[ παράκοσμος_ ]

Φαίνεται τόσο απλό, σαν ένα παιχνίδι λέξεων. Αλλάζει ένα μόνο γράμμα και αίφνης η Γάζα από γη θανάτου για χιλιάδες ανθρώπους γίνεται γη παραθερισμού για λίγους πλούσιους. Ο Τραμπ και οι δισεκατομμυριούχοι  φίλοι του οραματίζονται την αυριανή μέρα στην πολύπαθη Παλαιστίνη. Πώς την οραματίζονται; Μα σαν ένα  ομοίωμα του εαυτού τους. Θεωρούν τόσο επιτυχημένο . τον εαυτό τους, αυτοθαυμάζονται και ναρκισσεύονται τόσο πολύ που νομίζουν ότι αποτελούν την τελευταία λέξη της   «φυσικής» εξέλιξης για το ανθρώπινο είδος. Στη θέση των χαμόσπιτων της Γάζας, αυτοί βλέπουν τις πολυτελείς βίλες τους, στη θέση των λασπωμένων δρόμων της, βλέπουν αυτοκινητόδρομους για τα ακριβά αμάξια τους. Βλέπουν πισίνες, κοκτέιλ πάρτι, φώτα, σιλικονούχα μοντέλα, δούλους -ρομπότ… βλέπουν τον κόσμο σαν ένα τηλεοπτικό σκηνικό ή σαν μια παραγωγή της τεχνητής νοημοσύνης, χωρίς καμία ιστορία, κανένα βάθος…  Εξάλλου ένας από τους κύριους στόχους του καπιταλισμού διαχρονικά ήταν η εξάλειψη της ιστορίας αν...

  … εννοούμε το έγκλημα που έγινε μέσα σε μια στιγμή τον Φλεβάρη του 23 κι έστειλε στο θάνατο 57 ανθρώπους … εννοούμε το έγκλημα   που γίνεται διαρκώς , εντατικά και επαναλαμβανόμενα    σε βάρος της νέας γενιάς …   εννοούμε όλα εκείνα τα παιδιά που ισοπεδώνονται καθημερινά κάνοντας ντιλίβερι ή δουλεύοντας στις γαλέρες του μαζικού τουρισμού.και της κατανάλωσης. …εννοούμε όλα εκείνα τα παιδιά που δεν ονειρεύονται πια γιατί ξέρουν ότι τα όνειρά τους δεν έχουν οξυγόνο και είναι νεκρά πριν καν γεννηθούν. … εννοούμε αθλιότητα,   φτώχεια,   μετανάστευση,    βία και  καταστολή. …εννοούμε όλα εκείνα τα μυαλά που πνίγονται στη βαρεμάρα και την υποκρισία κι όμως υπομένουν μέσα στις φυλακές του εκπαιδευτικού συστήματος. ...εννοούμε να παίρνεις ψυχοφάρμακα για να βγάλεις την ημέρα. … εννοούμε την ‘ κονόμα.   …εννοούμε τη συγκάλυψη, το κουκούλωμα, το κοινωνικό λούστρο  για να την γλυτώνουν οι «υπεύθυνοι», οι ηγήτορες, ο...

  Έγιναν οι καθιερωμένες, ετήσιες κινητοποιήσεις των αγροτών στην Κρήτη, όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Τα αιτήματα ήταν τα ίδια του περασμένου αιώνα. .. Σύμφωνα με την ηγεσία του Αγροτικού Κινήματος  το πρόβλημα της «πεθαμένης» αγροτιάς συνοψίζεται σε οικονομικές διεκδικήσεις προστασίας του εισοδήματος των αγροτών, οι οποίες απευθύνονται στον μεγάλο Άλλο, δηλαδή το Κράτος. Ζητάει η ηγεσία του ΑΚ την κρατική παρέμβαση μηρυκάζοντας τα αιτήματα για τις επιδοτήσεις, τις αποζημιώσεις, τη μείωση του κόστους παραγωγής, τον έλεγχο των τιμών ζωοτροφών,  εφοδίων, καυσίμων  και της δράσης των καρτέλ στα τρόφιμα.   Όμως όσο κι αν φαίνεται ότι η ηγεσία του ΑΚ αναφέρεται στα πραγματικά αδιέξοδα του αγροτικού κόσμου και εκφέρει έναν  «αγωνιστικό» λόγο, στην πραγματικότητα  αναπαράγει αφενός τον ηγεμονικό λόγο του καπιταλισμού, όπου όλα μετριούνται  σε κόστη-οφέλη, κέρδη –ζημίες, κι αφετέρου συντηρεί τις σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες του περασμένου αιώνα....

  Μια απάντηση στον Αλ. Παπαναστασίου Θα αρκούσε και μόνο η μικρούλα πρόταση προς το τέλος του άρθρου [Ηλεκτροδοτήσεις, πυλώνες και τοπικές εξεγέρσεις, 16/8/24] του κ. Αλ. Παπαναστασίου στο protagon για να καταλάβει ο καθένας/η καθεμία τα κίνητρα και τον σκοπό της αρθρογραφίας του. Λέει: «Με το κλίμα που υπάρχει, οι πυλώνες θα μπουν με την προστασία των ΜΑΤ». Η πρόταση αυτή θα ήταν αρκετή για να προκαλέσει την οργή μας. Θα μπορούσαμε να δηλώνουμε εξοργισμένοι/νες. Αλλά δεν είμαστε. Δεν είμαστε γιατί δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για την κατεύθυνση του ελληνικού κράτους τις τελευταίες δεκαετίες, που μέσα από σταθερούς μετασχηματισμούς, πετάει το ένα μετά το άλλο τα πέπλα της αχαμνής τηλεοπτικής/θεατρικής δημοκρατίας για να μετατραπεί σ’ ένα κράτος ολιγαρχικό . Καταλαβαίνουμε, επίσης, όχι γιατί είμαστε έξυπνοι/ες, αλλά γιατί ο ίδιος το ομολογεί, ποιανού συμφέροντα εξυπηρετεί το εν λόγω έργο της μεγάλης διασύνδεσης, Χανιά –Δαμάστα (Ηράκλειο). Παρ’όλα αυτά θα πιάσουμε το άρθρο απ...

  Διαχρονικά οι ανθρώπινες κοινωνίες βρίσκουν ένα θύμα και του φορτώνουν όλο το κακό και το άδικο που δεν μπορούν ν’αντέξουν και σε πολλές περιπτώσεις που οι ίδιες έχουν προκαλέσει. Είναι ο γνωστός μηχανισμός του εξιλαστήριου θύματος. Έτσι έγινε και στην περίπτωση του ευκαλύπτου που δέσποζε για δεκάδες χρόνια στη στροφή του Βάμου προς Κάινα. Εξάλλου, η φύση αποτελούσε για τον «πολιτισμένο» δυτικό άνθρωπο, πάντα τον μεγάλο «εχθρό» που ἐπρεπε να ελεγχθεί, να δαμαστεί, να εξημερωθεί. Αναρίθμητοι είναι οι τρόποι και τα μέσα επιβολής που επινόησε. Ει δυνατόν τα δέντρα να γίνουν «μαϊντανοί», τα ποτάμια συντριβανάκια, τα ζώα κρεατοπαραγωγικές μηχανές… Όλα υποταγμένα στο ντεκόρ της κυριαρχίας του. Εφαρμόστηκε, λοιπόν, κι εδώ όλη η προσκρούστεια αρρενωπότητα. Ο πολιτισμός που ενσαρκώνει ο λευκός, επιτυχημένος άντρας, αυτός που επιβάλλεται στον ανίσχυρο, αυτός που είναι αποτελεσματικός προς όφελός του, υπέδειξε τον «ένοχο». Ένοχος για το φρικτό τροχαίο στο οποίο έχασε τη ζωή του άλλος ένας ά...

 Στο σημερινό κείμενο θα συνεχίσουμε τον προβληματισμό της προηγούμενης ανάρτησης.  Είχαμε καταλήξει στο σωστό, κατά τη γνώμη μου, ερώτημα που πρέπει να τεθεί κάνοντας την στροφή από την υποτιθέμενη αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος προς το ενδεχόμενο να μην αποτυγχάνει το σύστημα αλλά ο εκπαιδευτικός. Βέβαια, μια τέτοια στροφή θίγει το αίσθημα αξιοσύνης των εκπαιδευτικών και κινητοποιεί την ευθιξία τους, αλλά  θεωρώ αυτήν ένα αμυντικό/αντιδραστικό αντανακλαστικό, προκειμένου να μην φτάσουμε σε βαθύτερες συνειδητοποιήσεις.  Ο προβληματισμός μου ήταν ότι το σύστημα ως τέτοιο δεν μπορεί να αποτυγχάνει, μπορεί να διορθώνεται, να μεταρρυθμίζεται, να προσαρμόζεται και να αλλάζει μέσα στα χρόνια, αλλά όχι να αποτυγχάνει. Η αποτυχία είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης δραστηριότητας και όχι των απρόσωπων συστημάτων και όταν την συναντάμε πρέπει σ'αυτούς (τους ανθρώπους) να την αποδίδουμε κι όχι σε κάτι που υπερίπταται αυτών και κυριαρχεί πάνω τους. Στην περίπτωση του εκ...