Είσαι πολύ σκληρή, μου είπε....
Είσαι αυταρχική και ανάλγητη....
Είσαι.... είσαι....
Θα μπορούσα να είμαι οτιδήποτε.... και οποιοσδήποτε....
Από πού όμως αντλούνται αυτές οι ποιότητες του είσαι... του είναι, εν προκειμένω του δικού μου;
Υπάρχουν κάποια απόλυτα μέτρα τους στα οποία ο καθένας μετέχει κατά κάποιο ποσοστό; Και αν υπάρχουν, τότε πώς μας έχουν αποκαλυφθεί και πότε, για να μπορούμε να κάνουμε τις κατηγορήσεις, τις συγκρίσεις, εν τέλει να εκφέρουμε τις αποφάνσεις μας;
Η ερώτηση είναι μεταφυσικής τάξεως και δεν επιδέχεται απάντησης.
Κι όμως έχουν γίνει άπειροι διαξιφισμοί και αντεγκλήσεις και μάλιστα από άτομα εγνωσμένης ευφυίας και διακηρυγμένου αντιπλατωνισμού, προκειμένου να "απαντηθούν" τέτοια ερωτήματα, τα οποία δεν τίθενται ποτέ έτσι ευθέως αλλά πάντα συγκαλυμμένα, όπως τα λουκανικοπιτάκια, μέσα σε δήθεν ιδεολογικής φύσεως διαφορές.
Ποιός όμως θέτει τέτοια -έστω και παραλλαγμένα- ερωτήματα, προκειμένου να ξιφουλκήσει μαζί τους μέχρι εσχάτων και μάλιστα απ'ότι φαίνεται να το διασκεδάζει αρκετά, τόσο που θα μπορούσε μια ζωή ή και μια ολόκληρη εποχή να ξοδέψει στα πεδία τους;
Οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα που κατ'αρχήν υπάρχουμε. Τούτο σημαίνει ότι υπάρχουμε κατ'έναν ορισμένο, πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Ο τρόπος αυτός επειδή είναι υπαρκτικός και δίχως αυτόν δεν θα μπορούσαμε ποτέ να υπάρξουμε ευδιάκριτα και μοναδιαία, αποκτά μια υπόρρητη, απομακρυσμένη, χωμένη μέσα στις στοιβάδες του είναι μας, ασύνειδη διάσταση, παρούσα όμως πάντα και ενεργή με τον δικό της θεμελιώδη χαρακτήρα. Ο τρόπος αυτός ανάγεται στις απαρχές της ζωή μας, είναι η προσωπική μας απριορική συνθήκη, παρούσα πριν απο οτιδήποτε κάνουμε ή πούμε, από οποιαδήποτε ιδεολογική επένδυση ενδυθούμε, κρυφή και από εμάς τους ίδιους. Μέσα από τις διατεταγμένες του τρόπου αυτού, του τρόπου μας, αντικρίζουμε και φτιάχνουμε τον κόσμο και δεν μπορούμε ποτέ να απαλλαγούμε από την κυριαρχική του εξουσία (αν θέλουμε να μιλήσουμε και με όρους κυρίαρχου και κυριαρχουμένου), παρα μόνο να τον φέρουμε στην επιφάνεια, μέσα από βασανιστική και επικίνδυνη εκσκαφή (μη ξεχνάμε ότι δουλεύουμε κοντά στα θεμέλια μιας ύπαρξης), να λάβουμε γνώση, να παράσχουμε συμφιλίωση και αποδοχή και μετά ίσως να καταστούμε ικανοί να κατανοουμε και να συνδιαλεγόμαστε πραγματικά ως είναι, αυθεντικά με τον κ/Κόσμο.
Πράγματα που θέλουν τον καιρό τους, δεν γίνονται πότε με παρεμβατικό, καλλωπιστικό και συμπεριφοριστικό τρόπο και απαιτούν την συγκατάθεσή μας... το δικό μας κατ'αρχήν Ναι..
Έως τότε και για όσο καιρό όχι μόνο δεν αποτολμούμε αλλ' ούτε καν αναγνωρίζουμε αυτή την ανήκουσα σε μας και όχι στον άλλο -που με ευκολία του την αποδίδουμε ως πλείστες κατηγορήσεις- υπαρξιακή μας τροπικότητα, τουτέστιν το δικό μας προπατορικό, μπορούμε να εκπονούμε πολυσέλιδα, ευφυή, επαναστατικά και διασκεδαστικά πονήματα περί ανέμων και υδάτων, καταποντίζοντας ουσίες, λόγο και αντι-λόγο, εαυτούς και αλλήλους σε μια απίστευτη κενότητα...
Μπορούμε να φοράμε λοφία ή τηβένους....
Αν χρειαστεί/χρειαστώ θα επανέλθω.
Είσαι αυταρχική και ανάλγητη....
Είσαι.... είσαι....
Θα μπορούσα να είμαι οτιδήποτε.... και οποιοσδήποτε....
Από πού όμως αντλούνται αυτές οι ποιότητες του είσαι... του είναι, εν προκειμένω του δικού μου;
Υπάρχουν κάποια απόλυτα μέτρα τους στα οποία ο καθένας μετέχει κατά κάποιο ποσοστό; Και αν υπάρχουν, τότε πώς μας έχουν αποκαλυφθεί και πότε, για να μπορούμε να κάνουμε τις κατηγορήσεις, τις συγκρίσεις, εν τέλει να εκφέρουμε τις αποφάνσεις μας;
Η ερώτηση είναι μεταφυσικής τάξεως και δεν επιδέχεται απάντησης.
Κι όμως έχουν γίνει άπειροι διαξιφισμοί και αντεγκλήσεις και μάλιστα από άτομα εγνωσμένης ευφυίας και διακηρυγμένου αντιπλατωνισμού, προκειμένου να "απαντηθούν" τέτοια ερωτήματα, τα οποία δεν τίθενται ποτέ έτσι ευθέως αλλά πάντα συγκαλυμμένα, όπως τα λουκανικοπιτάκια, μέσα σε δήθεν ιδεολογικής φύσεως διαφορές.
Ποιός όμως θέτει τέτοια -έστω και παραλλαγμένα- ερωτήματα, προκειμένου να ξιφουλκήσει μαζί τους μέχρι εσχάτων και μάλιστα απ'ότι φαίνεται να το διασκεδάζει αρκετά, τόσο που θα μπορούσε μια ζωή ή και μια ολόκληρη εποχή να ξοδέψει στα πεδία τους;
Οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα που κατ'αρχήν υπάρχουμε. Τούτο σημαίνει ότι υπάρχουμε κατ'έναν ορισμένο, πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Ο τρόπος αυτός επειδή είναι υπαρκτικός και δίχως αυτόν δεν θα μπορούσαμε ποτέ να υπάρξουμε ευδιάκριτα και μοναδιαία, αποκτά μια υπόρρητη, απομακρυσμένη, χωμένη μέσα στις στοιβάδες του είναι μας, ασύνειδη διάσταση, παρούσα όμως πάντα και ενεργή με τον δικό της θεμελιώδη χαρακτήρα. Ο τρόπος αυτός ανάγεται στις απαρχές της ζωή μας, είναι η προσωπική μας απριορική συνθήκη, παρούσα πριν απο οτιδήποτε κάνουμε ή πούμε, από οποιαδήποτε ιδεολογική επένδυση ενδυθούμε, κρυφή και από εμάς τους ίδιους. Μέσα από τις διατεταγμένες του τρόπου αυτού, του τρόπου μας, αντικρίζουμε και φτιάχνουμε τον κόσμο και δεν μπορούμε ποτέ να απαλλαγούμε από την κυριαρχική του εξουσία (αν θέλουμε να μιλήσουμε και με όρους κυρίαρχου και κυριαρχουμένου), παρα μόνο να τον φέρουμε στην επιφάνεια, μέσα από βασανιστική και επικίνδυνη εκσκαφή (μη ξεχνάμε ότι δουλεύουμε κοντά στα θεμέλια μιας ύπαρξης), να λάβουμε γνώση, να παράσχουμε συμφιλίωση και αποδοχή και μετά ίσως να καταστούμε ικανοί να κατανοουμε και να συνδιαλεγόμαστε πραγματικά ως είναι, αυθεντικά με τον κ/Κόσμο.
Πράγματα που θέλουν τον καιρό τους, δεν γίνονται πότε με παρεμβατικό, καλλωπιστικό και συμπεριφοριστικό τρόπο και απαιτούν την συγκατάθεσή μας... το δικό μας κατ'αρχήν Ναι..
Έως τότε και για όσο καιρό όχι μόνο δεν αποτολμούμε αλλ' ούτε καν αναγνωρίζουμε αυτή την ανήκουσα σε μας και όχι στον άλλο -που με ευκολία του την αποδίδουμε ως πλείστες κατηγορήσεις- υπαρξιακή μας τροπικότητα, τουτέστιν το δικό μας προπατορικό, μπορούμε να εκπονούμε πολυσέλιδα, ευφυή, επαναστατικά και διασκεδαστικά πονήματα περί ανέμων και υδάτων, καταποντίζοντας ουσίες, λόγο και αντι-λόγο, εαυτούς και αλλήλους σε μια απίστευτη κενότητα...
Μπορούμε να φοράμε λοφία ή τηβένους....
Αν χρειαστεί/χρειαστώ θα επανέλθω.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου