[ παράκοσμος_ ]

Πολύ θα ήθελα να'μαι κι εγώ ένας απ'αυτούς  που δίνουν κουράγιο στους υπόλοιπους. Το κουράγιο... είδος με μεγάλη ζήτηση κι όποιος διαθέτει μπόλικο πράγμα, όποιος έχει μεγάλα αποθέματα στις αποθήκες του  -δεν μας ενδιαφέρει πού τα βρήκε- μπορεί να κάνει τρελές δουλειές... Κάποιος μεγαλόσχημος τιτλοφόρος είπε (τον άκουσα με τα αυτιά μου)  "στην εποχή μας ο μηδενισμός είναι ο μεγάλος κίνδυνος που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, γι'αυτό ο ρόλος του διανοούμενου είναι να δίνει ελπίδα στον κόσμο, να ανοίγει καινούργιους δρόμους" κλπ. κλπ. Καλά τα λέει από την πλευρά του τροχού που βρίσκεται. Εγώ θα πρόσθετα, όχι μόνο του διανοούμενου αλλά και άλλων κατηγοριών καλών επαγγελματιών... Αυτό... η ελπίδα, το "θα τα καταφέρουμε", το "να μην τα παρατάς", το "να το παλεύεις" .... κι ιδού απλώθηκε η πραμάτεια που θέλει ο κόσμος... Δικαιολογημένα... άνθρωποι είμαστε! Εγώ όμως δεν είμαι απ' αυτούς...εννοώ κάτι διανοούμενους, κάτι ποιμένες και

Ο ρόλος του αυτονόητου είναι η κατοχύρωση της μονοτονίας. Η μονοτονία τώρα, με την σειρά της, είναι ικανή να απορροφήσει κάθε ενδιαφέρον που μπορεί να παρουσιάζουν τα πράγματα. Έτσι, όταν τα πράγματα θεωρούνται αυτονόητα, ένα μέρος τους καταστρέφεται.Ακόμα κι όταν τα πράγματα λειτουργούν, ένα μέρος τους έχει βγει off... Το αυτονόητο είναι μια έκφραση της μηχανιστικής κίνησης των πραγμάτων και η καταστροφή τους ισοδυναμεί με την φθορά που έχει κάθε τι όταν κινείται μηχανικά. Όταν τα πράγματα γίνονται αυτονόητα παύουν να εμφανίζονται ως μοναδικά και ανεπανάληπτα, στις   διαστάσεις εκείνες που τους χαρίζει η στιγμή κατά την οποία τα εντοπίζουμε και γίνονται εμφανή. Έτσι, όσο πιο αυτονόητα είναι τα πράγματα τόσο λιγότερο καινοφανή μπορούν να είναι, καθώς στερούνται την δυνατότητα να γίνονται καινούργια, ακόμα κι όταν είναι παλιωμένα. Η δύναμη του αυτονόητου θεωρεί ότι τα πράγματα έχουν μια μόνο όψη : αυτή που τους έχει φορέσει το "αυτονόητο". Και ότι κάθε ερώτηση έχει μόν

Το ψηφιδωτό ον, το ελληνικό dna και το κβαντικό μέντορινγκ Ο Βελόπουλος πουλάει ιδιόχειρες επιστολές του Ιησού Χριστού. Ο Λιακόπουλος μιλά για ταξιδιώτες του Σείριου, Ελοχίμ και Νεφελίμ. Κάποιοι πουλάνε αντιεμβολιασμό, άλλοι «καταρρίπτουν» τη θεωρία της εξέλιξης. Πολλά τα άνθη της ψευδοεπιστήμης: απόψεις, παραδόσεις, θεωρίες ή πρακτικές που παρουσιάζονται ως επιστημονικές χωρίς να ακολουθούν επιστημονικές μεθόδους ή το πνεύμα της επιστήμης. Εκμεταλλεύονται γνωστικά κενά και ανθρώπινες ανάγκες πείθοντας πολλούς πιστούς (και εύπιστους). Η συνταγή είναι δοκιμασμένη: βάλτε λίγη ανατολική θρησκεία, προσθέστε μια δόση μυστικισμού, λίγο new age, μπόλικη αρχαιολατρία και προγονοπληξία, αρκετή αστρολογία, κάμποση lounge ψυχολογία. Για πιο καυτερά, βάλτε λίγη ευγονική και συνωμοσίες του DNA. Έτοιμο το φαγητό: (ψευδο)επιστήμη με βάση κβαντική και σάλτσα ακροδεξιά. Σερβίρετε σε social media και τηλεόραση. Λέει ο Στ. Τραχανάς που διδάσκει στο τμήμα Φυσικής Πανεπιστημίου Κρήτης:

Μετράω τα βήματα μου φορτωμένος πάλι, και σίγουρα δεν επιθυμώ να είναι πάρα πολλά. Κουράστηκα, διψάω, ο δρόμος είναι κακοτράχαλος, περιμένω πως και πως να φτάσουμε στον προορισμό μας να ξαποστάσω. Πολλές φορές, όταν ξεκουράζομαι και πίνω άφθονο νερό φαντάζομαι έναν τρελό ελεύθερο βηματισμό σε ένα πλούσιο λιβάδι, μαζί με τους άλλους Γαϊδάρους, να τρώμε να πίνουμε και να σεξουαλιζόμαστε ελεύθερα, αγκαλιασμένοι τις νύχτες κοιτώντας τον έναστρο ουρανό, γκαρίζοντας με χαρά και λύπη, σε έναν γαϊδουρόκοσμο όπου δεν θέλεις να μετράς τα βήματά σου λόγω τού βάρους, αν είναι πολλά ή λίγα, τι σημασία θα είχε τότε άραγε; καμία σημασία. Τώρα, κάθε βήμα μου είναι κούραση αλλά και πείσμα μέχρι το επόμενο και το επόμενο και τελειωμό δεν έχει. Αν ο τροφοδότης που με φορτώνει το παρακάνει μπορεί και να του ρίξω καμιά κλωτσιά, ή να στυλώσω τα πόδια μου και να μην το κουνάω με τίποτα. Δεν καταλαβαίνω πολλά από τα ανθρώπινα πράγματα, δεν μπορώ να τα χωρέσω στο ξεροκέφαλο μου, αν και με τα

Σα χείλι παιδιού δεκατρίω χρόνω σκεπασμένη με χνούδι η ψυχή μου, ιδρώνει. Τα βράδια παραδίδεται στη μουσική μεθάει  τα φτερά της τρεκλίζει  έχασε το δρόμο για το σπίτι μα δε τη νοιάζει πιά Νύχτωσε από μέρες και βρέχει κάηκαν όλα τα ξύλα  πάγωσε το δωμάτιο κι εκεί που κόρωνε η φωτιά μια φούχτα στάχτη λες και σκαλίζεις και σκαλίζεις μια θαμμένη ζεστασιά χωρίς να περιμένεις πλέον πλέον να ζεσταθούν τα μέλη σου κι εκεί εντός παγωμένη σποδός η φωνή σου. 

Θα'ρθουν μια μέρα να σε βρουν που οι καπνοί θα υψώνονται στα σπίτια και στις στάνες θα σου ζητούν μια λύση για το θανατικό Τότε θα φτάσεις να ρωτήσεις : ποιός είναι ο φονιάς; Τότε θυμήσου εκείνον που γεννήθηκε τυφλός Θυμήσου κι εκείνον που τυφλώθηκε κι έκλαψε βαθιά, και κλάψε ανελέητα και θάψε την ζωή, τις προσδοκίες, τα όνειρά σου Tότε ποιο λιμάνι και ποιος Κηθαιρώνας θα βρεθούν για να αντηχήσουν την κραυγή σου;  Ω, τι σκληρό πράγμα που είναι ζωή! Ίσως η ζωή δεν είναι τίποτα περισσότερο, τίποτα μεγαλύτερο απ' την ανατροπή της.

Στου χωριού μας το ξέφωτο στήθηκε ένα Τσίρκο μ΄όλες τις τέντες του, τα σχοινιά Μια και μοναδική παράσταση. Δεν μας ενδιαφέρουν αυτοί που πήγανε να ιδούν τα θηρία στα κλουβιά τους ούτε οι άλλοι που έτρεξαν στα τέρατα (η γυναίκα με τα μούσια, ο άνθρωπος με τα δύο κεφάλια) Μας ενδιαφέρουν οι άλλοι οι λάτρεις των λεπτών συγκινήσεων των ακροβατικών του τρελού ακροβάτη την ισορροπία η αιώρηση στο κενό χωρίς δίχτυ ασφαλείας το σχοινί που ταλαντεύεται ψηλά τα απλωμένα χέρια του τους προβολείς που φώτιζαν το τρέμουλο του κορμιού του. Πόσο τους άρεσε να τον βλέπουν από τις θέσεις τους - έναντι ευτελούς αντιτίμου- και τα τύμπανα που έπαιζαν στον ρυθμό της αγωνίας του θανάτου. Το άλλο πρωί το Τσίρκο είχε φύγει. Το ξέφωτο ξανάγινε όπως πριν μια λασπουριά με τον τρελό ακροβάτη ν' ανεμίζει καρφωμένη πάνω της την πιο λεπτή συγκίνηση.