_το χρώμα των Χριστουγέννων

Καθώς οδεύουμε προς τα Χριστούγεννα, είναι αδύνατον να παρακολουθήσει κανείς ένα δελτίο ειδήσεων σε οποιοδήποτε κανάλι και να μην πληροφορηθεί κάτι σχετικό με την Γιορτή: σε κάποια πρωτεύουσα άναψε το χριστουγεννιάτικο δένδρο, κάποιος Δήμος ετοιμάζει κάτι εορταστικό, κάπου είπανε τα κάλαντα, κάποιο event, κάποιος έρανος, εικόνες από μαγαζιά, εμπορικά κέντρα, βιτρίνες... και βέβαια ρεπορτάζ για την χριστουγεννιάτικη αγορά,  την κίνηση, τις τιμές, τον παλμό και την επάρκειά της.
Τα Χριστούγεννα έχουν την δική τους θέση στην ειδησεογραφία.
Δεν με ενοχλεί' απλώς το σημειώνω.

Το σημειώνω, σαν ένα σημείο όπου όλα αυτά (και άπειρα άλλα) συγκλίνουν και όλα μαζί μας λένε : τι ακριβώς γιορτάζεται στον δυτικό κόσμο, τα Χριστούγεννα... που οφείλεται το εορταστικό πνεύμα; που οφείλεται η χαρά που συνοδεύει την γιορτή; 

Τα Χριστούγεννα, το λέγειν και το πράττειν των Χριστουγέννων έχουν ένα εκκωφαντικό χαρακτήρα.
Με κάθε τρόπο και εκκωφαντικά διατρανώνεται, επ'ευκαιρία των Εορτών, η τελική (!) νίκη του δυτικού ανθρώπου επί των αναγκών της ζωής.
 Το κόκκινο εκτυφλωτικό χρώμα της γιορτής, είναι το χρώμα του Νικητή και της Νίκης του. Της επιθυμίας του να νικήσει.
Το κόκκινο σημαίνει  το εορταστικό πνεύμα στο οποίο όλοι θέλουν να μπουν και που για να τα καταφέρει κανείς επιβάλλεται μια βόλτα στην χριστουγεννιάτικη αγορά..., πραγματική ή εικονική από τηλεοράσεως... δεν έχει σημασία.
Εκεί μπορεί να δει τις επιθυμίες του, ήγουν την κινητήρια δύναμη της θέλησής του και της πράξης του, να κρέμονται σε τσιγκέλια, να αστράπτουν σε φώτα, να κινούνται, να κορδώνονται, να τυλίγονται σε κορδέλες και γιορτινά περιτυλίγματα, να μυρίζουν, να ανασαίνουν... Ακόμα κι αν δεν μπορεί να αποκτήσει αυτά που καταιγιστικά βλέπει, αγοράζοντας τις επιθυμίες του, αυτές είναι εκεί και του γνέφουν πραγματο-ποιημένες. Την απόσταση που καταγράφεται στην συνείδησή του έρχεται να καλύψει το πολυ-θρυλούμενο εορταστικό πνεύμα.
Έτσι συντελείται η πληρότητα.

Ο δυτικός κόσμος στήνει κάθε χρόνο μια ωραία γιορτή για να υπενθυμίζει στον εαυτό του την πληρότητα και την κατοχή της... Ακόμα και η φιλανθρωπία των ημερών προς τους απόκληρους της ζωής, ως παρακολούθημα αυτής της αυτάρεσκης πληρότητας, διοργανώνεται και υπάρχει.
Όμως, σε ένα πολιτισμό που αυτοκατανοείται με αυτόν τον τρόπο, ως νικητής και τροπαιούχος του κόσμου, ως καβαλάρης της ζωής, ως κάτοχος όλων των απαντήσεων, τι νόημα έχει η γέννηση ενός ακόμα παιδιού,  ακόμα και ενός παιδιού -Θεού; Τι νόημα έχει, αν τίποτα δεν μας λείπει, ο ερχομός ενός παιδιού στον κόσμο; Τι νόημα έχει ο άλλος, αν είμαστε πλήρεις;
Ακριβώς,  δεν έχει κανένα νόημα για την κατασκευασμένη πληρότητά μας.
Στέκει εκεί στην δική του απρόσιτη πληρότητα ως ντεκόρ ή ως είδηση...
Στοιχηματίζω ότι εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δοξάζουν τα Χριστούγεννα, δοξάζοντας τον ηθικό, καταναλωτικό, δίκαιο, πολύξερο εαυτό τους.
Το πλήρες είναι θωρακισμένο και μόνο του.

Δεν θα μιλαω πια για άλλους. Στο εξής θα μιλάω μόνο για μένα...
Η λάσπη, το ακίνητο τοπίο, η ησυχία της βροχής, το λιγοστό πράγμα, το παράπονο που σε πνίγει, η ζωή που δεν ξέρεις τι να την κάνεις, το παιδί που έφυγε αμίλητο, όλο χώμα ο δρόμος...Κι όλα να σου θυμίζουν την ανεπάρκεια και τις ελλείψεις σου... Ανίκανος να δεξιωθείς την ζωή του άλλου.
Μπάζεις από παντού και το ξέρεις, όπως ξέρεις το χώμα...
Περιμένεις στην σιωπή.
Το χρώμα των Χριστουγέννων είναι καφέ.