_για τον ίδιο

ασπρόμαυρη φωτογραφία του Hossein Zare

Ποιος θα μπορούσε να ψάξει για σένα;

Να βγει απόγευμα πριν πέσει η νύχτα

στο δρόμο ζητώντας

            τ’ ασύλληπτο

Να πάει στην πέρα γειτονιά την άγνωστη,

αγνώστους ρωτώντας να μάθει,

τη φωνή του σέρνοντας απ’ το πηγάδι του φόβου

με φόβο, μην έπεσες.

Να ανεμίσει την ψυχή του

πανί κατακόκκινο, να το δεις

Να κρατήσει βαθιά την εικόνα της νιότης σου

μέσα απ’ τους ίσκιους

            να! Αυτόν ψάχνω.

Ποιος θα μπορούσε να ψάξει για σένα;

Να βγει,  γνωρίζοντας καλά

μέσα του, αυτό που ο κόσμος φοβάται

να βλέπει κενό

να καταπίνει κενό

να απλώνει κενό

να κατοικεί στο κενό

κι όλα να είναι ανόητα,

Το κενό που κάνει τον κόσμο κι ουρλιάζει.

Ποιος χαράζοντας τις φλέβες του

να τρέξει το αίμα στο σώμα σου άφησε,

να γεμίσει παλμό το κορμί σου.

Ποιος βάδισε στην άκρη του γκρεμού

με οδηγό τ’ ανεξιχνίαστα μάτια σου

και την δίψα τους λάτρεψε ποτίζοντάς τα

με δίψα.

Ποιος κατρακύλησε απ’ τα βουνά

σαν πέτρα πελώρια

σηκώνοντας σκόνη και τέφρα,

ταράσσοντας στα κρεβάτια  τον ύπνο

αδειάζοντας τα χωριά των ανθρώπων.

Ποιος τα ψέματα πίστεψε ,

ξέροντας πως με ψέματα

φτιάχνουν αλήθειες οι άνθρωποι.

Ποιος απροστάτευτος στην γη πάνω  δικάστηκε

ν’ αρρωστήσει από Θάνατο

για να διαβαίνει  αγέρωχος

διαφεντεύοντας ο Έρωτας τους ανθρώπους.

Ποιος σε μάντρα χαράματα στήθηκε

χαιρετίζοντας τον τελευταίο ανατέλλοντα ήλιο

την ζωή του αρνήθηκε,

την ζωή σου χαρίζοντας.

Ποιος βασανίστηκε τόσο πολύ

στη σιωπή

την σιωπή σου αγαπώντας.

Ποιος δεν μίλησε από φόβο ιερό

μην επί ματαίω

φωνάξει σε και κλείσει σε  σ’ όνομα.

Ω! αλήθεια ακατάλυτη

Ω! μυστήρια πύλη

Ω! διάπυρε πόθε

Ποιος στον λαβύρινθο μπορούσε να μπει  

για τούτον, τον Ίδιο;

Ήμουν εγώ

που έγινα εγώ, εσένα ψάχνοντας

Ήμουν εγώ

που βρήκα εσένα και έχασα  

Τούτο το σώμα

που περνά πάνω από πλήθη ανθρώπων

φλογισμένο κι αόρατο,

που’ναι ψυχή.

Τούτη η ψυχή

που αγγίζει και πυρώνει

τους ανθρώπους σαν σώμα.

Είμαι εγώ

εξόριστη στην εξορία

που μ’ όρισες

να φιλάω τον άνεμο

ν’ αγγίζω το τίποτα

ν’ αναπνέω θυμιάματα

προσευχές στον αέρα τα λόγια σου.

Είμαι εγώ το κατάξερο φύλλο.

Είμαι εγώ που γνωρίζω εντός μου

τον άγνωστο ξένο εσένα.

Είμαι εγώ

στο μυαλό και στην γλώσσα

συμπλέγματα

το βαθύ μυστικό σχέδιο του κόσμου

αντιγράφοντας

Ποιος θα μπορούσε να βγει

σαν αθώος τρελός και μουγκός

για σένα τον ίδιο ψάχνοντας

να φωνάξει πού είσαι και να βρει

την Αγάπη.