Απ’ όταν είπες
απερίσκεπτα:
«έτσι θα ζω»
«έτσι θα ζω»
ακροβάτης χωρίς σκοινί,
χωρίς δίκτυ ασφαλείας
με μια ισορροπία αφέλειας και έκπληξης,
προκλητικά,
θαμβωτικά,
ακροζυγιάζοντας με δύο μόνο χέρια
την πείνα και τη δίψα σου και τα κενά αέρος,
καλώντας τις Δυνάμεις που κρατούν
πάνω σε μια γραμμή
με μια ισορροπία αφέλειας και έκπληξης,
προκλητικά,
θαμβωτικά,
ακροζυγιάζοντας με δύο μόνο χέρια
την πείνα και τη δίψα σου και τα κενά αέρος,
καλώντας τις Δυνάμεις που κρατούν
πάνω σε μια γραμμή
το φως και το σκοτάδι, το
Είναι και το Χάος πλάι,
να σε συντρέξουν,
να σε συντρέξουν,
να σε πάρουν υπό την
προστασία τους,
δεν ήξερες ότι σαν σφάγιο ιερό,
δεν ήξερες ότι σαν σφάγιο ιερό,
σαν δόξα προσέφερες σ’
αυτές
τον εαυτό σου.
Και κοίτα
ανάμεσα, μικρέ μου ακροβάτη,
σκάλες της ζωής και άλλες σκάλες του θανάτου
σε μια ροή αέναη
ανάμεσα, μικρέ μου ακροβάτη,
σκάλες της ζωής και άλλες σκάλες του θανάτου
σε μια ροή αέναη
-γενηθήτω το θέλημά σου
αποθανέτω το θέλημά μου –
αποθανέτω το θέλημά μου –
αυτό που έρχεται μαζί μ’ αυτό που φεύγει,
μ’ αναπνοή ζωής και μ’ εκπνοή θανάτου
και μόνο ο θαυμασμός
που αδειάζει τις σπείρες του μυαλού,
τις κυψελίδες των πνευμόνων
μ’ αναπνοή ζωής και μ’ εκπνοή θανάτου
και μόνο ο θαυμασμός
που αδειάζει τις σπείρες του μυαλού,
τις κυψελίδες των πνευμόνων
επιφωνηματικά και άφωνος
ανάμεσα
τρέμοντας ακίνητος,
να στέκεις.
να στέκεις.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου