Το περιστατικό είναι απλό και συνηθισμένο....
Μη περιμένετε εξαιρετικά γεγονότα στα λεωφορεία, στους σταθμούς και στις στάσεις τους....
είναι οι κατ' εξοχήν χώροι όπου εξελίσσεται η συνηθισμένη κίνηση των ανθρώπων, τα απλά γεγονότα της καθημερινής τους ζωής.
Όλα, εκεί, είναι τόσο συνηθισμένα μέσα στην αδιάκοπη εναλλαγή των προσώπων και των δρομολογίων που γίνονται σχεδόν αόρατα, σχεδόν σα να μην υπάρχουν....
Έτσι και χθες (ή μήπως ήταν προχθές ή κάποιον περασμένο μήνα;)...
Το μακρύ διπλό λεωφορείο, ένα από αυτά που καλύπτουν την διαδρομή "Παν/μιο Γάλλου - Ρέθυμνο"...
η διαδρομή προς την πόλη και οι προκαθορισμένες στάσεις του....
η ώρα που θα χρειαστεί για να διανύσει την συγκεκριμένη απόσταση...
οι χιλιάδες φοιτητές, παιδιά χιλιάδων συνηθισμένων ανθρώπων που περιμένουν...
που περιμένουν και στριμώχνονται για να χωρέσουν κι αυτοί....
το κάπου που θέλουν να πάνε...
οι οδηγοί που είναι κι αυτοί συνηθισμένοι άνθρωποι, μ' ένα πλαστικό ποτήρι φραπέ στο χέρι...
με τις μουσικές και τις συνομιλίες τους...
Και συμβαίνει συχνά να βρίσκονται μέσα στο λεωφορείο, όχι ένας αλλά δύο οδηγοί : ο ένας στη θέση του στο τιμόνι κι ο άλλος δίπλα του ως συνάδελφος....
αρχίζουν τότε να μιλάνε για τα δικά τους : για τα ωράρια και τις υπερωρίες, για τον σταθμάρχη και τα ρεπό, για τα σέρβις και τα συνεργεία, για την κίνηση που αυξήθηκε....
Μιλώντας περνά η ώρα, η βαρετή δουλειά κάπως διασκεδάζεται και το δρομολόγιο εκτελείται με έναν λανθάνοντα τρόπο, σα να διαφεύγει....
Όλα είναι πράγματα τόσο απλά και συνηθισμένα... είναι η καθημερινή ζωή.
Έτσι, δεν είχε καμία ελπίδα να την πάρουν....
Δεν ήταν στη σωστή στάση, στο σωστό σημείο, την σωστή ώρα....
Δεν συμβαίνει συχνά... αλλά δεν αποκλείεται κιόλας...
Για κείνη λέω, που θες γιατί δεν κατάλαβε πού ήταν η σωστή στάση, θες γιατί κουβάλαγε μια βαριά βαλίτσα και δεν άντεχε να την σύρει μέχρι εκεί, θες γιατί υπολόγισε λάθος την ώρα..... έκανε νόημα στο λεωφορείο να σταματήσει εκεί που δεν ήταν υποχρεωμένο -εκ του δρομολογίου του και του κανονισμού του- για να την πάρει....
- Μη παρακαλάς... προχώρα, προχώρα... μη παρακαλάς τον καθένα....
άκουσα τον συνοδηγό να συμβουλεύει, αποφασιστικά και με τόνο που δεν σήκωνε καθυστέρηση καμία...
Συμφώνησαν κι οι δύο.
Ο οδηγός δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά.... την προσπέρασε σα να μην υπήρχε κι αυτή και η βαλίτσα της....
και πραγματικά γι' αυτόν και τον συνοδηγό και όλο το πολύπλοκο σύστημα των δρομολογίων, δεν υπήρχε... ήταν απρόοπτη, μη καθορισμένη....
δεν ήταν υποχρεωμένοι εκ του νόμου να την πάρουν....
Και ίσως μια παραβίαση του καθορισμού να συνιστούσε παρέκκλιση ή μήπως την ουσία της παράκλησης;
Και οι οδηγοί είναι άνθρωποι που δεν συνηθίζουν ούτε να παρεκκλίνουν ούτε πολύ περισσότερο να παρακαλάνε... δεν βγαίνουν με τα παρακάλια τα δρομολόγια... όποιος παρακαλάει είναι χαμένος.
Κι όμως αυτό το απρόοπτο, αυτό το εξωφρενικά προκλητικό γεγονός, που στεκόταν εκεί στην άκρη του δρόμου, ζητώντας την ανατροπή της "λογικής" των δρομολογίων, καθυστερώντας την εκτέλεσή τους, ποντάροντας σε κάτι άλλο, ίσως να ήταν εκείνο που θα μπορούσε να σώσει το δρομολόγιο, να κάνει ξεχωριστή την μέρα του οδηγού, να ξαφνιάσει τους μισοζαλισμένους επιβάτες, την κίνηση στον δρόμο και τον πλανήτη ολόκληρο.
Να σώσει τα συνηθισμένα πρόσωπα... τα περαστικά από την ανυπαρξία της συνήθειάς τους.
Να αναγκάσει εκείνη, καθώς θα έμπαινε λαχανιασμένη μέσα, να του πει "ευχαριστώ" και εκείνον να απαντήσει "παρακαλώ" ή ακόμα και να της χαμογελάσει...
Να ελευθερώσει και τους δύο από τους όρους της προκαθορισμένης μεταξύ τους σχέσης, στην οποία δεν υπάρχουν ούτε τα ευχαριστώ ούτε τα παρακαλώ, που -εν τέλει - είναι ανυπαρξία σχέσης.
Nαι, δεν είχε καμία ελπίδα. Την προσπεράσαμε και φύγαμε. Οι οδηγοί συνέχισαν να μιλάνε....
Κανείς δεν έδωσε σημασία.
Σας είπα από την αρχή ότι ήταν ένα ασήμαντο περιστατικό!
ΥΓ. Μέσα στο λεωφορείο αυτό της γραμμής "Παν/μιο Γάλλου - Ρέθυμνο" ήμουν κι εγώ....
Εγώ .... Όμως από πού ανέβηκα εγώ;
Από ποιά απρόοπτη στάση;
Χωρίς καμία ελπίδα.
.
Ίσως έχουν δίκιο οι οδηγοί.
Δεν βγαίνει το δρομολόγιο της ζωής με παρακάλια....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου