Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιανουάριος, 2013

_είπα δεν πάω πουθενά

Είπα δεν πάω πουθενά, θα μείνω εδώ Δεν ήξερα πού να πάω Τι να φορέσει η σκέψη μου Τι να ντυθεί η ζωή μου στη μέση   αυτού του δρόμου στη μέση αυτής της ερημιάς σκύλος αδέσποτος διωγμένος, τρομαγμένος είπα πως δεν θα σε βρω είπα πως δεν υπάρχεις πως δεν γεννήθηκες ποτέ πως είχες γεννηθεί παλιά δεν ήξερα πού να σε βρω δεν ήξερα πού να’ σαι κι ήρθε χιλιοτραγουδισμένο φως και   μου ‘δειξε στην κόλαση να ψάξω.

_για τον ίδιο

ασπρόμαυρη φωτογραφία του Hossein Zare Ποιος θα μπορούσε να ψάξει για σένα; Να βγει απόγευμα πριν πέσει η νύχτα στο δρόμο ζητώντας             τ’ ασύλληπτο Να πάει στην πέρα γειτονιά την άγνωστη, αγνώστους ρωτώντας να μάθει, τη φωνή του σέρνοντας απ’ το πηγάδι του φόβου με φόβο, μην έπεσες. Να ανεμίσει την ψυχή του πανί κατακόκκινο, να το δεις Να κρατήσει βαθιά την εικόνα της νιότης σου μέσα απ’ τους ίσκιους             να! Αυτόν ψάχνω. Ποιος θα μπορούσε να ψάξει για σένα; Να βγει,  γνωρίζοντας καλά μέσα του, αυτό που ο κόσμος φοβάται να βλέπει κενό να καταπίνει κενό να απλώνει κενό να κατοικεί στο κενό κι όλα να είναι ανόητα, Το κενό που κάνει τον κόσμο κι ουρλιάζει. Ποιος χαράζοντας τις φλέβες του να τρέξει το αίμα στο σώμα σου άφησε, να γεμίσει παλμό το κορμί σου. Ποιος βάδισε στην άκρη του γκρεμού με οδηγό τ’ ανεξιχνίαστα μάτια σου και την δίψα τους λάτρεψε ποτίζοντάς τα με δίψα. Ποιος κατρακύλησε απ’ τ

_στο φως

  Σε ζήτησα στις αστραπές του νου μου.  Σε ζήτησα στο φως. Στο φως που σχίζοντας τον μαύρο ουρανό κάνει τα σύννεφα διάφανα να λάμπουν. Κι ας έλεγες πως ζεις  μεσ’ το σκοτάδι Κι ας έλεγες πως ήσουν σκοτεινός. Ήσουν το φως το αρχέγονο, το φως ασύλληπτο που τραγουδάει το φως που μου χαρίστηκε, και γίνεται εγώ, μόνο το φως.

_χιλιάδες

                                        Ξανά της άνοιξης τα χρώματα                                       τα πράσινα                                       τα μεθυσμένα                                       χιλιάδες                                       Ξανά τα πάθη της ψυχής                                       τα βραδινά                                       τα μαγεμένα                                       χιλιάδες                                      Ξανά  τα  λόγια της αγάπης                                      τ' άδικα                                      χωρίς εσένα                                      χιλιάδες                                      τα χαμένα.  

_ένα ευχαριστώ

Ευχαριστώ  ψιθύρισα  μικρό και λίγο πράγμα, παρατημένο κι  έκθετο στις πλάκες της αυλής σου, άνευρο, παγωμένο, σύρθηκε και ζεστάθηκε, μπουσούλησε, τρεκλίζοντας σηκώθηκε στα πόδια, και τώρα στέκει εμπρός μου χοροπηδώντας σαν τρελό, ιδρώνει, κοκκινίζει, απλώνει χέρια, με κοιτά, με θέλει, με αποδιώχνει, μ’ αποθεώνει, με μισεί, στο τέλος με συντρίβει .