[ παράκοσμος_ ]

στη μνήμη της κυρίας Βικτωρίας, που έφυγε τελικά, χθες, Πέμπτη 13 Ιουνίου, μετά από 93 χρόνια,  την ώρα που το λεωφορείο των 8.30 μ.μ. ξεκινάει το συνηθισμένο δρομολόγιό του. Το βράδυ αργά, την ώρα που όλοι έχουν αποσυρθεί στα ιδιαίτερά τους, ακόμα και ο σκύλος στο βάθος της αυλής, στο κατώφλι της πάνω πόρτας που του αρέσει να κοιμάται,  ακούω το κάδρο της να τρίζει... Φωτογραφία ασπρόμαυρη, μεγενθυμένη και ελαφρώς επιχρωματισμένη από πάνω, τραβηγμένη πριν από 70 χρόνια,  κεφάλι και ώμοι,  εκείνη νέα βεβαίως, με μαύρα μαλλιά σπαστά, κουρεμένα κοντά αστικά, με χωρίστρα στο πλάι και μια αίσθηση αυτοπεποίθησης κι ανωτερότητας, αδικαιολόγητα αισθήματα για αμόρφωτες χωρικές και άγαμες γυναίκες.... πρόσωπο πλατύ κι αριτίδωτο, μέτωπο τετράγωνο, το στόμα μισάνοιχτο σε χαμόγελο μια σειρά κάτασπρα δόντια και μια άλλη ψεύτικα μαργαριταράκια στο λαιμό και ίδια κοντά σκουλαρίκια....  ένα σακάκι  ταγιέρ σκούρου χρώματος, αυστηρό κι αυτό, αντρικό κόψιμο με πέτα σταυρωτά, χωρίς καμία υ

Ενώ όπου υπήρχαν μηχανές τα πράγματα και οι άνθρωποι δούλευαν ρολόι, δηλ. δεν υπήρχαν ουρές, τα κυπελάκια του καφέ γέμιζαν αυτόματα, οι μπάρες άνοιγαν και έκλειναν χωρίς καμία προσπάθεια, οι πόρτες ξεκλείδωναν χωρίς κλειδιά και τόσα άλλα που γίνονταν αυτομάτως, δηλ. με ένα μαγικό τρόπο που έκανε αθέατο τον πραγματικό τρόπο της λειτουργίας των πραγμάτων και των ανθρώπων, έναν τρόπο αντικειμενοποιημένο  που θα τον έλεγα ουσιωδώς πρωτόγονο όσο κι αν θέλει να εμφανίζεται ως η τελευταία λέξη της τεχνολογίας στην καθημερινή ζωή, Αντιθέτως εκεί που δεν υπήρχαν μηχανές και έπρεπε ο έλεγχος ή η εξυπηρέτηση (αλλά κυρίως ο έλεγχος) να γίνει από ανθρώπους, σχηματίζονταν ουρές, μωρά έκλαιγαν στις αίθουσες αναμονής των αεροδρομίων, παχύσαρκοι ίδρωναν, άνθρωποι αγωνίζονταν να εξηγήσουν την απειρότητα των αναγκών και των επιθυμιών τους και να συνεννοηθούν στην πολλαπλότητα των γλωσσών και των συμβολισμών τους, εκεί  υπήρχε  ένα διάχυτο "πασχίζειν", ένα "πασχίζειν" που σήμαινε