Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο : Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά...
Δος μοι τούτον τον ξένον ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί να σου τον δώσει; Τι θα τον κάνεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήινα κρύψω εν τάφω...θα ψάλλει η νύμφη Του Χριστού σε λίγες μέρες Τον παρεχοντα πάσι ζωήν αιώνιον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι αυτό τον θέλω αγαπητέ φίλε ξένε.
το μυαλό σου συνέχεια το χεις στο θάψιμο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλέ αναγνώστη και συνομιλητή αυτής της σελίδας,
Διαγραφήέχεις δίκιο να διερωτάσαι πού βρίσκεται το μυαλό, σε τι κατάσταση είναι οι φρένες...
Θα αναγνώρισες λοιπόν, φαντάζομαι, ότι ο πρώτος σχολιαστής με το σχόλιο που έκανε είχε στο μυαλό του το συγκλονιστικό ποίημα που ψάλλεται μια φορά το χρόνο στην Ακολουθία του Επιφαφίου και ξεκινάει "Δός μοι τούτον τον ξένον
δός μου ετούτον τον νεκρό που βλέπω σταυρωμένο
σαν ξένο βρέφος οι άνθρωποι στον κόσμο τον δεχτήκαν
σαν ξένο τον θανάτωσαν, γιατί τον εμισήσαν.
Τον θάνατο όταν εννοώ, τρέμω κι άναυδος μένω
σε ικετεύω, Άρχοντα, δός μου τούτον τον ξένο.
Εκείνον που ευεργέτησε τον κάθε πονεμένο,
Εκείνον που αγκάλιασε κάθε φτωχό και ξένο.
Εγώ δε που είχα την πρωτοβουλία της παρούσας ανάρτησης, ας πούμε, ότι είχα στο μυαλό μου ότι αυτός ο ξένος κατοικεί μέσα μας....
Άλλοι που ίσως διάβασαν αυτό το μπλοκάκι, κάπου αλλού θα διαθέσαν το μυαλό και τις φρένες τους, επ' αφορμή της ανάρτησης και του σχολίου...
όπως προείπα....
Και συ καλέ μου άνθρωπε... κάπου σίγουρα είχες το μυαλό σου... Σε κάποια μεσημεριανή εκπομπή της τιβι ίσως;; όπου χαρωποί άνθρωποι πληρώνονται για θάβουν αλλήλους... δεν ξέρω και καλά τους τίτλους τους... για να αναφέρω και να γίνω πιο σαφής...
Βέβαια ο καθένας μπορεί να έχει το μυαλό και τις φρένες του όπου θέλει ...
Λάβε όμως υπόψη σου και τούτο :
«Αδελφοί, μη παιδία γίνεσθε ταις φρεσίν, αλλά τη κακία νηπιάζετε, ταις δε φρεσί τέλειοι γίνεσθε» (Κορινθ. Α΄ 14.)
ΠΟΛΛΑ ΡΗΤΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ Κ. ΡΑΒΑΝΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα όσα ΔΕΝ γνωρίζω είναι απείρως περισσότερα.
ΔιαγραφήΤώρα μαθαίνω...
Ότι όμως μαθαίνω το μαθαίνω ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ...
Πάντως ευχαριστώ που μου αποδίδετε γενναιόδωρα μια ευρυμάθεια που -να είστε σίγουρος- δεν αξίζω...
Εάν είναι αληθές το περιστατικό, θα σου έλεγα καλύτερα να μην το μάθεις. Όσα περισσότερα μαθαίνουμε για τούς άλλους τόσο λιγοστεύει το "ξένος " που σημαίνει ότι αναπτύσσεται το "οικείος " καί όσο περισσότερο προσφέρουμε σε ξένο θεωρώντας τον αδελφό τόσο μεγαλύτερη είναι η ευλογία και η χαρά που λαμβάνουμε εξ άνωθεν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "Δος μοι τούτον τον Ξένο" θεωρώ ότι είναι το ωραιότερο ποίημα της κατανυκτικότατης Μεγάλης Εβδομάδος.
Φαντάσου όμως φίλε μου Μαρίνο, εάν την ώρα που θα φεύγει αυτός ο ξένος, καθώς βρίσκεται στο κατώφλι έτοιμος να βγει... και καθώς έχει γυρίσει την πλάτη του... φαντάσου να τολμήσεις εσύ που τον φιλοξένησες τόσο καιρό να τον ρωτήσεις: "Ξένε τώρα που φεύγεις.. πές μου να χαρείς από πού είσαι; ποιός είναι ο τόπος σου, ποιός ο πατέρας σου και πώς σε φωνάζουν όσοι σε ξέρουν;;;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εκείνος δίχως να γυρίσει να σε κοιτάξει να πει: "Το όνομά μου είναι ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ μου και όσοι με γνωρίζουν Έλεος στον Κόσμο με φωνάζουν.
Εάν είναι έτσι τότε δεν είναι ξένος; Είναι ο Δικός μας, ο Χριστός μας, που δόθηκε εξ ολοκλήρου επί Σταυρού για εμάς.
ΔιαγραφήΤο δός μοι τούτον τον Ξένο, απευθύνεται σε εκείνους που τον δεν τον γνώρισαν πότε, σε εκείνους που Τον Σταύρωσαν και Τον θανάτωσαν.
Μου θυμίσατε το ωραίο ποίημα το: Ξένε που μονος και ερημος σε ξένους τόπους τρέχεις,
ΑπάντησηΔιαγραφήπεσ'μου ποιος ειναι ο τόπος σου και ποια πατρίδα εχεις. .... Ε λοιπον, αυτο το ζω επι καθημερινη βαση εδω στην ξενιτιά. Ειμαι ενας ξένος μεσα σε τόσους ξένους. Δος μου λοιπόν αυτον τον ξένον να τον κάνω φιλο δικό μου. Τον ψαχνω.
Ο Θάνατος του παλικαριού, ο Πόνος του αποχωρισμού και η Ξενητιά είναι τα τρία κεντρικά κλαδιά όπου διακλαδίζονται τα δημοτικά μας τραγούδια.. Και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, νομίζω. Μοιάζει σ' αυτές τις τρεις ακραίες συνθήκες του ανθρώπινου πάθους, η ψυχή να αναδεύεται, να γίνεται μια άνωση, να έρχεται στην επιφάνεια... Καθώς η ψυχή κάνει την διαδρομή αυτή, λεπταίνει και καταλαβαίνουμε οι άνθρωποι το βάθος των πραγμάτων.
ΔιαγραφήΕύχομαι, καλέ μου άνθρωπε τα χρόνια αυτά που περνάτε στη ξενητιά να είναι γόνιμα... και να βρείτε δικούς ανθρώπους...
Να μας γράφετε νέα σας.
Καλή Πατρίδα και Καλή Ανάσταση!
Αγαπημένη μας, σας ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Ανάσταση σε όλο τον κόσμο και τον ξενο κοσμο!
Παρσκαλώ, Ποιος ειναι ο ποιητής του ανωτέρω ποιήματος οπου εγραψε ο Ανώνυμος για την ξενιτιά? Ευχαριστώ και
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Ανάσταση.
Εγώ δεν γνωρίζω.. μου φάνηκε σαν δημοτικό, αλλά τώρα που το ξαναδιάβασα βλέπω ότι είναι ομοιοκατάληκτο, ενώ κατά κανόνα τα δημοτικά δεν είναι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θέλει και γνωρίζει ο φίλος που έδωσε το στιχάκι ας μας πληροφορήσει.
Ναι, μετά χαράς να σας πω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι απο το Αναγνωστικό της Ε' Δημοτικού.
Ποίημα του Γ. Δροσίνη "Πατρίδα"
Αχ και να'μουν πάλι παιδί και να μαθήτευα στα θρανία του παλιού Σχολείου του Χωριού μου!
Τι μας λέτε τώρα;; Αλήθεια δεν το θυμόμουν αν κι εγώ είχα διδαχθεί εκείνα τα ωραία παλιά αναγνωστικά.
ΔιαγραφήΑν κάποιος θέλει να καταλάβει πώς ξεριζώθηκε η ψυχή αυτού του τόπου είναι αρκετό να ρίξει μια ματιά στην ιστορία και στο τέλος αυτών των παλιών αναγνωστικών. Δεν υπάρχει πιο ανάγλυφη απόδειξη για την βία που ασκήθηκε πάνω στην ψυχή και στο σώμα αυτού του λαού... Έγιναν πνευματικά εγκλήματα σε βάρος του από αυτούς που υποτίθεται ότι έπρεπε να του δώσουν το πνευματικό φως...
Ας μην ψάχνουν μετά να βρουν γιατί ο σύγχρονος Έλληνας φέρεται βίαια στο δρόμο, στο λεωφορείο, στο κατοικίδιο, στη γλώσσα του.. παντού... Την βία που έχει υποστεί εκφράζει.
Αν έχετε το ποίημα αυτό του Δροσίνη μετα χαράς να το φιλοξενήσουμε στη σελίδα. Αν δεν το έχετε θα κοιτάξω να το βρω εγώ.
Χαίρομαι που έχετε καλές αναμνήσεις από το σχολείο του χωριού σας!!
Είναι πολύ ωραίο καταφύγιο αυτές οι αναμνήσεις και μεγάλη οδύνη εάν δεν το έχεις...