[ παράκοσμος_ ]

 Στο σημερινό κείμενο θα συνεχίσουμε τον προβληματισμό της προηγούμενης ανάρτησης.  Είχαμε καταλήξει στο σωστό, κατά τη γνώμη μου, ερώτημα που πρέπει να τεθεί κάνοντας την στροφή από την υποτιθέμενη αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος προς το ενδεχόμενο να μην αποτυγχάνει το σύστημα αλλά ο εκπαιδευτικός. Βέβαια, μια τέτοια στροφή θίγει το αίσθημα αξιοσύνης των εκπαιδευτικών και κινητοποιεί την ευθιξία τους, αλλά  θεωρώ αυτήν ένα αμυντικό/αντιδραστικό αντανακλαστικό, προκειμένου να μην φτάσουμε σε βαθύτερες συνειδητοποιήσεις.  Ο προβληματισμός μου ήταν ότι το σύστημα ως τέτοιο δεν μπορεί να αποτυγχάνει, μπορεί να διορθώνεται, να μεταρρυθμίζεται, να προσαρμόζεται και να αλλάζει μέσα στα χρόνια, αλλά όχι να αποτυγχάνει. Η αποτυχία είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης δραστηριότητας και όχι των απρόσωπων συστημάτων και όταν την συναντάμε πρέπει σ'αυτούς (τους ανθρώπους) να την αποδίδουμε κι όχι σε κάτι που υπερίπταται αυτών και κυριαρχεί πάνω τους. Στην περίπτωση του εκπαιδευτικού συσ

 Διάβασα αυτές τις ημέρες κάμποσες αναλύσεις που, με την ευκαιρία των αποκαρδιωτικών αποτελεσμάτων των Πανελληνίων εξετάσεων, έθεταν και προσπαθούσαν να απαντήσουν το ερώτημα : Γιατί αποτυγχάνει το εκπαιδευτικό σύστημα;  Επιτρέψτε μου να δηλώσω εξ αρχής ότι το ερώτημα είναι εντελώς λάθος, είναι όμως βολικό, οπότε αν βολεύεστε, εξακολουθήστε να το θέτετε και να προσπαθείτε να το απαντήσετε. Ίσως κάτι να καταφέρετε... κάποια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ίσως!  Γιατί είναι εντελώς λάθος το ερώτημα; Διότι κανένα "σύστημα" δεν αποτυγχάνει ποτέ. Εάν αποτυγχάνει παύει αυτομάτως να είναι σύστημα και γίνεται ο "γάμος του Καραγκιόζη". Σύστημα και επιτυχία είναι δύο έννοιες που πάνε μαζί. Τα συστήματα πετυχαίνουν πάντα τους στόχους τους, γιατί οι στόχοι τους, εμφανείς ή αφανείς, είναι καλά μπλεγμένοι στα γρανάζια τους, στις περιελίξεις τους και στα λάδια που τρέχουν εντός τους. Το εκπαιδευτικό σύστημα για παράδειγμα, στις δεκαετίες  του 30, 40, 50, 60 ήθελε να παραγάγει εθνικόφρο