την ερημιά και κρύφτηκε βαθιά στα λόγια που ήθελα να πω, και δεν θ’ ακουστούν Ποτέ Άγρια Νύχτα  φτάνει.  ****************** Tην καρδιά μου κρατάω απόψε ανήμερη στα κύματα της πιο άγριας σιωπής Την καρδιά μου κρατάω απόψε τσακισμένη στις στράτ

Μίλα εσύ για αγάπη. Πώς να μιλήσω εγώ για την αγάπη. Για την αγάπη σου. Θέλω να μιλήσω και οι αισθήσεις μου όλες αρδευτικά κανάλια φουσκωμένα πλημμυρίζουν τη γη σου. Θα ‘πρεπε να ήμουν γεωργός μ’ αμπέλια, με χωράφια με δέντρα καρποφόρα να ‘χω τη μυρωδιά της γης στα χέρια, στα μαλλιά μου για να μιλώ για την ξεχωριστή τη γήινη, την πήλινη αγάπη. Θέλω να μιλήσω και στο μυαλό εισέρχεται η θάλασσα, με ταραχή, με βουητό μ’ όλη τη δύναμή σου. Θα ‘πρεπε να ήμουν φαλαινοθήρας, κυνηγός τεράστιων πλασμάτων, τον λευκό απέραντο κυματισμό να ‘χω στα μάτια, στη καρδιά μου, για να μιλώ για την ξεχωριστή την άγρια, την τρομερή αγάπη. Θέλω να μιλήσω και η γλώσσα μου γίνεται έρημος, άνυδρη ούτε σκιά, ούτε νερό, μόνο καυτός αέρας. Θα ‘πρεπε να ήμουν ασκητής, με θεϊκά σημάδια, με πληγές με μάτια κόκκινα τρελά, λέξεις κομματιασμένες, για να μιλώ για την ξεχωριστή, την μυστική, μαιευτική αγάπη. Τίποτα δεν είμαι απ’αυτά. Εσύ όμως, εσύ που είσαι τα πάντα, μίλα εσύ για την ξεχωριστή, την άλεκτη, τ

Πάντα εσύ θα βρέχεις κι εγώ θα πίνω εσύ θα μιλάς κι εγώ θα ακούω εσύ θα προσπαθείς κι εγώ θα αντιστέκομαι έτσι οι άνθρωποι φτιάχνουν το σωστό και δεν μπορούν να ξεφύγουν απ' αυτό που έφτιαξαν οι ίδιοι με τα χέρια τους και στα δικά τους μέτρα. Το σωστό είναι μια μοίρα φωλιάζει στις προσευχές μετριέται στα κομποσχοίνια τόσο βασανιστικά βήμα το βήμα τόσο δεσμευτικά ιστό τον ιστό τόσο ανθρώπινα. έτσι που Πάντα εσύ θα κρατάς ένα μαχαίρι κι εγώ θα δείχνω το λαιμό μου.

Απ’ όταν είπες απερίσκεπτα: «έτσι θα ζω» ακροβάτης χωρίς σκοινί, χωρίς δίκτυ ασφαλείας με μια ισορροπία αφέλειας και έκπληξης, προκλητικά, θαμβωτικά, ακροζυγιάζοντας με δύο μόνο χέρια την πείνα και τη δίψα σου και τα κενά αέρος, καλώντας τις Δυνάμεις που κρατούν πάνω σε μια γραμμή το φως και το σκοτάδι, το Είναι και το Χάος πλάι, να σε συντρέξουν, να σε πάρουν υπό την προστασία τους, δεν ήξερες ότι σαν σφάγιο ιερό, σαν δόξα προσέφερες σ’ αυτές τον εαυτό σου. Και κοίτα ανάμεσα, μικρέ μου ακροβάτη, σκάλες της ζωής και άλλες σκάλες του θανάτου σε μια ροή αέναη         -γενηθήτω το θέλημά σου        αποθανέτω το θέλημά μου –        αυτό που έρχεται μαζί μ’ αυτό που φεύγει,        μ’ αναπνοή ζωής και μ’ εκπνοή θανάτου και μόνο ο θαυμασμός που αδειάζει τις σπείρες του μυαλού, τις κυψελίδες των πνευμόνων επιφωνηματικά και άφωνος ανάμεσα τρέμοντας ακίνητος, να στέκεις.

Ατέλειωτο του Ιούλη μεσημέρι πού να κρυφτώ; είναι ο ήλιος χίλιες φωτιές σκάει η γη στερεύουν τα πηγάδια λιποθυμούνε τα δεντρά δεν ημερεύει η όψη του, δεν παύει η οργή του, δεν σώνομαι. Μεσημέρι του ατέλειωτου Ιούλη ή κάψε με ή άσε με ή κρύψε με στο φως σου.

Rudolf    Carnap   (1891 –  1970) Προσεγγίζοντας τον Λογικό Θετικισμό μέσα από το έργο του    R . Carnap : «Φ Ι Λ Ο Σ Ο Φ Ι Α    Κ Α Ι   Λ Ο Γ Ι Κ Η    Σ Υ Ν Τ Α Ξ Η» [1]   1. Εισαγωγικά Με την δημοσίευση μιας σειράς μαθημάτων του Ρούντολφ Κάρναπ ( Rudolf   Carnap ), το 1935,   με τίτλο «Φιλοσοφία και Λογική Σύνταξη », η πολεμική των  ομοϊδεατών του, του κύκλου της Βιέννης, εναντίον της Μεταφυσικής οδηγείται στα άκρα. Η μεταφυσική γίνεται ένα πάρεργο, μια ενασχόληση κατάλληλη για ποιητικά σουαρέ  και μπορεί να απαγγέλλεται όπως τα ποιήματα, να κρίνεται όπως αυτά και να κατέχει την θέση που αυτά κατέχουν. Μπορεί δηλαδή να είναι κακή ή καλή μεταφυσική, όπως ο χαρακτηρισμός κακό ή καλό μπορεί να αποδοθεί σ’ ένα ποίημα [2] . Δεν μπορεί όμως σε καμία περίπτωση να περνιέται για φιλοσοφία. Ο λόγος για τον οποίο η μεταφυσική επιβάλλεται να έχει αυτή τη θέση, είναι, ότι από την ιδιοσυστασία της η Μεταφυσική  είναι μια μηχανή παραγωγής πλάνης. Στον αντίποδα της κα