Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Δεκέμβριος, 2016

_ποιμαίνοντας στο χιόνι

Τι σου'χουν πει; Τι σου'χουν πει πως είσαι; Καμιά φορά στα όνειρά σου χιόνιζε... Πραγματικό χιόνι. Χιόνι πάνω στη γη, πάνω στη στέγη, πάνω σου χιόνι... Τι αλλόκοτο! Σκεφτόσουν πως δεν ήξερες τίποτα για το χιόνι. Κι ούτε μια ειδοποίηση  Ούτ' ένα δελτίο θυέλλης Να προμηνύει τετοιο χιονιά Τέτοια ομίχλη Και τι παράξενο Δεν άκουγες κανένα θόρυβο της πόλης σου Μηχανήματα, άνθρωποι, δρόμοι, πινακίδες σήμανσης,  Γκρίζο των φυλακών, τοίχοι, κάμερες παρακολούθησης, Πλατείες της απόγνωσης και πάρκα των εμπόρων Κάποιος που μιλούσε φωναχτά, κάποιος που σώπαινε και περνούσε Κάποιος ουρούσε διπλα σου, κάποιος ξερνούσε Τι σου'χουν πει πως είσαι; Καμία βοήθεια. Δεν ξερω τίποτα γι'αυτό που με ρωτάς, φωναξες  Το Χιόνι, είπες, είναι μόνο χιόνι.... Αποφάσισες τότε, μες το όνειρό σου να σαλέψεις Να πας όπως πάει ο δρόμος,  Να γέρνεις όπως σου δείχνανε τα δένδρα Στο βάρος του  χιονιού  όλου του

_Μίλτος Σαχτούρης : τα λυπημένα Χριστούγεννα των ποιητών

                               στην Ελένη Θ. Κωνσταντινίδη Είναι τα λυπημένα Χριστούγεννα 1987 είναι τα χαρούμενα Χριστούγεννα 1987 ναι, τα χαρούμενα Χριστούγεννα 1987! σκέπτομαι τόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα… Α! ναι είναι πάρα πολλά. Πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε ο Διονύσιος Σολωμός πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε ο Νίκος Εγγονόπουλος πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε ο Μπουζιάνης πόσα ο Σκλάβος πόσα ο Καρυωτάκης πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε ο Σκαλκώτας πόσα πόσα Δυστυχισμένα Χριστούγεννα Ποιητών. Από τη συλλογή  Καταβύθιση  (1990)

_εξομολογήσεις: η γυναίκα που είχε μια καμινάδα στο κεφάλι της

Πάνω απ'το κεφάλι μου, εκεί που κοιμάμαι χάσκει μια παλιά καμινάδα. Κάποτε εκεί υπήρχε ένα τζάκι  που το γκρεμισαν, η καμινάδα όμως έμεινε. Στην κορφή της πρέπει να έχουν τοποθετήσει κάποιο χοντρό νάιλον γιατί όταν βρέχει ακούγεται ένας ήχος σαν ποδοβολητά πολύ μικρών αλόγων. Τα αλογάκια της βροχής. Μ'αρέσει να σκέφτομαι την καμινάδα σαν μια προέκταση του κεφαλιού μου προς τον ουρανό ή το κεφάλι μου σαν το άλλο άκρο της καμινάδας. Το ναιλον φράζει την έξοδο και εμποδίζει την φυγή προς τα πάνω ή την ορμητική είσοδο της βροχής προς τα κάτω όταν βρέχει... εμποδίζει να εισχωρήσουν τα νερά, να βρέξουν το μαξιλάρι που κοιμάμαι, να βραχούν τα μαλλιά μου και το μυαλό μου να πνιγεί ή να παρασυρθεί επιτέλους να καθαρίσει.... τις μέρες που βρέχει,  όπως τώρα. Ακούγεται μόνο το βουητό από το ποδοβολητό Μικρών μικρών αλόγων.

_εξομολογήσεις: Άσσος κασετίνα, το τετράγωνο το άσπρο το πακέτο

Είμαι καπνίστρια εδώ και πολλά χρόνια. Άσσος κασετίνα, το άσπρο το τετράγωνο πακέτο. Με φίλτρο. Πολλοί περιπτεράδες δυσκολεύονταν με αυτήν την μάρκα, μπερδευόντουσαν και μούδιναν τα σκέτα, τα άφιλτρα. Δεν τους παρεξηγούσα. Είχα αρκετή υπομονή μαζί τους...πού να ξέρεις τι καπνό φουμάρει ο καθένας! Άσσος κασετίνα το τετράγωνο το άσπρο το πακέτο. Ναι, αυτό.... Αυτό πούναι σαν ένα μικρό τελάρο ζωγραφικής, που χώραγε στη τσέπη του μπουφάν μου. Να κάνεις εκεί πάνω μ'ένα μπικ, μαιάνδρους, σπείρες, κύματα... Κι άκουγες τους άλλους να μιλάνε, να μιλάνε, να μιλάνε... Να φτάσει το πακέτο στα μισά...να βγάλεις το χαρτάκι να φανεί η κάτω σειρά, να την καπνίσεις κι αυτήν, να φτιάξεις ένα σπιτάκι, έναν δρόμο, ένα σύννεφο... σκίτσα. Να μπλέκονται τα λόγια, οι καπνοί, τα σκίτσα κι όλα τούτα μαζί κάτι έφτιαχναν, κάτι σαν ιστορία...την ιστορία μας και την ζωή μας πάνω στον Άσσο κασετίνα. Να τελειώσει το πακέτο, να πας πάλι στον περιπτερά... Ναι, αυτό.... Τώρα καπνίζω στριφτά τσιγάρα

_μικρό περί δικαίου δοκίμιο

Νύχτα Κι εγώ σε ένα δωμάτιο Προσεχω τον ρόγχο μιας γριάς που κοιμάται από ώρα Προσέχω την σόμπα που φλέγεται Χωνεύοντας στο μέταλλο ξερά κλαδιά, φύλλα σαθρά Κομμάτια κορμών κι έναν παλιό τηλεφωνικό κατάλογο Με χιλιάδες ονόματα. Νύχτα Για δισεκατομμυριοστή δισχιλιοστή δεκάτη έκτη φορά Η Γη περιστρέφεται Γύρω από τον φλεγόμενο άξονα Του Δίκιου. Και βγαίνει ένας Ήχος παράξενος σε κάθε στροβίλισμα Σαν σκούξιμο και σκουριασμένη άρθρωση, σαν ρόγχος         Γυρεύω το δίκιο μου, Κύριε         Δεν φταίω εγώ         Με καίει το δίκιο μου, το μεράδι μου, Κύριε         Δος μου τη μοίρα που μου'ταξες  να αναπαυθώ Ήχος που δεν ακούει κανείς Και χάνεται στο Χάος όπου κάθε φωνή παύει. Νύχτα Σαν Ξένος στη Γη γεννήθηκε σήμερα Κι αναπαύει αυτούς που το δίκιο Αρνήθηκαν. Νύχτα Κι ενώ η Γη περιστρέφεται ακόμα Οι άνθρωποι σε μια του δίκαιου έξαρση Την είπανε Άγια.

_το χρώμα των Χριστουγέννων

Καθώς οδεύουμε προς τα Χριστούγεννα, είναι αδύνατον να παρακολουθήσει κανείς ένα δελτίο ειδήσεων σε οποιοδήποτε κανάλι και να μην πληροφορηθεί κάτι σχετικό με την Γιορτή: σε κάποια πρωτεύουσα άναψε το χριστουγεννιάτικο δένδρο, κάποιος Δήμος ετοιμάζει κάτι εορταστικό, κάπου είπανε τα κάλαντα, κάποιο event, κάποιος έρανος, εικόνες από μαγαζιά, εμπορικά κέντρα, βιτρίνες... και βέβαια ρεπορτάζ για την χριστουγεννιάτικη αγορά,  την κίνηση, τις τιμές, τον παλμό και την επάρκειά της. Τα Χριστούγεννα έχουν την δική τους θέση στην ειδησεογραφία. Δεν με ενοχλεί' απλώς το σημειώνω. Το σημειώνω, σαν ένα σημείο όπου όλα αυτά (και άπειρα άλλα) συγκλίνουν και όλα μαζί μας λένε : τι ακριβώς γιορτάζεται στον δυτικό κόσμο, τα Χριστούγεννα... που οφείλεται το εορταστικό πνεύμα; που οφείλεται η χαρά που συνοδεύει την γιορτή;  Τα Χριστούγεννα, το λέγειν και το πράττειν των Χριστουγέννων έχουν ένα εκκωφαντικό χαρακτήρα. Με κάθε τρόπο και εκκωφαντικά διατρανώνεται, επ'ευκαιρία των Εορτών, η τ

_ντόμινο

Υπάρχει κάτι δεσμευτικό στο παιχνίδι που λέγεται ντόμινο. Καθώς πέφτει το ένα πλακάκι παρασύροντας το επόμενο και το επόμενο και το επόμενο, δεν μπορείς να σταματήσεις να κοιτάζεις την πτώση. Θέλεις να την δεις όλη. Είναι η δύναμη του παρασυρμού. Ξέρεις ότι κανένα πλακάκι δεν θα μπορέσει να αντισταθεί, κανένα δεν θα αναχαιτήσει την πτώση. Κι ούτε θα βρεθεί εκείνο το τελικό στήριγμα που θα έδινε ένα νόημα σε όλη την σειρά που θερίστηκε. Είναι ένα παιχνίδι. Στο τέλος νιώθεις μια κούραση. Μια κούραση να έχει κάτσει πάνω στα πεσμένα πλακάκια....

_άνευ λόγου

Είσαι πολύ σκληρή, μου είπε.... Είσαι αυταρχική και ανάλγητη.... Είσαι.... είσαι.... Θα μπορούσα να είμαι οτιδήποτε.... και οποιοσδήποτε.... Από πού όμως αντλούνται αυτές οι ποιότητες του είσαι... του είναι, εν προκειμένω του δικού μου; Υπάρχουν κάποια απόλυτα μέτρα τους στα οποία ο καθένας μετέχει κατά κάποιο ποσοστό; Και αν υπάρχουν,  τότε πώς μας έχουν αποκαλυφθεί και πότε,  για να μπορούμε να κάνουμε τις κατηγορήσεις, τις συγκρίσεις, εν τέλει να εκφέρουμε τις αποφάνσεις μας; Η ερώτηση είναι μεταφυσικής τάξεως και δεν επιδέχεται απάντησης. Κι όμως έχουν γίνει άπειροι διαξιφισμοί και αντεγκλήσεις και μάλιστα από άτομα εγνωσμένης ευφυίας και διακηρυγμένου αντιπλατωνισμού,  προκειμένου να "απαντηθούν" τέτοια  ερωτήματα, τα οποία δεν τίθενται ποτέ έτσι ευθέως αλλά πάντα συγκαλυμμένα, όπως τα λουκανικοπιτάκια, μέσα σε δήθεν ιδεολογικής φύσεως διαφορές. Ποιός όμως θέτει τέτοια -έστω και παραλλαγμένα- ερωτήματα, προκειμένου να ξιφουλκήσει μαζί τους μέχρι εσχάτων και μά

_Μιχάλης Γκανάς : εκεί που σμίγουν δυο ποτάμια

Εκεί που σμίγουν δυο ποτάμια και αδερφώνουν τα νερά ένα γεφύρι πέτρινο απλώνει τ'άσπρα του φτερά Ξέρω τα χέρια που το χτίσανε τα πόδια που το περπατήσανε. Κρυμμένο μέσα στα πλατάνια ακούει τ'άγρυπνο νερό, ένα γεφύρι πέτρινο που ταξιδεύει στον καιρό.  Ξέρω τα χέρια που το χτίσανε τα χείλη που το τραγουδήσανε. (Άκου το γέλιο της χτισμένης  στα πέρατα της οικουμένης) Ποίηση : Μιχάλης Γκανάς Μουσική : Νίκος Ξυδάκης

_mind the gap

Πολλές φορές μούρχεται -να καλή ώρα όπως τώρα- Πρωινή ώρα Να διευθετήσω κάπως τις μέρες μου Να τις μοιράσω - πώς να το πω- Στο χώρο Δεν είναι και πολλές Εσείς, τους λέω, θα πάτε από δω Και σεις θα πάτε από κει. Ελάχιστα τα καταφέρνω Τα βράδια Κοιτάζω τις μέρες μου  πεσμένες Στο κενό Καθώς ψυχοραγούν Εξαρθρωμένες

_για τις συνθήκες εγκλεισμού στις ελληνικές φυλακές και τα ψυχιατρεία

Σε μια γεμάτη αίθουσα και μια συζήτηση που κράτησε πάνω από δυόμιση ώρες πραγματοποιήθηκε χθες στο Βερολίνο η εκδήλωση για τις συνθήκες εγκλεισμού στα ελληνικά ψυχιατρεία και τις φυλακές. Ακούστηκαν πάρα πολλές απόψεις και αρκετοί παρευρισκόμενοι/ες κατέθεσαν προσωπικές εμπειρίες, ως εθελοντές εργαζόμενοι σε ψυχιατρικές κλινικές ή ως άνθρωποι που έχουν ανάλογα βιώματα και εμπειρίες. Δημοσιεύουμε παρακάτω το κείμενο της εισήγησης χωρισμένο σε δύο μέρη: Ένα για τις συνθήκες εγκλεισμού στην φυλακή και το δεύτερο για τα ψυχιατρεία. Ωστόσο πρέπει να σημειώσουμε ότι ένα μικρό κομμάτι της εισήγησης για τα ψυχιατρεία με ιδιαίτερες λεπτομέρειες για τα ιδιωτικά ψυχιατρεία δεν διαβάστηκε λόγω οικονομίας χρόνου και για να ανοίξει η συζήτηση. Τι είναι ο εγκλεισμός; Τι είναι η φυλακή; Πάρα πολλά πράγματα καθημερινά, μικρά, από αυτά που περνάνε απαρατήρητα, και περιλαμβάνουν σωματική ή ψυχολογική βία. είναι η στέρηση της ελευθερίας, είναι ο έλεγχος της κάθε στιγμής του έγκλειστου, του φυλακι

_επίκαιρο σχόλιο: bye bye πολιτική

Θύελλα αντιδράσεων προκάλεσαν οι προσφατες δηλώσεις του βουλευτή και τέως υπουργού κ. Νίκου Παρασκευόπουλου, όπως παλιότερα του κ. Φίλη. Το γεγονός της νέας αυτής θύελλας ίσως να κάνει κάποιους άλλους σοβαρούς και νουνεχείς ανθρώπους να αποφασίσουν να ξεγράψουν τον λεγόμενο στίβο της πολιτικής  από τον κατάλογο των ενδιαφερόντων τους για τις επόμενες τρεις τουλάχιστον δεκαετίες.... μετά τα ξαναλέμε. Κάποια κυρία δημοσιογραφος πολιτική αναλύτρια που έτυχε να ακούσω χθες, στήριξε όλη την επιχειρηματολογία της σε τούτο ακριβώς: πρέπει ο κάθε κ. Νίκος Παρασκευόπουλος να μάθει ότι είναι άλλο πράγμα να λες την γνώμη σου σε ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον και άλλο να κάνεις πολιτική.... Τομή : ένθεν ο χώρος της πολιτικής πράξης-αποτελεσματικότητας, θετικότητας , και μακιαβελικής σκοπιμότητας κλπ. κακείθεν ο χώρος της  χαλαρής και ανευθυνης ακαδημαϊκής σκέψης. Από δω ο χώρος της "ευθύνης" που ως τέτοια ανήκει στους ηγέτες,  απο κει ο χώρος της παιδικής χαράς όπου μπορεί ο κάθε ακαδημ

_περί σχημάτων

Με ότι και όποιες παραστάσεις και επιθυμίες εξουσίας των γεννητόρων  επενδυθεί η γέννηση ενός παιδιού, με αυτές πρόκειται να αναμετρηθεί σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Πρόκειται για προδιαγραφικές   (προερχόμενες από το παρελθόν)  και προ-εκτατικές (στοχεύοντας στο μέλλον) απαιτήσεις. Αυτές θα αποτελούν τα κρυφά και κεκαλυμμένα σχήματα που βρίσκονται κάτω από τις απειρες εκλογικεύσεις και ηθικές επιταγές και αποτελούν τους άξονες της προσωπικής ιστορίας του καθενός (το παρόν της ζωής ή την παροντική ύπαρξή του). Αυτές οι παραστάσεις και οι επιθυμίες είναι παρούσες πάντα καθώς ο άνθρωπος που γεννήθηκε από ανθρώπους, προσπαθεί να ζήσει την ζωή του, τουτέστιν να ταιριάξει, να βρει κι αυτός μια θέση στον κόσμο. Συμβαίνουν τότε τρία τινα : ο άνθρωπος είτε επιτυγχάνει σε αυτές τις προδιαγραφές -απαιτήσεις ,  οπότε η ζωή του πράγματι δικαιώνει τους γεννήτορες και το άτομο ασκεί εν τέλει κάποια μορφή εξουσίας και γίνεται ένας ευτυχισμένος άνθρωπος ,  είτε αποτυγχάνει καθώς αντιμετωπίζει τ

_ιστορίες φροντίδας σε χώρο εσωτερικό (ix) : ο πρώτος γιος

Ελληνική επαρχία...αρχές του 50. Χωριό, προξενιό Άθλια εποχή Κι αλίμονο σ'αυτούς που η τύχη το' φερε να γεννηθούν σε εποχές που όλα τελειώνουν. Τότε γεννιούνται τέρατα Για εκατό χρόνια -να το ξέρετε αυτό- Για εκατό χρονια γεννιούνται τέρατα. Στα 27 ήταν γριά Αυτόν θα πάρεις μου είπαν... 18 χρόνια διαφορά -τι μ'έπιασε με τα νούμερα- Τι έρωτες και κουραφέξαλα Τι ιερό μυστήριο ο γάμος κι αγάπες Το σώμα μας δεν τ'ορίζαμε. Κι όσο το έρμο το σώμα βρισκόταν εκτεθειμένο και εντελώς απροστάτευτο Στις βουλήσεις του πατέρα και του χωριού Τόσο να καλύπτεται κάτω από μακριά ρούχα και μαντήλες Άθλιος καιρός. Είπα, στο χρόνο πάνω αν δεν γκαστρωθώ Θα φύγω να μπω υπηρέτρια στην Αθήνα. Μα και δω για υπηρέτρια με 'χουνε. Το σώμα βουβό και πειθήνιο. Το σώμα ειναι καλός δουλευταράς κι υπακούει. 15 μήνες και γέννησα τον πρώτο γιο. Είπα, θα γεννώ έως να κάμω κόρη. Εγώ θα ορίζω το σώμα μου. Έκανε πέντε γιους απανωτά  στο τέλος και μια κόρη. Το σώμα να

_διαφημιστική αποδομητική: ψαρεύοντας σακούλες

Έχετε καμιά αμφιβολία ότι τα τηλεοπτικά προγράμματα, ίσως κι αυτή η τηλεόραση στο σύνολό της,  υπάρχουν κυρίως για να παίζουν οι διαφημίσεις; Εγώ δεν έχω! Κι αυτό δεν είναι μια αυθαίρετη δική μου βεβαιότητα,  αλλά κάτι που δηλώνεται από τους τηλεοπτικούς θεράποντες σε κάθε περίπτωση. Μη πάρετε ως παράδειγμα μια εκπομπή της κ. Μενεγάκη ή κάποια σαπουνόπερα, που αποτελούν ακραίες και οφθαλμοφανείς περιπτώσεις.  Πάρτε για παράδειγμα μια σοβαρή εκπομπή λόγου και πολιτικής, όπου η πάσα για διαφημίσεις ανακοινώνεται με την κοινότυπη έκφραση : θα κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για τα απαραίτητα διαφημιστικά μηνύματα... Όλοι τότε συναινούν και δείχνουν κατανόηση, κι εμείς εύκολα και σωστά συμπεραίνουμε ότι ο επιθετικός προσδιορισμός "απαραίτητο" συνδέεται με τα οικονομικά έσοδα του καναλιού : απαραίτητο για.... Πλην όμως,  έχω να προτείνω ότι δεν εξαντλείται εκεί η έννοια του απαραίτητου, αλλά αυτή υπάρχει μέσα στην ίδια την δομή και την φιλοσοφία με την οποία στήνεται και προσφέρ

_"Σ'έχω κάνει Θεό"....

Αν κάποιος σας πει Σ' έχω κάνει Θεό.... ή Είσαι ο Θεός... κλπ,  θέλοντας με αυτό να σας δείξει την μεγάλη αγάπη του , πάρτε δρόμο να φύγετε και προτείνετέ του έναν καλό ψυχοθεραπευτή. Κάντε όλα αυτά που περιγράφει ότι  κάνει ο "θεός", και αδυνατεί να εξηγήσει η ερωτευμένη αοιδός του λαϊκού άσματος (πρώτη εκτέλεση: Κατερίνα Στανίση), το οποίο παραθέτουμε προς τέρψιν των αναγνωστών,  σε opera version: Αν, παρόλα αυτά αγνοήσετε τις προειδοποιήσεις και αποφασίσετε να αναλάβετε τον ρόλο του "θεού", δηλαδή του Απολύτου στην ζωή ενός ανθρώπου (όχι απαραίτητα μέσα σε ένα ερωτικό context), τότε να γνωρίζετε ότι θα εμπλακείτε σε τραγικές όσο και σε κωμικές καταστάσεις . Η εμπλοκή σας αυτή δεν θα είναι τόσο αντανάκλαση των αισθημάτων εξάρτησης και λατρείας του πιστού προς σε εσάς,  όσο των δικών σας προς τον εαυτό σας, δηλαδή του αθεράπευτου ναρκισσισμού σας. Οι καταστάσεις αυτές μπορεί να λάβουν διάφορες  μορφές: από το να αποφασίζετε εσείς αντί γι αυτόν,  

_υπόγεια ρεύματα: παράξενη κοπέλα (διασκευή)

Τι παράξενη κοπέλα είσαι 'συ Τι μεράκια έχεις και σε βασανίζουν; Ώρα τώρα το 'χεις ρίξει στο κρασί Και τα μάτια σου τα βλέπω να δακρύζουν. Τι μυστήριο κορίτσι είσαι 'συ Μια σε βλέπω στα μεταξωτά ντυμένη Μια σε βλέπω να τα πίνεις σαν τρελή Κι από ντύσιμο πολύ κακοφτιαγμένη. Τι παράξενη κοπέλα είσαι 'συ Δεν μ'αρεσει η ζωή αυτή που κάνεις Άσε πλέον τις ταβέρνες το κρασί Σου το λέω πως στην ψάθα θα πεθάνεις.  Στίχοι - Μουσική : Μανώλης Χιώτης Πρώτη εκτέλεση (ανεπανάληπτη!): Μαρίκα Νίνου - Μανώλης Χιώτης

_απύρετη

Μπορώ να πω ότι μέσα σε πέντε μέρες είχα μάθει τα πάντα για κείνη. Ξέρω ότι αυτός ο ισχυρισμός μου μπορεί ν'ακούγεται κάπως υπεροπτικός, λάβετε όμως υπόψη ότι  οι άνθρωποι  σε κατάσταση εμφανούς αδυναμίας και πόνου γίνονται σχεδόν διαφανείς.   Ωραία γυναίκα πρέπει νάταν στα νιάτα της , είπε η   αποκλειστική που κράτησε για λίγο στα χέρια της το δελτίο ταυτότητας της άρρωστης για να αντιγράψει κάποια στοιχεία. Η κόρη της, που της παραστεκόταν όλες τις μέρες πρωι βράδυ,  συμφώνησε αμέσως... Το είχα διαπιστώσει και γω μόλις μπήκαμε στον θάλαμο αρ. 3 της Α' Παθολογικής. Λεπτή μύτη, έντονα ζυγωματικά, μάτια στενόμακρα σχιστά, δέρμα σε χρώμα ρόδινο, ελαφρύς σκελετός, χωρίς δόντια, με αραιά άσπρα μαλλιά. Είχε κάτι το πριγκηπικό. Ετών 73. Μιλούσε χαμηλόφωνα κι ήταν πολύ ήσυχη, αν και θα μπορούσε, όπως άλλες στην θέση της, να ασκεί δικαιώματα,  να προβάλει απαιτήσεις και καπρίτσια. Η κόρη της έσκυβε πολύ κοντά στο μαξιλάρι της κάθε φορά που ήθελε κάτι να της πει. Κι ήταν σα