_τελευταία στιγμή

Έργο : Χρήστος Μποκόρος

Είχα πέντε εργάσιμες μέρες μπροστά μου.
Την τελευταία μέρα, που έληγε η προθεσμία, λίγο πριν τις δύο το μεσημέρι, που τελειώνει η ώρα συνεργασίας με το κοινό, χτύπησα την πόρτα του γραφείου.
Όπως τα ήξερα όλα, τα κομπιούτερ, οι δύο υπάλληλοι στα γραφεία τους, στοίβες χαρτιά, μεγάλο το δωμάτιο και φωτεινό.
Στάθηκα μπροστά στην υπάλληλο και της είπα :
- Ήρθα για την ανακοίνωση που δημοσιεύσατε στο side....Εγώ είμαι που....
Με κοίταξε καλά...
- Είστε...;
Της έγνεψα ναι, με το κεφάλι.
Με κοίταξε από την κορφή ως τα νύχια. Ξέρω ότι δεν την έπειθα. Το σουλούπι μου, το ύψος μου, το ύφος μου, ιδίως τα μαλλιά μου... όλα πάνω μου λέγανε ότι δεν έπρεπε να ήμουν εγώ ή ότι εγώ δεν θα έπρεπε να ήμουν εκεί, σ' αυτό το μέρος, σ' αυτό το δωμάτιο... σ' αυτή τη θέση  ή ότι σίγουρα υπήρχε κάποιο λάθος.
Ότι εγώ είχα κάνει κάποιο λάθος.
Εξάλλου, μ' αυτή την σκέψη πάλευα κι εγώ τα τελευταία χρόνια... πού βρίσκεται το λάθος;
Τότε ή τώρα; Μήπως όλα είναι λάθος;
- Φέρατε τα χαρτιά που λέει η ανακοίνωση; με ρώτησε.
- Ναι, της είπα και της έδωσα  ένα μικρό πακέτο.
Φωτοτυπία της ταυτότητας, άλλη φωτοτυπία της άλλης ταυτότητας, εκκαθαριστικά, αντίγραφο επίδοσης...
Τα ξεφύλλισε τσεκάροντας σε όλα το ονοματεπώνυμο... κοίταξε και τις φωτογραφίες.
- Εντάξει, αφήστε τα, θα σας ειδοποιήσουμε....
Ξέρω ότι δεν την έπεισα.
Τα χαρτιά ίσως... γιατί, καθώς γύριζα να φύγω, την άκουσα που μου είπε : Συγχαρητήρια!

Βέβαια, φταίω κι εγώ... που τ' άφησα τελευταία στιγμή.