_Γιάννης Ρίτσος: μικρός λαός

Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια
για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι.

Κάτω απ' τη γλώσσα του κρατεί τους βόγκους και τα ζήτω
κι αν κάνει πως τα τραγουδεί ραγίζουν τα λιθάρια.

Σχόλιο: 

Άνοιξα κι εγώ σήμερα από το πρωί την τηλεόραση... 

Μου φάνηκε ότι παρακολουθούσα μια συζήτηση τόσο παλιά......

Το σκηνικό του διαλόγου τοποθετείται στην κατοικία του πλούσιου Πολέμαρχου στον Πειραιά.. Ο δραματικός χρόνος είναι το 421 π.Χ. Το ερώτημα : Τι το δίκαιον; ως κοινωνικό αγαθό, συγκρότησης της πολιτείας των ανθρώπων.

Ο  γηραιός Κέφαλος, το ορίζει ως τιμιότητα στις συναλλαγές και συνέπεια στην απόδοση των χρεών, ενώ ο γιος του, Πολέμαρχος, θεωρεί δικαιοσύνη την απόδοση του καλού στους φίλους και του κακού στους εχθρούς.

Την θέση με τα ισχυρότερα επιχειρήματα εκφράζει ο Θρασύμαχος, σοφιστής από την Χαλκηδόνα: δίκαιο είναι το δίκαιο του ισχυρού....

Λέει ο Θρασύμαχος στην πλατωνική Πολιτεία : «Φημί …εγώ είναι το δίκαιον ουκ άλλο τι ή το του κρείττονος συμφέρον»  (=Εγώ ισχυρίζομαι  (ή διαπιστώνω) ότι το δίκιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά το συμφέρον του ισχυρού). (Πλάτων, Πολιτεία, 338 c)

και λίγο παρακάτω,  λέει ο ίδιος συνομιλώντας με το Σωκράτη: «Η δικαιοσύνη  και το δίκαιον αλλότριον αγαθόν τω όντι, του κρείττονός τε και άρχοντος συμφέρον….οι αρχόμενοι ποιούσιν το εκείνου συμφέρον κρείττονος όντος».(= Η δικαιοσύνη και το δίκιο στην πραγματικότητα είναι αγαθό για τον άλλο, είναι το συμφέρον του ισχυρού που ασκεί και την εξουσία….οι αδύνατοι που είναι υπό την εξουσία του πραγματοποιούν το συμφέρον εκείνου που είναι πιο δυνατός)  (Πλάτων, Πολιτεία, 343c).

Στην ίδια συζήτηση συμμετέχουν κι οι βουλευτές που βλέπω να ανεβαίνουν στο βήμα της Βουλής.... το 2015 μ.Χ.

Στην ίδια τη συζήτηση συμμετέχουν οι πολίτες που τρέχουν να σηκώσουν τις καταθέσεις τους... οι πρόθυμοι να ενημερώσουν και να θέσουν ερωτήσεις, δημοσιογράφοι, οι αναλυτές, οι ξένοι αξιωματούχοι, οι ανταποκριτές, οι άνθρωποι στα μέσα μαζικής δικτύωσης....

Τι παράξενο! Το δίλημμα τίθεται και θα τίθεται, ξανά και ξανά όσο υπάρχουν άνθρωποι και κοινωνίες ανθρώπων.. Πηδάει τους αιώνες και έρχεται και σε βρίσκει... όπου κι αν είσαι κρυμμένος ή βυθισμένος ... 

Ο Γιάννης Ρίτσος, ένας ποιητής, συμμετέχει κι αυτός το 1968,  με τα  Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας.....  και δίνει την δική του απάντηση.... : Ο μικρός λαός, η δύναμή του, το φως, η γλώσσα του, το τραγούδι του, ο πόνος του κι ο τόπος του... αυτό είναι το Δίκαιο... 

Εκείνη η συζήτηση δεν τελείωσε.... και δεν μπορεί να τελειώσει γιατί είναι συνυφασμένη με την ιστορία των ανθρώπων, όχι ως είδος, αλλά ως συνείδηση της ανθρωπινότητάς τους....

Το ερώτημα δεν αλλάζει... δεν λογαριάζει την δική σου ευζωία ή την δική σου μελαγχολία... 

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνεται συνεχώς, από τον καθένα, κάθε στιγμή.... 

Πώς προχωράει η ιστορία; Ποιός είναι ο κυρίαρχος; Τι είναι το Δίκαιον;

Και καμιά φορά τίθεται και σε μορφή δημοψηφίσματος!!!