_πού να βρω την ψυχή μου

Και βέβαια μπορεί ο καθένας να τραγουδήσει το "Άξιον Εστί".
Και βέβαια μπορεί ο καθένας να διαβάσει τον Ελύτη.
Και όταν λέμε "ο καθένας" εννοούμε όλοι. Στον ελεύθερο και δημοκρατικό κόσμο ζούμε....
Οι άξιοι προχωράνε, με την αξία τους... που τυγχάνει να είναι οι αξίες της εποχής μας.
Εννοούμε , λοιπόν, ότι μπορεί να το τραγουδήσει και ο Σάκης Ρουβάς,  ότι μπορεί να το διαβάσει και -γιατί όχι;-  η Τατιάνα Στεφανίδου, στη μεσημεριανή εκπομπή της οποίας έμαθα τα καθέκαστα.
Εξάλλου, φαίνεται σ' αυτό να συμφωνούν ομοθυμαδόν  οι επαγγελματίες του καλλιτεχνικού χώρου,  δηλώσεις των οποίων άκουσα και πάλι στην εν λόγω εκπομπή, της οποίας το όνομα μου διαφεύγει.
Κάποιες ισχνές ενστάσεις αφορούσαν δευτερεύοντα θέματα, όπως για παράδειγμα ότι ο Σάκης Ρουβάς προέρχεται από τον χώρο της γιουροβιζιόν-ποπ μουσικής [η οποία -εν παρόδω- συνοδεύει και δένει πολύ καλά με τις ασκήσεις κοιλιακών στο γυμναστήριο] και του μόντελινγκ, θεωρούνται δευτερεύουσες και εύκολα θα καμφθούν, καθόσον ο καλλιτέχνης έχει αποδείξει πολλάκις το σύνθετο τάλαντο που διαθέτει και δουλευταράς είναι και επιτελείο ικανό διαθέτει για να τον διδάξει την εκτέλεση του "απαιτητικού" λαϊκού έργου.
Κυρίως όμως συμφωνεί ο συνθέτης, για τα ενενηντάχρονα του οποίου και προς τιμήν του ο Δήμος της Νέας Σμύρνης είχε την ρηξικέλευθη ιδέα να καλέσει τον διάσημο αοιδό- τηλεπαρουσιαστή- μοντέλο- ηθοποιό-σκηνοθέτη και περφόρμαν να αναλάβει το καλλιτεχνικό βάρος της μουσικής εκδήλωσης. 
Και είμαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε πολύ καλά... σε πείσμα όλων όσων ξεσηκώθηκαν γιατί, όπως λένε, πρόκειται για μια ιεροσυλία... τα άγια τοις κυσί.
Ο Σάκης θα ανταποκριθεί -ίσως μάλιστα και να ανανεώσει το έργο, γιατί όσο και να το κάνεις μια ανανέωση την χρειάζεται τόσων χρονών έργο.... ο Δήμος Νέας Σμύρνης θα εμπλουτίσει το πολιτιστικό του προφάιλ, η ΑΕΠΙ, που φροντίζει για τα οικονομικά δικαιώματα, θα επιτελέσει το έργο της, οι πνευματικοί άνθρωποι θα λάμψουν για το πνεύμα τους,  μέχρι την Πρωτομαγιά οπόταν θα δοθεί η συναυλία και ίσως μιά - δυό μέρες μετά, τα μμε θα έχουν πλούσιο υλικό για να λένε (δηλώσεις, αντεγκλήσεις, κουτσομπολιά), ο συνθέτης θα τιμηθεί... ως αρμόζει.
Όλοι στο τέλος, να μου το θυμηθείτε, θα μείνουν ικανοποιημένοι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο... Ακόμα κι αυτοί που διαφωνούν με το εγχείρημα θα έχουν την ικανοποίηση ότι υπερασπίστηκαν το "ιερό" άκουσμα της νιότης τους... το σφραγισμένο με την φωνή του λαϊκού Μπιθικώτση, του ψάλτη Ανδρέα Κουλουμπή και του γέρο - Κατράκη,  που έλεγαν στους δρόμους της Αθήνας, στα γήπεδα και σε κείνα τα μεγαλειώδη πανηγύρια της μεταπολίτευσης.... τόσο νέοι τότε! τόσο ανυποψίαστοι ...και το θυμούνται ακόμα

Και ιδού, λοιπόν, εμπρός μας μια ακόμα θριαμβευτική νίκη του πνεύματος της εποχής και της ελεύθερης αγοράς!
Το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ελεύθερο, επιτέλους, από το πλαίσιο της ιστορίας του, της γένεσης και της άνδρωσής του, ελεύθερο από τον συμβολικό του χαρακτήρα, δίχως την υπαρξιακή και μεταφυσική αγωνία με την οποία είναι συντονισμένο,  ελεύθερο ως εμπόρευμα, γυμνό και ξεσκελισμένο, μπορεί να αποτελέσει μια χαρούμενη, δημοσιοσχετίστικη, απογευματινή εκδήλωση.
Μια περίπτωση διαπραγμάτευσης και  διασύνδεσης επιτηδείων που απευθύνεται σε αφελείς ή σε σίγουρους και σε εξασφαλισμένους... μια ακόμη άνευ νοήματος, μια ακίνδυνη παρένθεση, ένα καλλιτεχνικό event....

Εάν λοιπόν η ερώτηση είναι : ποιός έχει το δικαίωμα να πει ένα τραγούδι, τότε όλοι μπορούν και αυτοί που τους ανήκει ας κάνουν  ό,τι θέλουν.... με το εμπόρευμα. Στην ελεύθερη αγορά δεν υπάρχουν απαγορεύσεις... παρ' εκτός αυτές που αφορούν όσους είναι ανάξιοι, δηλ. αδύναμοι (βλ. μετανάστες και λοιπούς αδυνάμους).

Εάν όμως η ερώτηση δεν τίθεται από τις μεσημεριανές εκπομπές και τα γραφεία δημοσίων σχέσεων, αλλά από το ίδιο το έργο και είναι "πού να βρω την ψυχή μου;"
Τότε καμία σχέση....  Καμία σχέση με αυτό που εγώ ξέρω. 


Εγώ ξέρω ότι κάτω από το έργο αυτό κυλάνε πολλά νερά....
Εγώ δεν ακούω μουσικές εκτελέσεις και απογευματινές τιμητικές αγαπολογίες ή συναδελφικά θαψίματα...
Δεν ακούω τους αμετροεπείς αοιδούς που νομίζουν ότι όλα τα μπορούν,  όλα τους ανήκουν κι από όλα μπορούν να βγάλουν προσωπικά οφέλη και κέρδη για τις εταιρίες, τους διαφημιστές, τους δικηγόρους, τους δημάρχους....
Δεν βλέπω τις χειραψίες και τις θέσεις των επισήμων, δεν έχω ανάγκη να μάθω από τις Τατιάνες για το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ. 

Εγώ ακούω τη φωνή του ανθρώπου που ρωτάει και θα ρωτάει πάντα μέσα στα χρόνια που θα έρθουν:  Πού να βρω την ψυχή μου;

Και ξέρω ότι πάντα θα βρίσκεται ένας απλός, ένα μισθοσυντήρητος δάσκαλος που θα 'ναι κοντός και ατημέλητος, ανάξιος ο ίδιος μέσα στην πολλή και μεγάλη αξιοσύνη του κόσμου, που το όνομά του θα είναι γραμμένο μόνο στον τηλεφωνικό κατάλογο, που κανείς δεν θα γνωρίζει για να τον τιμήσει  και εκεί μέσα στην αφάνειά του, έξω, παρά και πέρα από τα εκπαιδευτικά συστήματα, στη σκιά των προβολέων, θα δείξει σειρά τη σειρά, θα μυήσει στίχο το στίχο, θα χάσει τα λόγια του και τραγουδήσει :

 Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγο 

και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιές 

και στις φώκιες τις μικρές τα ψιθυρίζει. 

Εγώ ξέρω ότι ένα τέτοιο ποίημα είναι ένα σύμ-βολο, ένα σημείο συμ-βολής πολλών νοημάτων, πολλών βημάτων και πολλών δακρύων που το βουητό τους σκεπάζει τις φωνές πολλών τωρινών και μελλοντικών επίδοξων μεταπρατών και εμπόρων. 
Εγώ ξέρω... πώς ένα ποίημα μπορεί να σώσει μια ζωή που ψάχνει τα θεμέλιά της στα βουνά και το   νόημα των πραγμάτων, άνευ του οποίου τίποτα δεν έχει αξία...
Εάν αυτό είναι  το βασικό ερώτημα, νυν και αεί, μη ψάχνετε για τις απαντήσεις σε εκδηλώσεις "τιμής ένεκεν", δεν βρίσκεται εκεί το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ...
Εγώ ξέρω 
Πού να βρω την ψυχή μου.... Θέ μου πρωτομάστορα!


ΥΓ. Ένας άνθρωπος όπως ο Μίκης, θα ήθελα να τελειώνει την ζωή του μέσα σε άπειρη ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που τόσο απλόχερα του δόθηκαν όσο ζούσε... για τα τόσα χαρίσματα με τα οποία προικίσθηκε, για την τόση αγάπη του κόσμου που πήρε, για την παγκόσμια αναγνώριση και να νιώθει όχι ότι του οφείλουν αλλά ότι αυτός είναι πεπληρωμένος πολλών απολαβών από τον τόπο του και την γλώσσα του, από τους ανθρώπους και την ιστορία του, από τους συντρόφους του και τις θυσίες τους, από το πάθος της μουσικής, από τον χρόνο και τον Θεό. (Για όποιον έτυχε να διαβάσει τις δηλώσεις του γραφείου του συνθέτη).

 Με το λύχνο του άστρου στους ουρανούς εβγήκα
στο αγιάζι των λειμώνων στη μόνη ακτή του κόσμου
που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!

Τα κορίτσια μου πένθος για τους αιώνες έχουν
Τ’ αγόρια μου τουφέκια κρατούν και δεν κατέχουν
που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!

Μουσικό Γυμνάσιο Ιλίου (Μάρτιος, 2010)

Ερμηνεία : Λάκης Χαλκιάς