Με ότι και όποιες παραστάσεις και επιθυμίες εξουσίας των γεννητόρων επενδυθεί η γέννηση ενός παιδιού, με αυτές πρόκειται να αναμετρηθεί σε όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Πρόκειται για προδιαγραφικές (προερχόμενες από το παρελθόν) και προ-εκτατικές (στοχεύοντας στο μέλλον) απαιτήσεις.
Αυτές θα αποτελούν τα κρυφά και κεκαλυμμένα σχήματα που βρίσκονται κάτω από τις απειρες εκλογικεύσεις και ηθικές επιταγές και αποτελούν τους άξονες της προσωπικής ιστορίας του καθενός (το παρόν της ζωής ή την παροντική ύπαρξή του).
Αυτές οι παραστάσεις και οι επιθυμίες είναι παρούσες πάντα καθώς ο άνθρωπος που γεννήθηκε από ανθρώπους, προσπαθεί να ζήσει την ζωή του, τουτέστιν να ταιριάξει, να βρει κι αυτός μια θέση στον κόσμο.
Συμβαίνουν τότε τρία τινα : ο άνθρωπος είτε επιτυγχάνει σε αυτές τις προδιαγραφές -απαιτήσεις , οπότε η ζωή του πράγματι δικαιώνει τους γεννήτορες και το άτομο ασκεί εν τέλει κάποια μορφή εξουσίας και γίνεται ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, είτε αποτυγχάνει καθώς αντιμετωπίζει τις απρόβλεπτες αντιστάσεις του περίγυρου και γίνεται ένας δυστυχισμένος άνθρωπος, είτε τις υπερβαίνει κατανοώντας με τον επώδυνο τρόπο της ενσώματης ύπαρξης τον ανέφικτο παραλογισμό τους και τότε γίνεται ένας ελεύθερος άνθρωπος.
Τα τρία αυτά ενδεχόμενα μπορούν κάλλιστα να συμπέσουν -φευ!- στα όρια της ζωής ενός και του ιδίου ανθρώπου.
Παράδειγμα για τούτο, ο τόσο αληθινός μύθος της ζωής του άνακτα Οιδίποδα....
Και τι να κάνουμε, λοιπόν; θα ρωτήσει κάποιος.
Η απάντηση είναι: για όσο καιρό μπορούμε να κάνουμε αυτές τις επενδύσεις, θα κάνουμε αυτό ακριβώς που μπορούμε. Όταν πλέον όλες αυτές χρεωκοπήσουν, τότε θα σκεφτούμε να ζήσουμε την ζωή ως αυτό που πραγματικά είναι : ένα σεργιάνι.
Πρόκειται για προδιαγραφικές (προερχόμενες από το παρελθόν) και προ-εκτατικές (στοχεύοντας στο μέλλον) απαιτήσεις.
Αυτές θα αποτελούν τα κρυφά και κεκαλυμμένα σχήματα που βρίσκονται κάτω από τις απειρες εκλογικεύσεις και ηθικές επιταγές και αποτελούν τους άξονες της προσωπικής ιστορίας του καθενός (το παρόν της ζωής ή την παροντική ύπαρξή του).
Αυτές οι παραστάσεις και οι επιθυμίες είναι παρούσες πάντα καθώς ο άνθρωπος που γεννήθηκε από ανθρώπους, προσπαθεί να ζήσει την ζωή του, τουτέστιν να ταιριάξει, να βρει κι αυτός μια θέση στον κόσμο.
Συμβαίνουν τότε τρία τινα : ο άνθρωπος είτε επιτυγχάνει σε αυτές τις προδιαγραφές -απαιτήσεις , οπότε η ζωή του πράγματι δικαιώνει τους γεννήτορες και το άτομο ασκεί εν τέλει κάποια μορφή εξουσίας και γίνεται ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, είτε αποτυγχάνει καθώς αντιμετωπίζει τις απρόβλεπτες αντιστάσεις του περίγυρου και γίνεται ένας δυστυχισμένος άνθρωπος, είτε τις υπερβαίνει κατανοώντας με τον επώδυνο τρόπο της ενσώματης ύπαρξης τον ανέφικτο παραλογισμό τους και τότε γίνεται ένας ελεύθερος άνθρωπος.
Τα τρία αυτά ενδεχόμενα μπορούν κάλλιστα να συμπέσουν -φευ!- στα όρια της ζωής ενός και του ιδίου ανθρώπου.
Παράδειγμα για τούτο, ο τόσο αληθινός μύθος της ζωής του άνακτα Οιδίποδα....
Και τι να κάνουμε, λοιπόν; θα ρωτήσει κάποιος.
Η απάντηση είναι: για όσο καιρό μπορούμε να κάνουμε αυτές τις επενδύσεις, θα κάνουμε αυτό ακριβώς που μπορούμε. Όταν πλέον όλες αυτές χρεωκοπήσουν, τότε θα σκεφτούμε να ζήσουμε την ζωή ως αυτό που πραγματικά είναι : ένα σεργιάνι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου