_ο άνθρωπος ένα ον της αρμονίας

Ακούω μουσική με τα μάτια μου. 

Την βλέπω. Μπορώ να κάτσω ώρες ατέλειωτες να βλέπω την μουσική.

Με γοητεύουν οι μουσικοί, τα μουσικά σύνολα, τα όργανά τους, 

όπως τα κρατούν, όπως τ' αγγίζουν, τ' αγκαλιάζουν, τα χτυπούν, τα φυσούν, 

τα γεύονται, τ' αφουγκράζονται. 

Μ' αρέσει να τους βλέπω να κουνιούνται στο ρυθμό, 

να χαμηλώνουν ή να ρίχνουν πίσω το κεφάλι,
να πιέζουν ένα πλήκτρο ή μια χορδή, 

να γέρνουν δεξιά κι αριστερά, 
να πέφτουν τα μαλλιά στο μέτωπό τους,
να ρίχνουν κλεφτές ματιές γύρω τους ή μπροστά,
να λικνίζονται και πάλι ν' αποσύρονται εντός τους. 

Μ' αρέσει η γλύκα που απλώνεται στο πρόσωπό τους, 

Μ' αρέσει ο θυμός κι η ένταση στα χέρια τους, 

Μ' αρέσει που προσηλώνονται σε κάτι  αερικό κι άπιαστο, 

που συντονίζονται τόσα σώματα μαζί σε κάτι τόσο μάταιο κι ωραίο

Σε κάτι που διαλύεται και φτιάχνεται ακατάπαυστα, 
που είναι κι αλλάζει και σωπαίνει, 

κι αυτοί να καταπιάνονται  μ'αυτό

που απλώνεται οριζόντια και κατακόρυφα παντού

κι ηχεί στον κόσμο μια αλήθεια τόσο ανθρώπινη :

Οι άνθρωποι είναι όντα της αρμονίας.  

Ίσως γι' αυτό να πονάνε τόσο πολύ και τόσο βαθιά. 
Ίσως γι' αυτό να έγιναν τόσο λογικά και τόσο ευάλωττα.