Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_ιστορίες λεωφορείου xiii

φωτο : Κώστας Μπαλάφας


Όσο προχωράει η τουριστική περίοδος τόσο η κίνηση αυξάνεται... σε σημείο που είναι εντελώς απίθανο να βρεις  κάποια θέση στο σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων  για να καθίσεις περιμένοντας το δρομολόγιό σου, Παρασκευή μεσημέρι σε μια φοιτητούπολη.

Εκείνη όμως είχε βρει όχι μία, αλλά δύο θέσεις....
Όταν λέμε θέσεις εννοούμε κάτι πλαστικά καθίσματα παλαιού τύπου, ενωμένα μεταξύ τους, το ένα δίπλα στο άλλο, συνήθως μπλε χρώματος, βιδωμένα στο πάτωμα, δίπλα σε κάδους για τα απορρίμματα που πολλές φορές ξεχιλίζουν... θέσεις σε δημόσιους χώρους,
....δηλαδή  εννοούμε  χώρους με μεγάλη ένταση, καθώς όλοι έχουν ένα ισχυρό, πολύ συγκεκριμένο και αδιαπραγμάτευτο θέλω  να πραγματοποιήσουν....

Εκείνη, λοιπόν δεν καθόταν ούτε στο δεξί ούτε στο αριστερό κάθισμα, αλλά ανάμεσα στα δύο καθίσματα, τόσο άβολα και σε στάση τέτοια που σκέφτηκα ότι ανατομικά θα πρέπει να ένοιωθε μια κάποια ενόχληση στους  γλουτούς της.... κι έχοντας απλώσει τα χέρια της δεξιά κι αριστερά, με όλο το σώμα της σε εγρήγορση και ετοιμότητα, και το πρόσωπό της σε μια αγωνιώδη  διάταση, μου φάνηκε σαν έτοιμη να μου ορμήξει ή να ξεσπάσει  σε φωνές....
Οπότε κι εγώ παρέκαμψα τις πολλές και διάφορες σακούλες με τα ψώνια που είχε αραδιασμένες μπροστά στα πόδια της και εμπόδιζαν την διάβασή μου, έκανα ένα μικρό γύρο και στάθηκα παραδίπλα όρθια, φυσικά, όπως και τόσοι άλλοι.
Εξακολούθησα να την παρατηρώ : για ψώνια στη πόλη από το χωριό και τώρα πάλι πίσω.... τι να πρωτοφυλάξει ; τι να πρωτονοιαστεί; τις θέσεις; τις σακούλες με τα ψώνια; ή εκείνον που καθυστερούσε;
Ήταν κι όλοι αυτοί γύρω της που έψαχναν για μια θέση να καθίσουν.... τουρίστες με μωρά παιδιά στην αγκαλιά, ένας γέρος με μια μαγκούρα, μια παχύσαρκη κυρία με παντόφλες στα πρησμένα πόδια της, άνθρωποι σαν κι αυτή, περίπου στην ηλικία της...εκεί  γύρω στα 60 ή και νεότεροι... χώρια οι πολυπληθείς κι αυθάδεις νεαροί που ήταν απορροφημένοι στα κινητά τους....

Απορροφήθηκα κι εγώ μέσα σ' αυτήν την τυπική κατάσταση....
Κοινωνιολογικά  κάποιοι θα έσπευδαν να ερμηνεύσουν την συμπεριφορά της ως δείγμα της νεοελληνικής κακοήθειάς μας... που δεν έχει εσωτερικεύσει τους κανόνες καλής συμπεριφοράς και ευγένειας του δυτικοευρωπαίου, εξαιτίας του οθωμανικού ζυγού κλπ, κλπ.
Μπορεί και να έχουν δίκιο οι άνθρωποι... μπορεί εάν μας δοθεί και εμάς ο ιστορικός χρόνος, κάποτε, μέσα από την εκπαίδευση, αρχής γενομένης από το νηπιαγωγείο .... να εσωτερικεύσουμε τους κανόνες και να περιμένουμε υπομονετικά στην ουρά, να παραχωρούμε την σειρά μας, να κάνουμε ανακύκλωση, να μην διπλοπαρκάρουμε, να μην κορνάρουμε και τόσα άλλα....
Μπορεί να τα καταφέρουμε να εκπαιδεύσουμε το θηρίο μέσα μας... να του μάθουμε να ζει μέσα σ' αυτό το ατελείωτο τσίρκο, να κάνει τα νούμερά του, δίχως να δαγκώνει ή να αρπάζει το φαγητό ή την θέση του άλλου..., να πραγματοποιεί το θέλω του ή το θέλω του θηριοδαμαστή του,... . ίσως γιατί και ο άλλος θα έχει μάθει να κάνει το ίδιο, οπότε σχεδόν θα μας είναι αδιάφορο τι κάνει ή δεν κάνει....
Μέσα σ' έναν θηριώδη κόσμο, μπορεί και να έχουν δίκιο οι άνθρωποι....

Έτσι όμως, όπως την έβλεπα γαντζωμένη ανάμεσα στα δύο καθίσματα, εμένα η αγωνία της μου φάνηκε ότι είχε κάτι το μεταφυσικό.... και ότι  όλο το πρόβλημα του ανθρώπου βρισκότανε εκεί μπροστά μου...
Άραγε γι' αυτό το λόγο έχουμε βρεθεί σ' αυτόν τον σταθμό;
Για να φυλάξουμε την θέση μας; Για να μάθουμε τους κανόνες; Για να εκπαιδεύσουμε το θηρίο; Για να φυλάξουμε τις σακούλες μας; Τις αλήθειες και τα υπάρχοντά μας; Για να κλειστούμε στη  ναρκισσιστική ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας και δεν μας επιτρέπει να δούμε κανέναν άλλο;
Για να φρουρούμε το διαμέρισμα του μυαλού μας; την φυλακή της καρδιάς μας; το μνήμα της ύπαρξής μας;
Τόση αγωνία μέχρι να έρθει το λεωφορείο.... Τόση αγωνία για το τίποτα ή μήπως η αγωνία του τίποτα;

- Άντε καημένε, τόση ώρα.... μια ερώτηση πήγες να κάνεις....  την άκουσα να του λέει.

Όμως ο δικός μου σταθμός των λεωφορείων  είναι ένας ωραίος επαρχιακός σταθμός με θέα στο Κρητικό πέλαγος, με πολλούς ανθρώπους που πηγαινοέρχονται, με κίνηση, με φωνές, καμιά φορά έχει πλάκα....Και καμιά φορά, όταν βρω καμιά θέση να καθίσω,  βλέπω απέναντι την ανοιχτή θάλασσα και....  κάνω την άσκησή μου, θέλω κι εγώ να πάρω το λεωφορείο αλλά τ'αφήνω και φεύγει... για να πάρω το επόμενο ή το τελευταίο. 



Σχόλια

  1. Ανώνυμος1/6/15, 10:03 π.μ.

    Αυτοβιογραφικό το κείμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος2/6/15, 11:17 π.μ.

    Ο κουρασμένος και ταλαιπωρημένος ελληνας έχασε το φιλότιμό του. Αυτή η ένδοξη φυλή που από αρχαιοτάτων χρόνων διαθέτει φιλα αισθήματα για τον συνάνθρωπο σιγά σιγά φθίνει. Ρωτάω, σας λένε καλημέρα, γειά σου, καληνύχτα, καλο ξημέρωμα οι γείτονες σας; Που είναι αυτά που μαθαίναμε στα παιδιά μας για αιώνες και μεσα στα κρυφά σχολειά; Το
    ωχ αδερφέ άσεμαι τώρα πολύ ποιό εύκολο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Nαι, έτσι είναι... όπως τα λέτε, φίλε μου...

      Γίναμε αυτάρκεις... έχουμε απ' όλα : υλικά αγαθά, πληροφόρηση, γνώσεις, μια κάποια θεωρία για να κρυβόμαστε, τι μας χρειάζονται οι άλλοι; ... κι όμως όλα λιγοστεύουν, όλα γίνονται ρηχά και εξατμίζονται... σα να αφαιρείται συνεχώς οξυγόνο απ' αυτόν τον κώδωνα που λέγεται Γη. Ασφυκτιούμε, λιποθυμούμε και νεκρωνόμαστε από την έλλειψη του Οξυγόνου της Αγάπης Του.
      Όποιοι το καταλάβουμε αυτό, θα βγούμε σε μια Νέα Γη. Εκεί ο καθένας θα είναι μέσα σε όλα και ο γείτονας και ο φίλος και ο εχθρός... τότε και τα λόγια μας, οι καλημέρες μας, οι καληνύχτες μας θα είναι μικρές και λίγες για να εκφράσουν τη Νέα Ζωή μας.

      Χαίρετε φίλε μου

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός