_ιστορίες φροντίδας σε χώρο εσωτερικό (ix) : ο πρώτος γιος

Ελληνική επαρχία...αρχές του 50.
Χωριό, προξενιό
Άθλια εποχή
Κι αλίμονο σ'αυτούς που η τύχη το' φερε να γεννηθούν
σε εποχές που όλα τελειώνουν.
Τότε γεννιούνται τέρατα
Για εκατό χρόνια -να το ξέρετε αυτό-
Για εκατό χρονια γεννιούνται τέρατα.
Στα 27 ήταν γριά

Αυτόν θα πάρεις μου είπαν...
18 χρόνια διαφορά

-τι μ'έπιασε με τα νούμερα-

Τι έρωτες και κουραφέξαλα
Τι ιερό μυστήριο ο γάμος κι αγάπες
Το σώμα μας δεν τ'ορίζαμε.

Κι όσο το έρμο το σώμα βρισκόταν εκτεθειμένο και εντελώς απροστάτευτο
Στις βουλήσεις του πατέρα και του χωριού
Τόσο να καλύπτεται κάτω από μακριά ρούχα και μαντήλες
Άθλιος καιρός.

Είπα, στο χρόνο πάνω αν δεν γκαστρωθώ
Θα φύγω να μπω υπηρέτρια στην Αθήνα.
Μα και δω για υπηρέτρια με 'χουνε.

Το σώμα βουβό και πειθήνιο.
Το σώμα ειναι καλός δουλευταράς κι υπακούει.

15 μήνες και γέννησα τον πρώτο γιο.
Είπα, θα γεννώ έως να κάμω κόρη.
Εγώ θα ορίζω το σώμα μου.

Έκανε πέντε γιους απανωτά
 στο τέλος και μια κόρη.
Το σώμα να βγάλει το σκασμό
Όχι ερωτικοί σπασμοί, μόνο συγκεκριμένες κινήσεις
Όταν και όπως χρειάζεται και για συγκεκριμένους λόγους.
Δουλειά...δουλειά...δουλειά
Η μητρική εξουσία και παιδιά που γεννήθηκαν για τούτη μόνο,  ως στέριωμα.
Θα περασουν τα χρόνια
Κάποτε θα ξεχάσει πως είναι σώμα
Καποτε θα ξεχάσει πως είναι ψυχή
Καποτε θα ξεχαστεί κι η αλήθεια
Όλα θα ξεχαστούνε κάποτε...και τα ονόματά τους.
Δεν θα ξέρει τι είναι σώμα και τι είναι ψυχή
Θα ρωτάει είναι μέρα ή νύχτα;
Ποιός είσαι εσύ; Πώς σε λένε;
Όλα θα έχουν γίνει φοβερά εργαλεία και εξαρτήματα τεράτων
Και θα δουλεύουν από μόνα τους.


Από τότε όλα συμβαίνουν κανονικά
Ελληνοχριστιανικά, παραδοσιακά
Και άθλια

Ήθελα να τα πω όλα αυτά στον πρώτο γιο
Να δει κι αυτός τι θα κάμει.

Για εκατό χρόνια θα γεννιούνται τέρατα
Και να'χουμε το νου μας.