_Άνοιξη, η εποχή των τρένων

  Άνοιξη

  Στον ίδιο σταθμό που φεύγουνε τα τρένα

 που περίμενα

 το ίδιο φως μεταλλικό ανάβει συνεχώς

 κι όλα στο φως

 μα δεν υπάρχει πια μεγάφωνο ούτε σταθμάρχης

 μόνο το τελευταίο τρένο που περίμενα

 ανοίγει ο μηχανισμός 

 τις θύρες του  αυτόματα μπροστά μου

 έτοιμη πια να μπω

 με το ένα πόδι ήδη μέσα

 μια στιγμή

 στρέφω και βλέπω εσένα

 κι εμένα που καθόμαστε στο ίδιο το παγκάκι

 με πλάτες γυρισμένες και μιλούσαμε.

 Και μιλούσαμε!
 Να! οι αποσκευές μου,
 το  παλτό με τις τεράστιες τσέπες του,

οι προορισμοί, ο κόσμος που κινιότανε

ανέβαινε, κατέβαινε και περίμενα
η βοή, οι συρμοί, τα ξένα τρένα, οι ώρες
"Ποιός είναι ο υπεύθυνος; Ποιός κανονίζει εδώ;"
η κραυγή μου.

Άνοιξη
στον άδειο σταθμό που φεύγουνε τα τρένα
στην αποβάθρα που περίμενα
νύχτα στο φωτεινό σημείο
που ακούγονται οι αφίξεις, οι αναχωρισμοί

τα τέλη,
η κραυγή μου.
Στρέφω και βλέπω εσένα

με πλάτη γυρισμένη η σιωπή σου,

οι ασχολίες σου, η εφηβεία σου,

ο έρωτας, τα χέρια, τα φιλιά,
το πρόσωπό σου

Είναι Άνοιξη
δεν παίρνω τίποτα μαζί μου

άφησα τις βαλίτσες μου
στο ίδιο παγκάκι που καθόμασταν

με πλάτες γυρισμένες και μιλούσαμε,
άφησα το παλτό μου
ίσως να είναι η  Άνοιξη
ο κανονισμός ή ο μηχανισμός που κλείνει πίσω μου

κι εγώ

το τρένο που περίμενα.