[ παράκοσμος_ ]

Οι σταθμοί των υπεραστικών λεωφορείων και τα λεωφορεία τα ίδια, είναι οι αγαπημένοι μου χώροι. Δύο άνθρωποι που κάθονται στην αποβάθρα,σε ένα τραπεζάκι περιμένοντας το λεωφορείο. Ένας άντρας και μια γυναίκα απροσδιόριστοι μέσα στο πλήθος κι όμως απολύτως προσδιορισμένοι μεταξύ τους ηλικίας παρόμοιας αλλά και εντελώς άλλης από αυτή που φαίνονταν να είναι θα μπορούσε για παράδειγμα αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι κάποιος να τους έβλεπε για εικοσιπέντε χρονών ενώ την ίδια στιγμή κάποιος άλλος για εβδομήντα ή για όσο ακριβώς ήτανε. Δεν είχε σημασία γι' αυτούς ήταν οι ίδιοι άνθρωποι. Βασικά ήταν αόρατοι. Πίνανε μπύρα από φτηνά μεταλλικά κουτάκια Διψούσανε Μιλούσανε όπως άλλοι εκεί γύρω μπορεί να πίνανε καφέ ή κάτι παρόμοιο όπως εκεί γύρω άλλοι μπορεί να μιλούσανε επίσης για το πρόγραμμα της τηλεόρασης, τις δηλώσεις του πρωθυπουργού ή για κάτι παρόμοιο... Για τον Έρωτα μιλούσανε Για τον Χρόνο Για την Ζωή Για την πρώτη Νιότη Για Μυστικά μιλούσανε Ανάμεσά τους ένα τραπ

Βλέποντάς την στο κρεβάτι κοντά δύο χρόνια, ακίνητη μόνο το αριστερό χέρι είχε ακόμα μια δυνατότητα κίνησης πάνω κάτω, δεξιά και αριστερά και το κεφάλι, καθώς κουνιόταν για να διώξει κάποια μύγα που καμιά φορά, καθόταν στα μάτια ή στα χείλη της Βλέποντάς την στο κρεβάτι, αμίλητη μόνο κάποια παραμιλητά και ακατάληπτα λόγια κάπου κάπου την άκουγα να λέει, και στην αρχή προσπάθησα να καταλάβω μήπως θέλει κάτι να μου πει, κάποιος πόνος, ενόχληση ή επιθυμία, αλλά τίποτα από αυτά δεν ήτανε... έλεγε τα δικά της με τα μάτια καρφωμένα στο ταβάνι. Βλέποντάς την στο κρεβάτι, να μασουλάει με το στόμα της άδειο από φαΐ και δόντια, μηχανικά και ατελείωτα μασουλήματα.... Τόσο σταθερή, τόσο άδεια, κοντά στο τέλος... Σκέφτηκα  το σώμα, το σώμα που  χρησιμοποιήθηκε  ανελέητα, γεννώντας και δουλεύοντας, θηλάζοντας και τηγανίζοντας ατελείωτα παιδιά και κεφτέδες... Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει αυτό το σώμα; Αξιοποιώντας την δύναμη της βαρύτητας κατέπεσε στο κρεβάτι, και σε ένα κρεσέντο δύναμη

Η ευθύνη είναι το πιο παράδοξο πράγμα που συμβαίνει στους ανθρώπους. Και ίσως είναι το μόνο που πραγματικά μας διαφοροποιεί από τα άλλα είδη με τα οποία έχουμε κοινή καταγωγή. Μας διαφοροποιεί επίσης από τις μηχανές, οι οποίες ως κατασκευάσματα πραγματοποιούν τα υλικά και νοητικά μέρη που ο κατασκευαστής τους προσέδωσε, δεν μπορούν όμως να συνθέσουν τα μέρη αυτά σε μια ενιαία εκδοχή: τα υλικά μέρη (π.χ. τα μεταλλικά) και τα νοητικά (π.χ. η λειτουργία για να...) παραμένουν δύο ξεχωριστά τμήματα. Έτσι,  ένα αυτοκίνητο παραμένει μια ποσότητα μετάλλων, πλαστικών κλπ. ακόμα κι αν η λειτουργία του καταστραφεί μετά από ένα τρακάρισμα, ενώ η νοητική διάταξη, ο λόγος- ένεκα- του οποίου το αυτοκίνητο κατασκευάστηκε, δηλ. η ταχεία μετακίνηση, εξακολουθεί επίσης να υπάρχει ανεξάρτητα από την καταστροφή των υλικών μερών του. Επειδή τα δύο αυτά μέρη παρότι τα συναντάμε αθροισμένα στο πράγμα που λέμε αυτοκίνητο, παραμένουν σε έναν αξεπέραστο διαχωρισμό μεταξύ τους, για το λόγο αυτό, τα αυτοκίνητα

Το λεωφορείο είναι έτοιμο για αναχώρηση. Σε μια μικρή ουρά μπροστά από την πόρτα του λεωφορείου του ΚΤΕΛ, εγώ και πέντε - έξι άτομα ακόμα, περιμένουμε με τα εισιτήρια στο χέρι, την ελεγκτή να κόψει το εισητήριο για ν' ανέβουμε. Ακόμα και σε μια τόσο μικρή ουρά, κάποιοι βιάζονται να περάσουν πρώτοι... η αγωνία  δεν τους εγκαταλείπει ποτέ... ας είναι όμως, για άλλο ήθελα να μιλήσω. Δίπλα μου μια νεαρή γυναίκα γύρω στα εικοσιπέντε, με ινδική φυσιογνωμία, κρατώντας ένα σακίδιο και ένα μπουκάλι κοκα κόλα που μόλις είχε αγοράσει. Η ελεγκτής προσέχει το μπουκάλι πριν ακόμα φτάσει η σειρά της κοπέλας. Της δείχνει με το δάχτυλό της το μπουκάλι....drink...και το κουνάει απαγορευτικά. Όπως έχω ξαναπεί, οι οδηγοί, είτε είναι οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες του λεωφορείου είτε κάποιος υπάλληλός τους, είναι ικανοί να σταματήσουν στη μέση του δρόμου αν υποψιαστούν ότι κάποιος επιβάτης τρώει ή πίνει μέσα στο λεωφορείο... θα έχουν κι αυτοί τα δίκια τους. Η κοπέλα με την ινδική φυσιογνωμία τώρα είναι

Αν κάποιο απόγευμα συναντιόμουν με τον Τσβάιχ, θα καθόμασταν εδώ έξω στην φθινοπωρινή αυλή και θα του έλεγα Στέφανε, σε καταλαβαίνω βαθιά ήταν ωραίος ο κόσμος σου.... Βιέννη, Όπερα, ευγενικοί και μορφωμένοι άνθρωποι πνεύμα, δαντέλες, μουσικοί, ποιητές και ζωγράφοι Και κάποια μαυριδερά,  σημεία εδώ και κει μάλλον διακοσμητικό ρόλο έπαιζαν, μέσα στην ενοχλητική ασημαντότητά τους μέσα στις ωραίες Πρωτεύουσες του κόσμου σου. Φρεσκοκομμένα κόκκινα σταφύλια από την κρεβατίνα μας θα τρώγαμε ρώγα ρώγα και θα τον κέρναγα καυτή δροσάτη τσικουδιά... Μα όταν και συ Στέφανε Τσβάιχ βρέθηκες επί ξύλου κρεμάμενος μεσ' την Οδύνη του κόσμου που ταξιδεύει στο χρόνο απαράγραπτη, παρούσα πάντα και αμετάθετη, τότε μια φρικτή ερώτηση σε διαπέρασε μήπως ο Πολιτισμός που τόσο λάτρεψες και υπηρέτησες πιστά και παθιασμένα, δεν μπορεί να απαλύνει την οδύνη αυτή και μήπως η Τέχνη δεν είναι, ίσως μόνο, το Ιδεώδες και το Υψηλό που καταλαμβάνει τον καλλιτέχνη, όπως ιδεαλιστικά σου άρεσε