Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_το κακό με την Κοκό


Το ότι στο διαδίκτυο κυκλοφορούν πάμπολλα αποφθέγματα είναι γνωστό. Το ότι ο αποφθεγματικός λόγος γνωρίζει μεγάλες δόξες στις μέρες μας εξηγείται σχετικά εύκολα. 
Ο καημένος ο αποφθεγματικός λόγος, τόσο πλούσιος και μεστός, καθώς έρχεται ήδη από την αρχαιότητα, σήμερα κινδυνεύει να καταχωριστεί κι αυτός στο καινοφανές γραμματειακό είδος του "ουάου"!! όπου ανήκουν όλα αυτά τα εφήμερα, τα εξυπνακίστικα, τα μιας χρήσεως πράγματα που χρειάζεται ο καθείς για να πορευτεί σε τούτη τη ζωή, να φτιάξει το προφίλ του ή ακόμα -γιατί όχι;- για να βγάλει κανένα φράγκο, ήτοι να κάνει κάποιο εκδοτικό ρεκόρ (βλ. "50 αποχρώσεις του γκρι"!). 
Αλλά δεν θέλω να μιλήσω για τα αποφθέγματα... εξάλλου κι εγώ χρησιμοποιώ κάποια από αυτά σε τούτο το μικρό μπλοκάκι μου.... όχι πάντως για λόγους εντυπωσιασμού (για όποιον το παρακολουθεί). 

Ούτε για το "σοφό" μήνυμα της παρούσας φωτο, που πολύ κυκλοφορεί στο διαδίκτυο θα ήθελα να μιλήσω... γιατί εάν ήθελα να μιλήσω περί φιλίας,  θα άξιζε τουλάχιστον να πιάσω το θέμα από τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη όπου ο καλός φιλόσοφος αφιέρωνει 2 βιβλία για να το διαπραγματευτεί ή από τα Ηθικά Ευδήμεια όπου αφιέρώνει 1 βιβλίο, επίσης θα έπρεπε να κάνω μια μικρή αναφορά στα έπη του Ομήρου και στην ελληνική γραμματική όπου η λέξη φίλος σημαίνει αγαπητός και ως συνώνυμο απαντά και η κτητική αντωνυμία ο εμός - η εμή - το εμόν (ο δικός μου, ο δικός άνθρωπος κλπ.). 


Βέβαια η κ. Κοκό Σανέλ δικαιούται κι αυτή να μας πει τις απόψεις της περί φιλίας... (αποφθεγματικά πάντα! σιγά να μην κάτσει να γράψει και βιβλίο....)


Εγώ βλέποντας αυτή τη φωτογραφία θέλω να μιλήσω για λογαριασμό των ανυπεράσπιστων μανάδων μας.


Αυτών των απλών γυναικών που μας μεγάλωσαν, που τις έβλεπα τα πρωινά να πηγαίνουν με τα πόδια στο ποτάμι στην "Πεταλούδα", αυτές που  βάραιναν με τα κιλά από τις εγκυμοσύνες, με τις ρόμπες και τις παντόλφες τους στο πεζοδρόμιο που καθόμασταν.
Αυτών που πνίγηκαν μέσα στον μικροαστικό καθωσπρεπισμό ενός καινούργιου κόσμου που ανέτειλε, εκεί γύρω στην δεκαετία του '60, μέσα στους ασφυκτικούς και δηλητηριώδεις μύθους των
των επιτυχημένων, των αυτοδημιούργητων, των δυναμικών, αυτών που βάζουν στόχους και τους πετυχαίνουν όλους... ανεξαρτήτως τιμήματος.
Αυτών που σαρώθηκαν και μαζί τους σαρώθηκε και εμπορευματοποιήθηκε το ήθος μιας ολόκληρης εποχής και η θυσιαστική αγάπη της ανθρωπότητας. 

Μα κοιτάξτε, καλές μας μανάδες... κοιτάξτε πώς μας κοιτάζει... κοιτάξτε πως ποζάρει.. 

Είναι τόσο επιτυχημένη... τόσο δυνατή... τόσο στυλάτη.. που δεν χρειάζεται κανέναν φίλο, δικό και αδελφό...  Είναι ικανοποιημένη από τον εαυτό της και μόνον. 
Ναι, καλές μας μανάδες,  σ' αυτόν τον κόσμο έχει δίκιο... στον κόσμο της Κοκό δεν υπάρχουν φίλοι... μόνο ανταγωνιστές και θηρία... 
Τούτη η φωτογραφία της και το απόφθεγμά της αρκούν για να έχετε το σύμβολο του βιομηχανικού δυτικού ανθρώπου της επιφάνειας, της αυταρέσκειας και της απανθρωπίας που απαίτησε και τελικά πέτυχε να ανήκουμε και εμείς σ' αυτόν τον άχαρο, τον φτιασιδωμένο, τον γέρικο, τον υπεροπτικό και στεγνό του κόσμο...

Όμως εμείς καλές μανάδες μας, οι κόρες σας, αντίθετα ίσως προς ότι ονειρευτήκατε για μας,  είμαστε τόσο ταπεινές και συντριμμένες, τόσο προσγειωμένες στις πληγές μας, στις πληγές της ιστορίας του τόπου μας  και της ανθρωπότητας που κανείς δεν αντέχει να μας δει κατάματα παρά μόνοι οι φίλοι, οι αγαπημένοι...
Απέναντι σε εμάς -έστω σε κάποιες από εμάς- δεν μπορεί να σταθεί και να μας απευθυνθεί ούτε αποφθεγματικά κανένα από αυτά τα κατασκευασμένα πρότυπα που εξακολουθούν να παράγονται....

Το κακό με την Κοκό είναι ότι  είπε : ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΙΛΟΙ... 
Ας έλεγε : "Καλοί μου φίλοι.. δεν έχω φίλους και μου αρέσει" .Αυτό θα το καταλαβαίναμε...  Αυτό θα το καταλαβαίνατε και σεις οι απλές μανάδες μας. Αυτό θα έκανε διακριτούς τους δύο κόσμους...Aπό την στιγμή όμως που ταύτισε το ό,τι υπάρχει...δηλαδή  το ΥΠΑΡΚΤΟ με τον κόσμο της και τις αξίες του, ο δικός σας κόσμος και ό,τι αυτός περιέκλειε και αντιπροσώπευε καταδικάστηκαν στην μη-ύπαρξη.

Απλές γυναίκες και καλές μανάδες μας, το κακό με την Κοκό είναι ότι και σεις δεν καταλάβατε  τι ήθελε να πει και  κανείς δεν βρέθηκε να σας εξηγήσει, κανείς να σας ελευθερώσει από τον πνιγηρό κόσμο που βρεθήκατε, κανείς για να σας αποδώσει το δικό σας πρόσωπο, όπως χαράκτηκε επί 2.500 χρόνια σ' αυτόν τον τόπο και να σας τιμήσει όπως σας άξιζε.... και όταν πολύ αργά πια, εμείς οι κόρες σας κάτι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε... οι δικές σας φωτογραφίες... οι δικές σας εικόνες είχανε τόσο πολύ ξεθωριάσει.... και στο διαδίκτυο κυκλοφορούσε μόνο η Κοκό. 

Σχόλια

  1. Ανώνυμος2/4/15, 12:46 π.μ.

    Μεγάλες αλήθειες έγραψες κι απόψε καλή μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος3/4/15, 1:03 μ.μ.

    Ποτε ομως δεν ειναι αργα για να βρουμε τη χαμενη μας υπαρξη εμεις οι κορες που γιναμε μαναδες!!! Δεν ειναι κακο πιστευω να "εκμεταλλευομαστε" τις εκφρασεις της καθε Κοκος για να βρισκουμε κρυμενες αληθειες!!! Παντα με τη βοηθεια ενος καλου κειμενου οπως αυτο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για την ανάγνωση και τον καλό λόγο.
      Ναι, ίσως ποτέ δεν είναι αργά...
      Ας το δεχθούμε... αν και -δεν θέλω να λέω ψέματα- δυσκολεύομαι να το πιστέψω για ότι με αφορά τουλάχιστον.

      Διαγραφή
  3. Οποίος ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν φίλοι αποκαλύπτει ότι ποτέ στη ζωή του δεν δόθηκε σε αληθινή φιλία. Ποτέ δεν έδωσε σε άλλους, γιατί ποτέ δεν αισθάνθηκε ανθρωπιά, αδελφοσύνη, αγάπη. Αυτή είναι η μεγαλύτερη δυστυχία των ανθρώπων από κτίσεως κόσμου. Είναι άνθρωποι κενοί, ακατοίκητοι από Άγιο Πνεύμα και όσα χρήματα και δόξα να αποκτήσουν ουδέν εποίησαν. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό για όλους εμάς. Απεναντίας όσοι έχουν πολλούς φίλους είναι γιατί έδωσαν και μοιράστηκαν με άλλους τα πολύτιμα που τους δόθηκαν για τη ζωή. Από τα δύο δώσανε το ένα. Αυτά για τη φιλία.
    Εδώ στην Χριστιανοσύνη δεν υπάρχει το φίλε, υπάρχει το αδελφέ μου! !!! Τι κάνεις αδελφέ μου, πώς περνάς αδελφέ μου; Τι θέλεις να σου φέρω αδελφέ μου. Αισθανόμαστε ως μία οικογένεια χάρην τής Αγίας Πίστεως. Αγία Κληρονομιά παραλάβαμε ως Χριστιανοί καί Έλληνες και είναι μοναδική αξίωση στην ανθρωπότητα, και οφείλουμε να την δυναμώσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλέ μου φίλε Μαρίνο,

      Είχα, όχι την τύχη... αλλά την ευλογία, να γνωρίσω, να μου μιλήσουν, να μ' αγκαλιάσουν τέτοιοι άνθρωποι... Ποιόν, εμένα; .... και ξέρω πολύ καλά τι εννοείς.
      Όπως είχα την ευλογία να μου συμβούν πολλές παρόμοιες ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ στην ζωή μου τα τελευταία χρόνια...

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,