Υπάρχει κάτι δεσμευτικό στο παιχνίδι που λέγεται ντόμινο.
Καθώς πέφτει το ένα πλακάκι παρασύροντας το επόμενο και το επόμενο και το επόμενο, δεν μπορείς να σταματήσεις να κοιτάζεις την πτώση.
Θέλεις να την δεις όλη.
Είναι η δύναμη του παρασυρμού.
Ξέρεις ότι κανένα πλακάκι δεν θα μπορέσει να αντισταθεί, κανένα δεν θα αναχαιτήσει την πτώση.
Κι ούτε θα βρεθεί εκείνο το τελικό στήριγμα που θα έδινε ένα νόημα σε όλη την σειρά που θερίστηκε.
Είναι ένα παιχνίδι.
Στο τέλος νιώθεις μια κούραση.
Μια κούραση να έχει κάτσει πάνω στα πεσμένα πλακάκια....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου