[ παράκοσμος_ ]

Τι είναι οι διακοπές για τον σύγχρονο κάτοικο των μικρών και μεγάλων και γιγάντιων πόλεων; Οι διακοπές, στο μεγαλειώδες αποκορύφωμα του Αυγούστου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αναδιατάξη των ήδη φθαρμένων και χρησιμοποιημένων έως εξαντλήσεως, υλικών της ίδιας, μιας και μοναδικής καθημερινής ζωής, ούτως ώστε αυτά να θυμίζουν κάτι από έναν χαμένο παράδεισο. Ο παράδεισος των διακοπών απονέμεται ως βραβείο ή ως αποζημίωση για την επιτυχή και έως εξαντλήσεως (πάλι) αλλοτρίωση των ανθρώπων όλο το υπόλοιπο διάστημα του χρόνου κι αυτή η "απονομή" είναι το βασικό και ουσιαστικό στοιχείο που κάνει τις "διακοπές του Αυγούστου" μια άλλη εκδοχή της ίδιας, μιας και μοναδικής συμμόρφωσης. Έτσι, ανήκει, κι αυτός στο οπλοστάσιο των δικαιωμάτων του σύγχρονου κατοίκου της γιγαντιαίας, πολυπλόκαμης πόλης. Ο προσωρινός κάτοικος αυτού του παραδείσου, για όσο διαρκούν οι διακοπές του,  περιπίπτει σε μια γνωσιακή αφασία.  Περιδιαβαίνει τους χώρους, αφήνει τον χρόνο να κυλάει, ζει σε μ

"Τα χρόνια θα μας λιώσουν  κι αν μείνει κάτι εδώ θα 'ναι το φως που είχαν οι μέρες πριν τελειώσουν  μόνο το φως." Το Πέρασμα Αργά αργά θα γείρω σαν μέρα που περνά Στην αγκαλιά σου θα χαθώ και θ ανατείλω πρώτη φορά Οι ανάσες και τα χέρια τα λόγια, τα κορμιά οι αναστεναγμοί του κόσμου και τα γέλια τώρα θα γίνονται ξανά. Γλιστράμε και περνούμε κι αν μένει κάτι εδώ είναι το φως που μας χαρίστηκε να δούμε μες τη ζωή εσύ κι εγώ. Τα χρόνια θα μας λιώσουν κι αν μείνει κάτι εδώ θα ναι το φως που είχαν οι μέρες πριν τελειώσουν μόνο το φως. Από τον δίσκο του Αλ. Ιωαννίδη Νεροποντή Ερμηνεία : Αλκίνοος Ιωαννίδης - Σόνια Θεοδωρίδου

Τελείωσε το καλοκαίρι. Το ανθεκτικό καλοκαίρι, ακόμα και σε μας εδώ στο Νότο  -ας το πούμε ποιητικά- δίπλωσε τα φτερά του! Και τι θα απογίνουν τώρα όλες αυτές οι "πραμάτειες" του καλοκαιριού; Όλος αυτός ο πολύχρωμος, πληθωρικός, χαρούμενος κόσμος,  ο αραδιασμένος κατά μήκος των τσιμεντοστρωμένων παραλιών, όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα στοιβαγμένα πράγματα; Κάποια απ' αυτά θα πεταχτούν ως άχρηστα στα σκουπίδια. Τα περισσότερα όμως θα αποθηκευτούν για το  επόμενο καλοκαίρι. Γιατί αυτή είναι η λειτουργική χρησιμότητά τους: να αποτελούν το ντεκόρ, το απαραίτητο φαντασμαγορικό που θεωρείται ως το κατάλληλο για να δοθεί η ώθηση αλλά και ο σκοπός της κατανάλωσης των διακοπών . Διότι δίχως φαντασμαγορία, δίχως την κατασκευή ενός ομοιώματος μιας "άλλης" καλύτερης, πιο χαρούμενης, πιο ξέγνοιαστης και απολαυστικής ζωής, το να πηγαίνει κανείς απλώς σε ένα άλλο τόπο για να κοιμηθεί, να φάει, να κάνει μπάνιο, να φλερτάρει κλπ, θα ήταν κάτι που θα στερούταν έναν επαρκή λόγ

Στη μνήμη της Είναι δύσκολο, εξαιρετικά δύσκολο να γράψει κανείς για τoν θάνατο της Σούζαν Ήτον. Και ξέρω ότι, όταν ο καλός φίλος της σελίδας και ποιητής Νίκος Χουρδάκης, με παρακίνησε να γράψω κι εγώ κάτι, ως ένα βαθμό αυτή τη δυσκολία είχε στο νου του. Ο ίδιος, παλεύοντας με αυτήν, έγραψε το ποίημα Κλάμα για την Suzanne Eaton που δημοσιεύεται στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση. - Γράψε κάτι , μου είπε... μια άποψη,  κάνε έστω ένα σχόλιο πάνω στο ποίημα..... Σε τι συνίσταται αυτή η δυσκολία; Ναι, είναι δύσκολο να φέρεις στο επίπεδο του λόγου ένα έγκλημα, δίχως να περιπέσεις σε μια κούφια αναπαραγωγή, δίχως να παγιδευτείς σ' ένα αναμάσημα των ίδιων  χαρακτηρισμών και στερεότυπων εκφράσεων, όπως αποτρόπαιο, μας γεμίζει φρίκη,    το τέρας κλπ.  με τα οποία οι τελάληδες των δελτίων, μέσα σε λίγα λεπτά προλαβαίνουν να πουλήσουν την φτηνή δημοσιογραφική πραμάτεια τους, ένα μείγμα αηδίας, αρρωστημένης περιέργειας και τρόμου,  σ' ένα χάσκον τηλεοπτικό κοινό (πο

                              Βασίλεψες αστέρι μου, βασίλεψε όλη η πλάση                                                                      Γ. Ρίτσος Διάβασε. Κατανόησε. Διάβασε ξανά. Δοκίμασε κι επιβεβαίωσε χωρίς αναστολές τη γνώση σου. Τα εργαστήρια. Τα ερευνητικά πρωτόκολλα. Η τάξη. Η βασιμότητα των υποθέσεων σου: Αυτή είναι η πνοή του ΘΕΟΥ για μας. Αλλά για να τον συναντήσεις είναι μακρά κι επώδυνη η δοκιμασία. Είναι ο δικός μας Γολγοθάς. Ποιες είναι οι δικές σου  υποθέσεις; Ποιες οι ανεξάρτητες κι παρεμβαλλόμενες μεταβλητές σου; Suzanne, πρόσεξε αυτό. Τροποποίησε λίγο την υπόθεση σου. Κατάγραψε μ’ άκρα συνέπεια τα αποτελέσματα. Και μη λυπάσαι αν η υπόθεση διαψευστεί. Αυτό, παιδί μου, είναι η επιστήμη: Μια πελώρια διάψευση υποθέσεων. Χαίρομαι, που το γνωρίζεις Suzanne. Χαίρομαι, που δεν ξεχνάς ποτέ την ηθική στην επιστήμη: Γιατί εργαζόμαστε για τους συνανθρώπους μας κι όχι για τη δική μας ματαιότητα. Τι ξέχασες παιδί μου; Τι ξέχασα να σου διδάξω στα αμφιθέατρα και

Ο Αλεξάντρ Ισάγεβιτς Σολζενίτσιν  (11 Δεκεμβρίου 1918 – 3 Αυγούστου 2008) ήταν Ρώσος μυθιστοριογράφος, ιστορικός και διηγηματογράφος. Είναι γνωστός κυρίως για τα ημιαυτοβιογραφικά έργα του Μια μέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς και Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ, όπου περιέγραφε τη ζωή στα σταλινικά ειδικά στρατόπεδα εργασίας. Τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1970. [...] Αυτοί οι κακούργοι ξέρουν πολύ καλά πως είναι κακούργοι και πως έχουν μαύρη ψυχή. Και να πώς συλλογίζονται: δεν μπορώ να ζήσω, αν δεν κάνω κακό. Θα βάλω τον πατέρα να φαγωθεί με τον αδελφό μου! Για να μεθύσω με τα μαρτύρια του θύματός μου!  Ο Ιάγος καταλαβαίνει πολύ καλά τους σκοπούς και τις παρορμήσεις του, καταλαβαίνει πως είναι μαύρες, γεννημένες από το μίσος του.  Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ κυκλοφορεί στα ελληνικά  από εκδ. Πάπυρος, Δεκ. 2011, μετ. Σίνου Κύρα Όχι, αυτό δεν γίνεται στην πραγματικότητα. Για να κάνει το κακό ο άνθρωπος, πρέπει να το συνειδητοποιήσει πρώτα σαν καλό ή σαν μια λο

στη μνήμη της κυρίας Βικτωρίας, που έφυγε τελικά, χθες, Πέμπτη 13 Ιουνίου, μετά από 93 χρόνια,  την ώρα που το λεωφορείο των 8.30 μ.μ. ξεκινάει το συνηθισμένο δρομολόγιό του. Το βράδυ αργά, την ώρα που όλοι έχουν αποσυρθεί στα ιδιαίτερά τους, ακόμα και ο σκύλος στο βάθος της αυλής, στο κατώφλι της πάνω πόρτας που του αρέσει να κοιμάται,  ακούω το κάδρο της να τρίζει... Φωτογραφία ασπρόμαυρη, μεγενθυμένη και ελαφρώς επιχρωματισμένη από πάνω, τραβηγμένη πριν από 70 χρόνια,  κεφάλι και ώμοι,  εκείνη νέα βεβαίως, με μαύρα μαλλιά σπαστά, κουρεμένα κοντά αστικά, με χωρίστρα στο πλάι και μια αίσθηση αυτοπεποίθησης κι ανωτερότητας, αδικαιολόγητα αισθήματα για αμόρφωτες χωρικές και άγαμες γυναίκες.... πρόσωπο πλατύ κι αριτίδωτο, μέτωπο τετράγωνο, το στόμα μισάνοιχτο σε χαμόγελο μια σειρά κάτασπρα δόντια και μια άλλη ψεύτικα μαργαριταράκια στο λαιμό και ίδια κοντά σκουλαρίκια....  ένα σακάκι  ταγιέρ σκούρου χρώματος, αυστηρό κι αυτό, αντρικό κόψιμο με πέτα σταυρωτά, χωρίς καμία υ

Ενώ όπου υπήρχαν μηχανές τα πράγματα και οι άνθρωποι δούλευαν ρολόι, δηλ. δεν υπήρχαν ουρές, τα κυπελάκια του καφέ γέμιζαν αυτόματα, οι μπάρες άνοιγαν και έκλειναν χωρίς καμία προσπάθεια, οι πόρτες ξεκλείδωναν χωρίς κλειδιά και τόσα άλλα που γίνονταν αυτομάτως, δηλ. με ένα μαγικό τρόπο που έκανε αθέατο τον πραγματικό τρόπο της λειτουργίας των πραγμάτων και των ανθρώπων, έναν τρόπο αντικειμενοποιημένο  που θα τον έλεγα ουσιωδώς πρωτόγονο όσο κι αν θέλει να εμφανίζεται ως η τελευταία λέξη της τεχνολογίας στην καθημερινή ζωή, Αντιθέτως εκεί που δεν υπήρχαν μηχανές και έπρεπε ο έλεγχος ή η εξυπηρέτηση (αλλά κυρίως ο έλεγχος) να γίνει από ανθρώπους, σχηματίζονταν ουρές, μωρά έκλαιγαν στις αίθουσες αναμονής των αεροδρομίων, παχύσαρκοι ίδρωναν, άνθρωποι αγωνίζονταν να εξηγήσουν την απειρότητα των αναγκών και των επιθυμιών τους και να συνεννοηθούν στην πολλαπλότητα των γλωσσών και των συμβολισμών τους, εκεί  υπήρχε  ένα διάχυτο "πασχίζειν", ένα "πασχίζειν" που σήμαινε

Όχι πάνω Αλλά κάτω απ'αυτήν την πραγματικότητα Υπάρχει τυπωμένη με την αρχαία τεχνική της εγκαυστικής και των αχνών Μια άλλη. Όχι καλύτερη ή χειρότερη Απλώς άλλη αχνότερη. Κι οι δυο είναι πραγματικές πραγματικότητες. Το πρόβλημα για μας που είμαστε άνθρωποι είναι ότι κοιτάμε ψηλά ψάχνοντας μια τρίτη.

Με δύο διαφημίσεις θα ασχοληθούμε σήμερα, αγαπητοί αναγνώστες. Στην πραγματικότητα, όπως θα διαπιστώσετε όσοι κάνετε τον κόπο να δείτε τα βίντεο που παραθέτω, πρόκειται για δύο παραλλαγές της μιας και αυτής διαφήμισης της Τράπεζας Πειραιώς.  Η εμμονή μου με τις διαφημίσεις πηγάζει από την εδραία πλέον πεποίθησή μου ότι οι διαφημίσεις επιβεβαιώνουν, καθημερινά και αδιάκοπτα, σε όλους τους χώρους και με όλους τους τρόπους, την πραγματοποιηθείσα υφαρπαγή και Ήττα.   Μ' αυτό εννοώ την ήττα κάθε απελευθερωτικού κοινωνικού προτάγματος όπως αυτά διατυπώθηκαν από τον 19ο και τον 20ο αιώνα, με τελευταίο σκίρτημα τον Μάη του 68,  Εννοώ επίσης   την ήττα  του ορθολογικού και αυτονομικού προγράμματος του δυτικού Διαφωτισμού από τον 15ο αιώνα,  Εννοώ, τέλος, την ήττα  του ανθρώπου να υπάρχει σε κάθε επίπεδο - ιδιωτικό ή δημόσιο, λεκτικό ή πρακτικό, φαντασιακό ή πραγματικό, πολιτικό ή κοινωνικό- ως αυτοδημιούργητο ον στην συνάφεια και την συνεργία του με τον Κόσμο, την Κοινω

Κάθε μεσημέρι έφερνε ένα κιλό ψωμί, αγορασμένο από τον ίδιο φούρνο,  που συναντούσε στον δρόμο γυρνώντας από την δουλειά στο σπίτι. Άφηνε το ψωμί στον πάγκο της κουζίνας  μαζί ένα μισόλογο, αποφεύγοντας να με κοιτάξει και  μόνο επειδή ήξερα ήδη τι έλεγε το καταλάβαινα, ένα πνιγμένο, κενό "τι έγινε;" που δεν περίμενε καμία απάντηση . Τις λίγες φορές που κάτι γινότανε, θα ήταν κάποιος λογαριασμός που ήρθε ή κάποιο φάρμακο που τελείωσε, αυτά όμως είναι από τα πράγματα που στην πραγματικότητα δεν γίνονται . Έτσι δεν είναι; Και κάθε Παρασκευή, ανάμεσα στις 1.30 και 2.00 το μεσημέρι, τηλεφωνούσε για την λίστα με τα ψώνια της εβδομάδας. Αγόραζε ακριβώς τα είδη και τις ποσότητες που του έλεγα. Ποτέ δεν έφερνε καμία αντίρρηση, ποτέ δεν σχολίαζε τούτο ή το άλλο, ούτε πρόσθετε ούτε αφαιρούσε ποτέ τίποτα. Η λίστα ήταν σχεδόν ίδια, επαναλαμβανόταν με μικρές παραλλαγές και ανανεώσεις των υλικών που είχαν τελειώσει μεσ' την βδομάδα. Έφερνε τα ψώνια κάθε Παρασκευή και τα άφηνε μαζί με

Έμαθα να χάνω και σ' αυτή τη μάθηση δεν υποδηλώνεται τίποτα θετικό. Μπορώ επομένως να πω μόνο Χάνω.

Συμβαίνει καμιά φορά  -ασχέτως που εμείς ποτέ δεν το μαθαίνουμε- όταν κάποιος άνθρωπος σωριαστεί σε δρόμο, σε πλατεία, σε παγκάκι, άνθρωπος κατεστραμμένος μα όχι τυφλός, απ'αυτούς που δεν μπορεί κανείς να τους πουλήσει τίποτα, ούτε καν μια φτηνιάρικη προσδοκία ή μια τσατσάρα που της λείπουν κάποια δόντια, να περνάνε δίπλα του άλλοι άνθρωποι, άνθρωποι καλοστεκούμενοι, με τις σακούλες τους στα χέρια, με τις γυναικούλες τους, με τις συνταξούλες τους, με τις θεσούλες τους, με τις αποταμιευσούλες τους, με τα παράσημά τους εν ολίγοις, και με τις θεωρίες τους να κουδουνίζουν εξαργυρωμένες στις τσέπες τους, κάτι Ματθαίοι και άλλοι παρόμοιοι, βιαστικοί της προόδου και της καλής υγείας και γυρνώντας ο ένας στον άλλο να μιλάνε περί του αξιοσέβαστου... οι αχρείοι.

...καθώς πηγαίναμε με τ'αυτοκίνητο.... "Δεν θέλω να πετάξω έξω το χαρτί" ένα περιτύλιγμα ήταν από μπισκότα ή κάτι άλλο, δεν θυμάμαι καλά, ένα απλό χαρτάκι, τίποτα το σπουδαίο... " γιατί το λυπάμαι... τι θα απογίνει ένα χαρτί μονάχο του στον δρόμο. .." Παλιά, πολύ παλιά, καθώς πηγαίναμε με τ'αυτοκίνητο και κείνη καθόταν μπροστά, στη θέση του συνοδηγού και μεις πίσω ίσα που χωρούσαμε... Δεν ξέρω αν το θυμάται κανείς μας... Δεν ρώτησα ποτέ ούτε εκείνη. Έτσι, κράτησα τα λόγια και την εικόνα της νέα -πολύ πιο νέα κι απο μένα πιά- να κρατάει στο χέρι της ένα άχρηστο χαρτάκι που ανέμιζε στο ανοιχτό παράθυρο, καθώς  τ'αυτοκίνητο έτρεχε και να μην τ'αφήνει να φύγει, να το πάρει ο αέρας.

Το θέμα μου σήμερα είναι η φετεινή πασχαλινή διαφήμιση των καταστημάτων Jumbo. Δεν θα παραθέσω το βίντεο της διαφήμισης, σε αντίθεση με ότι κάνω όταν σχολιάζω διαφημίσεις, διότι αφενός  δεν μ' ενδιαφέρει καθόλου να επικεντρώσω την κριτική μου στην συμμετοχή του γνωστού υμνωδού κ. Πέτρου Γαίτάνου, αφού το πνεύμα του σχολιασμού μου είναι εντελώς άλλο και αφετέρου δεν θέλω να συμβάλλω, έστω ελάχιστα και εγώ, στον διαδικτυακό διασυρμό αυτού του ανθρώπου, στον οποίο ο ίδιος, για τους δικούς του λόγους- φανερούς ή αφανείς- έσυρε τον εαυτό του. Πάντως για όποιον τυχαίνει να μην έχει δει την εν λόγω διαφήμιση, το βίντεο είναι διαθέσιμο στο you tube και μπορεί να το αναζητήσει. Εδώ και καιρό πιστεύω ότι οι διαφημίσεις είναι κάτι παραπάνω από  απλός και διαρκής καταναλωτικός και αισθητικός εκμαυλισμός των μαζών, δηλαδή η λειτουργία τους δεν περιορίζεται  μόνο στο επίπεδο της υφαρπαγής  του ατομικού ή οικογενειακού εισοδήματος -αν και εκεί πρωτίστως στοχεύουν, στα πλαίσια του ανελέητου ο

Οι περισσότεροι άνθρωποι δυστυχούν επειδή έτσι κάνουν όλοι Επειδή ερωτεύτηκαν όπως κάνουν όλοι Επειδή ανάθρεψαν τα παιδιά τους με τους ίδιους τρόπους, όπως τα αναθρέφουν όλοι, Επειδή δούλεψαν σκληρά, έκαναν τους απαραίτητους συμβιβασμούς, είπαν τα ίδια μικρά  ψέματα και πίστεψαν στα ίδια ζωτικά ψεύδη, όπως κάνουν όλοι Επειδή διάλεξαν τους ίδιους πολυσύχναστους προορισμούς, όπως κάνουν όλοι Επειδή γέλασαν με τα ίδια γλυκανάλατα αστεία, όπως κάνουν όλοι Επειδή έφαγαν τα ίδια φαγητά, έμειναν στα ίδια σπίτια, είδαν τα ίδια τηλεοπτικά προγράμματα, ξαμολύθηκαν φρέσκιοι φρέσκιοι το πρωί στους ίδιους δρόμους, στις ίδιες πόλεις και  κοιμήθηκαν το βράδυ κατάκοποι στα ίδια κρεβάτια, όπως κάνουν όλοι Επειδή στρατεύτηκαν, αγωνίστηκαν, πάλεψαν, διαπληκτίστηκαν, θρησκεύτηκαν, όπως κάνουν όλοι Επειδή πλήρωσαν τους φόρους τους και ψήφισαν και τζόγαραν, όπως κάνουν όλοι Επειδή πήγαν στις ίδιες κηδείες, όπως κάνουν όλοι Κι είναι μες την ίδια  θάλασσα της δυστυχίας, η μόνη τους παρηγοριά, η έσχ

Εχθές (3/4), συνοδεία εκλεκτής συντροφιάς, παρακολούθησα μια διάλεξη στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, στο τμήμα Φιλοσοφίας του Ρεθύμνου. Ήδη οι λέξεις που έχω χρησιμοποιήσει (διάλεξη, πανεπιστήμιο, φιλοσοφία) προετοιμάζουν για κάτι βαρύ, ακαδημαϊκό, διανοητικό και ίσως γι' αυτό, απωθητικό για πολλούς. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα και μάλλον θα πρέπει να ξανασκεφτούμε την έννοια του "απωθητικού". Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται το σημερινό κειμενάκι μου. Η διάλεξη αυτή δόθηκε στο πλαίσιο ενός διαρκούς Σεμιναρίου διδασκόντων που έχει καθιερωθεί εδώ και 20 χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Παν/μίου Κρήτης και υλοποιεί τον έτερο στόχο της λειτουργίας μιας πανεπιστημιακής σχολής, δηλαδή, εκτός από την παροχή εκπαιδευτικών υπηρεσιών, την πραγματοποίηση της ακαδημαϊκής κοινότητας και ζωής. Στα πλαίσια αυτών των σεμιναρίων που είναι ανοιχτά προς όλους, καθηγητές από διάφορα πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού, παρουσιάζουν ενώπιον των συναδέλφων τους, των προπτυχιακ

Όταν μπορέσεις και δεις τον εαυτό σου καθαρά μες την απόλυτη ανοησία του μες την ματαιοδοξία του μες τον φόβο του για ό,τι συμβαίνει με λίγα λόγια μες την λάσπη και τα ξυλοκέρατά του δίχως να καταδεχθείς καμιά αισθητική παρέμβαση καμιά διανοητική παράκαμψη καμιά θρησκευτική παρηγοριά τότε βρίσκεσαι ενώπιον του ερωτήματος της συγχώρεσης. Εάν μπορέσεις και συγχωρέσεις τον εαυτό σου έτσι μόνο έτσι Τότε είσαι σε θέση να αγαπήσεις τον εαυτό σου και τους άλλους αδιακρίτως. 

Πολύ θα ήθελα να'μαι κι εγώ ένας απ'αυτούς  που δίνουν κουράγιο στους υπόλοιπους. Το κουράγιο... είδος με μεγάλη ζήτηση κι όποιος διαθέτει μπόλικο πράγμα, όποιος έχει μεγάλα αποθέματα στις αποθήκες του  -δεν μας ενδιαφέρει πού τα βρήκε- μπορεί να κάνει τρελές δουλειές... Κάποιος μεγαλόσχημος τιτλοφόρος είπε (τον άκουσα με τα αυτιά μου)  "στην εποχή μας ο μηδενισμός είναι ο μεγάλος κίνδυνος που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, γι'αυτό ο ρόλος του διανοούμενου είναι να δίνει ελπίδα στον κόσμο, να ανοίγει καινούργιους δρόμους" κλπ. κλπ. Καλά τα λέει από την πλευρά του τροχού που βρίσκεται. Εγώ θα πρόσθετα, όχι μόνο του διανοούμενου αλλά και άλλων κατηγοριών καλών επαγγελματιών... Αυτό... η ελπίδα, το "θα τα καταφέρουμε", το "να μην τα παρατάς", το "να το παλεύεις" .... κι ιδού απλώθηκε η πραμάτεια που θέλει ο κόσμος... Δικαιολογημένα... άνθρωποι είμαστε! Εγώ όμως δεν είμαι απ' αυτούς...εννοώ κάτι διανοούμενους, κάτι ποιμένες και

Ο ρόλος του αυτονόητου είναι η κατοχύρωση της μονοτονίας. Η μονοτονία τώρα, με την σειρά της, είναι ικανή να απορροφήσει κάθε ενδιαφέρον που μπορεί να παρουσιάζουν τα πράγματα. Έτσι, όταν τα πράγματα θεωρούνται αυτονόητα, ένα μέρος τους καταστρέφεται.Ακόμα κι όταν τα πράγματα λειτουργούν, ένα μέρος τους έχει βγει off... Το αυτονόητο είναι μια έκφραση της μηχανιστικής κίνησης των πραγμάτων και η καταστροφή τους ισοδυναμεί με την φθορά που έχει κάθε τι όταν κινείται μηχανικά. Όταν τα πράγματα γίνονται αυτονόητα παύουν να εμφανίζονται ως μοναδικά και ανεπανάληπτα, στις   διαστάσεις εκείνες που τους χαρίζει η στιγμή κατά την οποία τα εντοπίζουμε και γίνονται εμφανή. Έτσι, όσο πιο αυτονόητα είναι τα πράγματα τόσο λιγότερο καινοφανή μπορούν να είναι, καθώς στερούνται την δυνατότητα να γίνονται καινούργια, ακόμα κι όταν είναι παλιωμένα. Η δύναμη του αυτονόητου θεωρεί ότι τα πράγματα έχουν μια μόνο όψη : αυτή που τους έχει φορέσει το "αυτονόητο". Και ότι κάθε ερώτηση έχει μόν

Το ψηφιδωτό ον, το ελληνικό dna και το κβαντικό μέντορινγκ Ο Βελόπουλος πουλάει ιδιόχειρες επιστολές του Ιησού Χριστού. Ο Λιακόπουλος μιλά για ταξιδιώτες του Σείριου, Ελοχίμ και Νεφελίμ. Κάποιοι πουλάνε αντιεμβολιασμό, άλλοι «καταρρίπτουν» τη θεωρία της εξέλιξης. Πολλά τα άνθη της ψευδοεπιστήμης: απόψεις, παραδόσεις, θεωρίες ή πρακτικές που παρουσιάζονται ως επιστημονικές χωρίς να ακολουθούν επιστημονικές μεθόδους ή το πνεύμα της επιστήμης. Εκμεταλλεύονται γνωστικά κενά και ανθρώπινες ανάγκες πείθοντας πολλούς πιστούς (και εύπιστους). Η συνταγή είναι δοκιμασμένη: βάλτε λίγη ανατολική θρησκεία, προσθέστε μια δόση μυστικισμού, λίγο new age, μπόλικη αρχαιολατρία και προγονοπληξία, αρκετή αστρολογία, κάμποση lounge ψυχολογία. Για πιο καυτερά, βάλτε λίγη ευγονική και συνωμοσίες του DNA. Έτοιμο το φαγητό: (ψευδο)επιστήμη με βάση κβαντική και σάλτσα ακροδεξιά. Σερβίρετε σε social media και τηλεόραση. Λέει ο Στ. Τραχανάς που διδάσκει στο τμήμα Φυσικής Πανεπιστημίου Κρήτης:

Μετράω τα βήματα μου φορτωμένος πάλι, και σίγουρα δεν επιθυμώ να είναι πάρα πολλά. Κουράστηκα, διψάω, ο δρόμος είναι κακοτράχαλος, περιμένω πως και πως να φτάσουμε στον προορισμό μας να ξαποστάσω. Πολλές φορές, όταν ξεκουράζομαι και πίνω άφθονο νερό φαντάζομαι έναν τρελό ελεύθερο βηματισμό σε ένα πλούσιο λιβάδι, μαζί με τους άλλους Γαϊδάρους, να τρώμε να πίνουμε και να σεξουαλιζόμαστε ελεύθερα, αγκαλιασμένοι τις νύχτες κοιτώντας τον έναστρο ουρανό, γκαρίζοντας με χαρά και λύπη, σε έναν γαϊδουρόκοσμο όπου δεν θέλεις να μετράς τα βήματά σου λόγω τού βάρους, αν είναι πολλά ή λίγα, τι σημασία θα είχε τότε άραγε; καμία σημασία. Τώρα, κάθε βήμα μου είναι κούραση αλλά και πείσμα μέχρι το επόμενο και το επόμενο και τελειωμό δεν έχει. Αν ο τροφοδότης που με φορτώνει το παρακάνει μπορεί και να του ρίξω καμιά κλωτσιά, ή να στυλώσω τα πόδια μου και να μην το κουνάω με τίποτα. Δεν καταλαβαίνω πολλά από τα ανθρώπινα πράγματα, δεν μπορώ να τα χωρέσω στο ξεροκέφαλο μου, αν και με τα

Σα χείλι παιδιού δεκατρίω χρόνω σκεπασμένη με χνούδι η ψυχή μου, ιδρώνει. Τα βράδια παραδίδεται στη μουσική μεθάει  τα φτερά της τρεκλίζει  έχασε το δρόμο για το σπίτι μα δε τη νοιάζει πιά Νύχτωσε από μέρες και βρέχει κάηκαν όλα τα ξύλα  πάγωσε το δωμάτιο κι εκεί που κόρωνε η φωτιά μια φούχτα στάχτη λες και σκαλίζεις και σκαλίζεις μια θαμμένη ζεστασιά χωρίς να περιμένεις πλέον πλέον να ζεσταθούν τα μέλη σου κι εκεί εντός παγωμένη σποδός η φωνή σου. 

Θα'ρθουν μια μέρα να σε βρουν που οι καπνοί θα υψώνονται στα σπίτια και στις στάνες θα σου ζητούν μια λύση για το θανατικό Τότε θα φτάσεις να ρωτήσεις : ποιός είναι ο φονιάς; Τότε θυμήσου εκείνον που γεννήθηκε τυφλός Θυμήσου κι εκείνον που τυφλώθηκε κι έκλαψε βαθιά, και κλάψε ανελέητα και θάψε την ζωή, τις προσδοκίες, τα όνειρά σου Tότε ποιο λιμάνι και ποιος Κηθαιρώνας θα βρεθούν για να αντηχήσουν την κραυγή σου;  Ω, τι σκληρό πράγμα που είναι ζωή! Ίσως η ζωή δεν είναι τίποτα περισσότερο, τίποτα μεγαλύτερο απ' την ανατροπή της.