Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_παράκοσμος: τί είναι;




Αρχικά επινοήθηκε σαν Κόσμος, σαν ένα στολίδι.
Να κρέμεται και να στριφογυρίζει.
Να είναι γαλανό από μακριά κι από κοντά πρασινογάλανο
Να λάμπει. Να ανασαίνει. Να τραγουδάει. Να συντονίζεται με τις ουράνιες σφαίρες.
Μάλιστα θα μπορούσε και να ...μιλάει.

Μετά συνέβη
"το πιο εκπληκτικό, το πιο επιβλητικό, το πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
φράξαν τον δρόμο σ' έναν άνθρωπο αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε" .


Κι αυτό το επιβλητικό, το μυστηριακό και το μεγάλο, έγινε και εξακολουθεί να γίνεται αιτία άπειρης και αναρίθμητης δυστυχίας για γενιές ανθρώπων και δεν μπορεί να παραγραφεί ούτε και να ξεχαστεί, δεν συμψηφίζεται.
Μ' αυτό είναι πλεγμένη η ανθρώπινη ιστορία μας και αυτού του "μυστηριακού" είμαστε συνέχεια, θύτες και θύματα. 


Ο para-cosmos δεν χωράει στην εσωτερικότητα ενός κλειστού δωματίου, εκεί που μπαίνουμε χαμηλόφωνα, δήθεν προστατευμένοι, δήθεν εκπολιτισμένοι, ωραίοι, άφθαρτοι και ατσαλάκωτοι.
Ο para-cosmos δεν μιλάει ήπια γλώσσα, δεν συντονίζεται με την ακαδημαϊκή κοσμιότητα, δεν χαρίζει όμως και τίποτα από τους αγώνες του πνεύματος οι οποίοι είναι το ίδιο σκληροί με τους πολέμους των ανθρώπων.
Ο para-cosmos δεν ξεχνάει ποτέ ότι επινοήθηκε ως Κόσμος ως στολίδι.
Κι αυτό θέλει να ΕΙΝΑΙ. 

 
Γι' αυτό και επιμένει να σκέφτεται, να διαβάζει, να γράφει, να ακούει μουσική, να αγανακτεί και ν' απλώνει τα χέρια του.
Γι' αυτό και επιμένει να μιλάει την βουβή μα και συνάμα εκκωφαντική απαίτηση του Ανθρώπου να ζήσει όχι "ριγμένος στον κόσμο" ή ως κυρίαρχος του κόσμου, αλλά συμφιλωμένος μ' αυτό το ΣΤΟΛΙΔΙ.
 

 

Π α ρ ά κ ο σ μ ο ς                                       

 
Σʼ ένα κόσμο που παραληρεί και παραλογίζεται
που παρανοεί και παραμένει παράλυτος
παρεξηγεί , παρανομεί
και παραμυθιάζεται παρασκευάζοντας
πολύ ωραία παραμύθια,
που παραπέμπει στον Παράδεισο
που το παραξήλωσε με τα παράσημα
που παραβαίνει
νόμους, συμφωνίες και διατάξεις
και παρʼ όλα αυτά παρίσταται
παρʼ Αρείω Πάγω
που παραλείπει το παράδοξο
που παραδόξως παραδίδει τα παιδιά του
που παρατρώει
και παραμιλάει παραφουσκωμένος,
που παρόμοιός του δεν υπάρχει,
που παραβγαίνει με τον παρακρατικό
παραστρατιωτικό, παραεκκλησιαστικό,
παρατραπεζικό, παράλογο εαυτό του
που παράβρασε, παραχόρτασε
και παρακοιμήθηκε,
που το παράκανε με τα σύμβολα
παραχαράσσοντας το παρελθόν
που παραβιάζει, βιάζεται
και παραμένει απαθής,
που δεν πάει παραπέρα,
που παραείναι μεγάλος
σʼ ένα πάρα πολύ παράφωνο
και παρά φύσιν κόσμο

εγώ θα υποχωρώ
βαδίζοντας σαν κάβουρας προς τα πίσω
Πείτε ότι εγώ δεν είμαι εδώ.
Aς πούμε ότι εγώ δεν έφτασα ακόμα.




[Τα πάσης φύσεως  κείμενα που δημοσιεύονται σ' αυτόν τον ιστότοπο βαρύνουν αποκλειστικά εμένα.  Σε κείμενα άλλων συγγραφέων αναφέρεται ρητά το όνομά τους]

Ελένη Ραβάνη

Σχόλια

  1. Ανώνυμος9/10/14, 10:59 μ.μ.

    Να΄σαι καλά Λενιό μου να΄σαι καλά!
    Μου αρέσει τ΄αγέρι που μας στέλνεις,
    μοσχοβολά και φέρνει σεμάς στους παλαιούς μνήμες παλιές με τα χρώματα τις νιότης!
    Ηχος γλυκός τα ποιήματά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος1/6/15, 4:26 π.μ.

    Θα σας αρέσει!!!
    https://youtu.be/dBc0pE4f50g
    Έρρωσθε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, μου άρεσε πολύ το βίντεο... η μουσική αλλά και οι εξαιρετικές αγιογραφίες.
      Με συγκινήσατε!
      Ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
  3. Σᾶς εὐχαριστῶ πολὺ ποὺ προτείνετε στὸ ἀξιόλογο ἱστολόγιό σας τὸ adrahti.blogspot.com. Καλὴ συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος23/12/23, 9:51 π.μ.

    Μόλις σε γνωρισα ψαχνοντας τυχαια ,παρακοσμε, η χαρα μου μεγαλη. Κατερινα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σε ευχαριστώ.
    Καλές γιορτές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,