_ο θρήνος της Ελένης

Λένε πολλά
Πονάνε τα λόγια των ανθρώπων

μα πιο πολύ πονάει η γνώση.

Α! είναι καλύτερα κανείς να μη γεννιέται

κι αν γεννηθεί να εύχεται γρήγορα να πεθαίνει
πριν μπει μεσʼ το μυαλό του η ζωή
πριν μπει μέσα στη ζωή η θέληση
πριν ζεσταθούν τα μέλη του

πριν κινηθεί το αίμα στη καρδιά του.
Να πεθαίνει είναι καλύτερα όποιος γεννιέται άνθρωπος

κι αν γεννηθεί με χώμα να λούζεται,
με λάσπη να σκεπάζεται
να φράζει τʼ αυτιά του, να μη μαθαίνει να μιλά
να μη μνημονεύει
να μην τον βρουν οι συμφορές, οι πόθοι, οι λαχτάρες,
να μην θυμάται ότι άκουσε για μια φορά
για μια φορά μόνο
για μια φορά ότι γνώρισε βαθιά στα κύτταρά του
ότι είναι μισός άνθρωπος και τʼ άλλο μισό η αγάπη

Θραύσματα,

αναγκασμένα σε τροχιές
που συγκρατούνται απʼ το μυαλό

να μη φωνάξουν
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ

κι όλα τα δάκρυα, που μίλησαν στο στόμα μου
κι όλα τ' άνθη που έσφιξα στις χούφτες μου
να μυρίσει ο κόσμος το έλαιο της ψυχής
οι στεναγμοί που ορμήσαν στα  υπόγεια
και τα πουλιά που έστειλα να κόψουνε τις γέφυρες
κι όλα τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα που μάντεψε  η φωνή μου
δεν φτάσανε να συγκρατήσουνε παρά για μια στιγμή
μεσ' την αιωνιότητα,

δεν φτάσανε
την αγάπη

Μισή.

Έφτασε όμως η νύχτα
Και ήταν αρκετή αυτή η στιγμή να μάθω
Την  αγάπη,

τη γνώση αυτή της μοναξιάς, το ζόφο της απουσίας, την μάθηση της ερημιάς
Α, ναι! Πιστεύω βαθιά  στη νύχτα πια, κι αυτή πιστεύει σε μένα.

Σκοτάδι που με γέννησες μισή και έτσι με θέλεις πίσω.

Έτσι ακούστηκε ο θρήνος της Ελένης
μια νύχτα πριν στο γκρέμισμα της τύχης

πέσει η Τροία
κι ήμουν εκεί και τ' άκουσα κρυμμένη στο σκοτάδι

που εμέλλετο να 'ρθεί.

Λένε πολλά
οι άνθρωποι.