Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Χωρίς τίτλο

Το κείμενο της προηγούμενης ανάρτησης, "Το πορτοκαλί φεγγάρι της Αίγινας" του κ. Κ. Καναβούρη, μου θύμισε το ποίημα "Χωρίς τίτλο",  που είχα γράψει πριν κάμποσο καιρό και σκέφτηκα να το αναρτήσω, προς τέρψιν και χάριν παιδιάς των λιγοστών, πλην εκλεκτών, αναγνωστών της σελίδος τούτης...
Εξάλλου, εκτός των  συνειρμών του πορτοκαλί,  που συνδέουν τα δύο κείμενα, το βρίσκω εξαιρετικά επίκαιρο...
(Πρώτη δημοσίευση στον paracosmo : 9/2/2014)




Απόψε στις οκτώμισι
την ώρα που περπάταγα στον πλατύ διάδρομο του σχολείου μου,
μιλώντας ακόμα με τους αιώνες για ιδέες και για ρητορική,
την ώρα που εγώ πήγαινα στη στάση,
την ώρα που τελείωνε μια μέρα μου,
το Φεγγάρι ολοστρόγγυλο, όλο πορτοκαλί, όλο τεράστιο,
βαρύ - βαρύ και ξέχειλο, γεμάτο πάνω απ' την πόλη,
σαν να κρατιέται ίσα να μην εκραγεί
την ώρα που περπάταγα...

Αχ! αν άνοιγες επιτέλους,
αν άδειαζες όλο το πορτοκαλί πάνω σ' αυτόν το κόσμο,
τον καλύτερο δυνατό κόσμο του Λάιμπνιτς,
αν γέμιζες όλες τις αδειανές στέρνες των κατηγοριών του Καντ,
αν γινόσουν οργισμένο απόλυτα, όπως θα ήθελε ο Χέγκελ,
αν έδειχνες όλη την μοναχική απελπισία σου όπως ο Κίργκεκορ
                                                                    στην Κοπεγχάγη,
αν γινόσουν causa sui όπως σε πίστεψε ο Σπινόζα,
τότε ίσως να εμφανιζόταν γυμνός ανάμεσα απ' τα δέντρα
ένας αγαθός άγριος όπως τον φαντάστηκε ο Ρουσσώ
και ν' άρχιζε να φωνάζει :
ουου ου.. στην πόλη σας, ουου ου... στους μεταπράτες της,
στους διαφημιστές και στους διαφημιζομένους,
στους καταναλωτές και τους καταναλισκομένους,
στους αργυραμοιβούς και στα ενέχυρά τους,
ουου ου.... στους ρήτορες και στα αυτιά τους ουου,
στα γήπεδα και στα σχολεία ου, ου
στους κυβερνήτες, ου στους λιποτάχτες,
ου στα μέσα και στα έξω
ου, ου ου ου, στους γραφιάδες ποιητές,
ου ου στην αβάσταχτη ελαφρότητα των συναισθημάτων τους,
ου στην καλπάζουσα ανία σας,
ου στην μικρόψυχη ευζωία σας,
ου στον βάλτο που έχετε μέσα σας,
ου στην ανασταλθείσα εγκεφαλική λειτουργία σας,
ου στην παγοκύστη της καρδιάς σας,....


τότε, την ώρα που ξαλαφρωμένο, αργυρό και καθαρό,
ανέβαινες ψηλά εσύ,
θα μεταμορφωνόταν σε λύκαινα,
όπως θα την ήθελε ο Χομπς
και θα ούρλιαζε το ουρλιαχτό της ξαφνιασμένης πλάσης:
ουουουουου πού είσαι ; πού είσαι ταίρι μου;
 




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,