Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Σήμερον κρεμάται επί ξύλου



Ο  μακαριστός Ειρηναίος Γαλανάκης (1912-2013), αναφέρει στο βιβλίο του: Από τις εορτές της Εκκλησίας μας -χαρούμενα μηνύματα Πίστης και Ζωής-, Κίσαμος 2000, σελ. 36- 37, το εξής:
«[…] Θυμάμαι ακόμη μια Μεγάλη Πέμπτη βράδυ στα Δώδεκα Ευαγγέλια, όταν ο παπάς έβγαζε το Σταυρό κι έψελνε με θλιμμένη φωνή το: “Σήμερον κρεμάται επί ξύλου Ο εν ύδασι την γην κρεμάσας…” μια πονεμένη συγκίνηση κρατούσε όλο το Εκκλησίασμα. Κι όταν τέλειωσε η Ακολουθία και φύγανε οι άνθρωποι, την ώρα που ο παπάς έκλεινε την πόρτα, εγώ (παιδάκι τότε) έριξα μια ματιά κι είδα μοναχικό το Χριστό να κρέμεται στη μέση της Εκκλησίας στο σταυρό του και Τον λυπήθηκα. Εμείς πηγαίναμε να κοιμηθούμε στο σπίτι μας, μα ο Χριστός έμενε στη μέση της Εκκλησίας ολομόναχος όλη τη νύχτα κρεμασμένος στο Σταυρό του. Αυτό σκεφτόμουν πηγαίνοντας στο σπίτι μας και μια δυο φορές έκανα να γυρίσω πίσω να μείνω και ‘γω μαζί του. Να μην είναι Μόνος… Το σκέφθηκα, μα δεν το έκανα τότε […]». 

Σημ. Eυχαριστώ τον αναγνώστη της σελίδας που μας έστειλε το απόσπασμα....

Σχόλια

  1. Ανώνυμος10/4/15, 1:23 π.μ.

    Στην ενορία μου δεν τον αφήνουμε Μόνο.
    Τον ξενυχτούν ευλαβείς γυναίκες και άνδρες τον Εσταυρωμένο.
    Ψέλνουν, και στολίζουν τον Επιτάφιο μέχρι το πρωί.
    Καλή Ανάσταση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,