Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Φεβρουάριος, 2015

_μέσα στη βουή του δρόμου

Σάββατο βράδυ... τίποτα δεν μπαίνει στη θέση του... υποβάλλω την παραίτησή μου... πάνω σε μια στίβα χαρτιά, φακέλα και βιβλία.... Αύριο, ίσως;; Ανασηκώνω τους ώμους και φεύγω σφυρίζοντας ... μέσα στη βουή του δρόμου/ήταν να'βρω το όνειρό μου.... *-*-*   Μέσα στη βουή του δρόμου ήταν να βρω το όνειρό μου... να το βρω και να το χάσω και ούτε πια που θα το φτάσω Μια στιγμή πέρασε μπρος μου και ήταν η χαρά του κόσμου η χαρά που μας ματώνει σαν η πιο μεγάλη πόρνη Όνειρο γλυκό και ξένο και παντοτινά χαμένο σε κρατώ στο νου μου ακόμα σαν τριαντάφυλλο στο στόμα Πέρασες όπως περνούνε όσα δε θα ξαναρθούνε σε κρατώ στο νου μου ακόμα σαν τριαντάφυλλο στο στόμα Πέρασες όπως περνούνε όσα δε θα ξαναρθούνε πουλιά που έχουν φτερουγίσει σύννεφα μέσα στη δύση Και άφησε το πέρασμά του πέρασμα ζωής θανάτου στην καρδιά μου σαν σφραγίδα μία πεθαμένη ελπίδα. Στίχοι : Δημήτρης Παπανικολάου Μουσική : Δημήτρης Κανελόπουλος  

_UESNAGINOMEFILOI?

  - TIKANEIS KALISPERA -......... Εσείς που λέτε για τα άλλα τ'ανώτερα, τα θεολογικά, τα πολιτικά και τα γλωσσικά και τα τέτοια, εσείς που αρθρογραφείτε στην "καθημερινή" και στο "βήμα",  εσείς που διατηρείτε έναν Μπαμπινιώτη στην οικογενειακή σας βιβλιοθήκη κι άλλα εναλλακτικά... εσείς που,  όταν κάθεστε στο γιορτινό τραπέζι - μητέρα, πατέρας, παππούς, γιαγιά ... παιδιά... γαμπρός... όλοι μαζί- οι τίτλοι των σπουδών σας  απαριθμούν, μπορεί και έναν αιώνα σε κολέγια και πανεπιστήμια...  - UESNAGINOMEFILOI?  -............... Εσείς που κάπως το λύσατε το θέμα με τις ορμόνες σας .... και δεν βάζετε ζελέ στα μαλλιά σας για να μπορέσει κάπως να σταθεί ο εαυτός σας, εσείς που λέτε για ηθική και παρθενίες και άλλα τέτοια....μιας νευρωτικής μισανθρωπίας.... εσείς που λέτε πώς πρέπει να είναι τα πράγματα και πώς πρέπει να γράφονται τα γράμματα κι εσείς που κρίνετε το σώμα για τρομάξετε την ψυχή μας... - ANUESKAN ANEMOY ETOIMAANUES NAGINOMEFILOI ANUES -

_Γ. Σεφέρη: Με τον τρόπο του Γ.Σ.

Γ. Σεφέρης (1900 - 1971)   Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει Στὸ Πήλιο μέσα στὶς καστανιὲς τὸ πουκάμισο τοῦ Κενταύρου γλιστροῦσε μέσα στὰ φύλλα γιὰ νὰ τυλιχτεῖ στὸ κορμί μου καθὼς ἀνέβαινα τὴν ἀνηφόρα κι ἡ θάλασσα μ᾿ ἀκολουθοῦσε ἀνεβαίνοντας κι αὐτὴ σὰν τὸν ὑδράργυρο θερμομέτρου ὡς ποὺ νὰ βροῦμε τὰ νερὰ τοῦ βουνοῦ. Στὴ Σαντορίνη ἀγγίζοντας νησιὰ ποὺ βουλιάζαν ἀκούγοντας νὰ παίζει ἕνα σουραύλι κάπου στὶς ἀλαφρόπετρες μοῦ κάρφωσε τὸ χέρι στὴν κουπαστὴ μιὰ σαΐτα τιναγμένη ξαφνικὰ ἀπὸ τὰ πέρατα μιᾶς νιότης βασιλεμένης. Στὶς Μυκῆνες σήκωσα τὶς μεγάλες πέτρες καὶ τοὺς θησαυροὺς τῶν Ἀτρειδῶν καὶ πλάγιασα μαζί τους στὸ ξενοδοχεῖο τῆς «Ὡραίας Ἑλένης τοῦ Μενελάου» χάθηκαν μόνο τὴν αὐγὴ ποὺ λάλησε ἡ Κασσάντρα μ᾿ ἕναν κόκορα κρεμασμένο στὸ μαῦρο λαιμό της. Στὶς Σπέτσες στὸν Πόρο καὶ στὴ Μύκονο μὲ χτίκιασαν οἱ βαρκαρόλες. Τί θέλουν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ λένε πὼς βρίσκουνται στὴν Ἀθήνα ἢ στὸν Πειραιά; Ὁ ἕνας ἔρχεται ἀπὸ Σαλαμίνα καὶ ρωτάει τὸν ἄλλο μήπως «ἔρχεται

_Γ. Σεφέρης : Μέρες

  Γιώργος Σεφέρης, Μέρες (αποσπάσματα) Αύγουστος [1936]. Αίγινα, οικία Φλώρου [...] Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονώτερο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό. Ωστόσο νομίζω πως αυτό το συναίσθημα, συνειδητό ή όχι — αδιάφορο, χαραχτηρίζει όσους από τους ανθρώπους μας των εκατό τόσων τελευταίων χρόνων αξίζει να τους λογαριάσει κανείς. Οι μεγάλοι κολυμπητάδες, που αγωνίστηκαν, όσο κρατούσαν τα μπράτσα τους, να φτάσουν και να ιδούνε από πιο κοντά αυτό το σκληρό νησί του Αιόλου, την άλλη Ελλάδα. [Όλοι τους βούλιαξαν...] [πηγή: Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Γ΄. 16 Απρίλη 1934 - 14 Δεκέμβρη 1940 , Ίκαρος, Αθήνα 1984, σ. 33] * * *

_πράσινη πέτρα

Απ' το χειμώνα, απ' τις πολλές βροχές και τις παγωνιές, οι πέτρινες πλάκες της αυλής πρασίνισαν. Επικίνδυνο να περπατάς πάνω τους ακόμα κι αν προσέχεις. Εγώ δεν ήξερα τι να'ναι η συγχώρεση... σκεφτόμουνα περί αυτού... έχω γράψει και ένα μικρό κάτι... αλλά δεν ήξερα. Πόσο δύσκολο πράγμα είναι. Πόσο πολύ το αποφεύγουμε όλοι. Ιδίως αυτοί που φέρουν έναν κάποιον τίτλο, ανάμεσά μας. Οι τίτλοι ευδοκιμούν στις πράσινες πλάκες των αυλών. Στρώνεται εκεί η μεγαλοπρέπεια, η αποτελεσματικότητα και η επιβολή τους, καλύπτεται πίσω από τίτλους αυτό που μας πονάει... η πιθανότητα να φταίμε εμείς... Πόσο γυμνοί νιώθουμε μπροστά σ' αυτό το ενδεχόμενο... να μην είμαστε και τόσο καλοί.... επιτέλους!. Μ' αρέσει λοιπόν να σκέφτομαι την συγχώρεση σαν το καθάρισμα των πλακών της αυλής από αυτή την πράσινη γλίτσα της απανθρωπίας μας, των παθών και των φόβων μας, από τα χίλια μύρια, μικρά και μεγάλα εγκλήματά μας, από την βαρβαρότητα της γλώσσας μας, από την βαρύτητα τ

_καρναβάλι... πάλι;

Τα θλιβερά προϋπολογισμένα, εξορθολογισμένα καρναβάλια των πόλεων του Δήμου του τάδε ανύπαρκτου δήμου.  Οι εξέδρες που στήθηκαν, οι μπαλαντέζες που απλώθηκαν, τα άρματα, οι ψησταριές, τα σουβλάκια.... τα παιδάκια που πονάνε από την διασκέδαση, τα καταστήματα που αλλάζουν γρήγορα το εμπόρευμα στα ράφια τους, καθώς οι γιορτές διαδέχονται η μια την άλλη... έσοδα - έξοδα, τίποτα δεν μπορεί να εκραγεί ο υπεύθυνος πολιτισμού που δίνει συνέντευξη : Το καρναβάλι μας φέτος έχει και μήνυμα ... ενάντια σε κάτι. Δεν ξέρω μπορεί και να παράκουσα, προεκλογικό πρόγραμμα, προγραμματική δήλωση ή κάποια σωτήρια λύση;  ....ευνουχισμός κι απάτη. Τι γελοίο!  Η γελοιότητα του στοχευμένου γέλιου. μια μεταμφίεση της τελειότητας υπό τους ήχους κάποιας σάμπας... Αυτό το παράλογο, το ατελές, το κακομούτσουνο, το κακοφορεμένο, το μουγγό, αυτό που δεν αναφέρεται πουθενά, παρά μόνο στην τρομάρα του καθώς κοιτάζει μέσα στην ένδεια του εαυτού του... χαμένο.  Βγήκα έξω απ' όλα και βλέπω

_Σοφοκλή : Οιδίποδας Τύραννος

Αν γράφω αυτές τις αράδες δεν είναι για να πω κάτι σημαντικό, ούτε για να φωτίσω κάποιον. Νομίζω εξάλλου ότι όλα, όσα άξιζε, έχουν ειπωθεί. Θέλω περισσότερο, μια και μου δόθηκε  η πολυτέλεια να διδαχθώ και να μελετήσω τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή, να καταγράψω τις βόλτες που έκαναν στο νου μου ο Οιδίποδας, ο Τειρεσίας, η Ιοκάστη, οι χορευτές κι ο Κρέοντας, όταν το βράδυ έκλεινα τα βιβλία και τις σημειώσεις μου. Το έργο είναι τεράστιο σε σημαντικότητα και πολλοί οι τρόποι που έχει διαβαστεί, κι είναι τουλάχιστον κοινότοπο να πω  ότι έχει σημαδέψει όχι μόνο την αρχαιογνωσία μας αλλά και τον τρόπο που αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στον δυτικό πολιτισμό. Ελπίζω ότι θα μπορέσω, έστω και σε συνέχειες δίχως συνοχή, να αναφερθώ στα σημεία εκείνα που εμένα τουλάχιστον μου έφεραν όχι μόνο σκέψεις αλλά και θαυμασμό. Το πρώτο από αυτά είναι ένα  πρόβλημα της συνεννόησης μεταξύ θεού και ανθρώπου. Πώς να συνεννοηθούν δύο όντα εκ διαμέτρου αντίθετα; Πώς να πει ο θεός τον Λόγ

_βάδην στο σκοτάδι

    Για τον Φώτη Π άνω στην Εθνική 9.30 το βράδυ.  Ελάχιστα αυτοκίνητα. Φυσάει και κουμπώνομαι, προχωράω μέσα από ένα μικρό χωριό που άδειασε όλη την θλίψη του χειμώνα του στα κρεβάτια των ανθρώπων.  Μόνη μου, το ξέρουν τα σκυλιά του τελευταίου σπιτιού και με γαβγίζουν.  Προχωράω κατηφορίζοντας, αγριεύει. Αρχίζει να βρέχει σιγανά.  Ούτε σκυλιά, ούτε αέρας, μόνο παγωμένη βροχούλα. Διασχίζω ένα μικρό δάσος, πανύψηλα δέντρα, μια ρεματιά, ακούγεται νερό και κάτω από τη γέφυρα, πνιγηρό σκοτάδι και κισσός. Θαρρώ πως θα μου δέσει τα πόδια. Σταματάω σε ένα εκκλησάκι στο πλάι του δρόμου, καθυστερώ κι ανάβω το καντήλι. Δεν υπάρχει πιο μοναχικό πράγμα από την φλόγα ενός καντηλιού στο σκοτάδι του δρόμου... Στο σκοτάδι που περπάτησα. Απομακρύνομαι, γυρνώ και κοιτώ συχνά πίσω, την φλόγα. Βρέχει και σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό. Θε μου τι ουρανό έχεις φτιάξει!! Τι ακίνητο κι ανίκητο χάος. Σου'ρχεται να πεθάνεις, να αναληφθείς, να φύγεις. Μα πά

_Aλ. Παπαδιαμάντης : εικόν' αχειροποίητη

Eικόν' αχειροποίητη, που στην καρδιά μου σ' είχα, κ' είχα για μόνο φυλαχτό μια της κορφής σου τρίχα. Oνείρατα στον ύπνο μου μαυροφτερουγιασμένα, σαν περιστέρι στη σπηλιά μ' ετάραξαν για σένα. Τ' αηδόνια αυτά που κελαηδούν μου φαίνονται να κλαίνε κίνδυνο, μαύρο σύννεφο, οι μάγισσες μου λένε. Να σε χαρεί κι η άνοιξη μαζί με τα λουλούδια όπου 'ναι σαν αμέτρητα ζωγραφιστά τραγούδια. Συ στο σκολειό δεν έμαθες να γράφης ραβασάκια· στα χείλη σου τα ρόδινα πού τά 'βρες τα φαρμάκια; Στα μάτια τα ψιχαλιστά πόχ' έρωτας καρτέρι, πόσο μεθύσι μέθυσα ένας Θεός το ξέρει. Τη χάρη σου τη σπλαχνική μη μ' αρνηστείς αρνί μου αγάπη μου αιώνια, αγάπη μου στερνή μου.... Ποίηση : Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης Μουσική - Ερμηνεία : Ορφέας Περίδης

_όλοι οι άνθρωποι είναι δραπέτες χειρουργείων

Όλοι οι άνθρωποι είναι δραπέτες χειρουργείων. Το'σκασαν ή τους έδιωξαν, πριν ξυπνήσουν από τη νάρκωση, πριν συμμαζευτούν μέσα τους τα όργανά τους και σταματήσει η αιμορραγία.. Γι' αυτό πολλοί σφαδάζοντας από τον πόνο, τρέχουν, κορνάρουν, βρίζουν, εξαπατούν, αφήνοντας άπειρες κηλίδες αίματος πίσω τους και σήψη. 'Αλλοι πάλι πολλοί, διασκεδάζουν κάνοντας διακοπές, ζάπινγκ, κλάμπινγκ, σέρφινγκ και αγαθοεργίες. Υπάρχουν κι ελάχιστοι που βουβαίνονται, νιώθοντας άρρωστοι αυτοί μέσα σ'έναν υγιή κόσμο.

_το γυφτάκι

  ΤΟ ΓΥΦΤΑΚΙ Τρύπωσε στο προαύλιο ένα γυφτάκι με τ' άλλα για να παίξει τα παιδάκια. Μα εκείνα -- που ... δεν ήτανε γυφτάκια -- πλακώσαν στις κλωτσιές τ' αθώο παιδάκι! Το πιάνει ο επιστάτης απ' τ' αυτάκι, του ρίχνει ένα - δύο χαστουκάκια... Κι όπως κοκκίνισαν τα μαγουλάκια μοιάζει να 'ναι λιγότερο μαυράκι! Τώρα έξω απ' τα κάγκελα κοιτάει γελώντας προς τον χώρο του σχολείου ενώ κρυφά ένα δάκρυ του κυλάει... Μαθήτευσε του κόσμου του γελοίου την τάξη! Και νωρίς αποφοιτάει -- χωρίς καν την βοήθεια ενός βιβλίου! Δημήτρης Ε. Σολδάτος Απ' την εκτός εμπορίου συλλογή: "Κλείσιμο Βιβλίων" Λευκάδα, 2013  Φωτογραφίες : Νίκη Στρατάκη

_Ντίνος Χριστιανόπουλος: Ενός λεπτού σιγή

  Ντίνος Χριστιανόπουλος, 1931 - Eνὸς λεπτοῦ σιγή Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπό σας κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά, ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας, ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας, κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας, ἔστω καὶ μία φορά; Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;    (ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)

_αριστεία, για ποιόν;

Στον αντίποδα της νεφελίμ ομιλίας του κ. Ζουράρι, η ομιλία ενός άλλου ακαδημαϊκού του κ. Αριστείδη Μπαλτά, υπουργού Παιδείας. Πολλά και σοβαρά θέματα έθιξε στην πρώτη ομιλία του στην Βουλή, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο. Τα θέματα αυτά ελπίζω να τροφοδοτήσουν μια γόνιμη συζήτηση στην ελληνική κοινωνία, μια συζήτηση που θα φτάσει σε βάθος και θα συνεγείρει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Πάντως αυτό που τώρα κυριαρχεί είναι το θέμα της "αριστείας", από εκεί αρπάχτηκε και φούντωσε η συζήτηση μέσα στο δάσος της κοινωνικής δικτύωσης. Ασφαλώς κάθε συζήτηση που αφορά την Παιδεία σ' αυτόν τον τόπο είναι, περισσότερο από κάθε άλλη, μια σκληρή περιπέτεια και δεν θα μπορούσε να γίνεται διαφορετικά. Για μας εδώ, μια συζήτηση περί Παιδείας και εκπαίδευσης υπερβαίνει κατά πολύ τις εκπαιδευτικές πολιτικές που μια πολιτεία μπορεί να σκεφτεί και να εφαρμόσει. Είναι σαν την επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος και με δυσκολία μπορεί να διεξαχθεί με νηφαλιότητα, καθώς κινεί ένα πλήθος

_πολύ ωραίο στυλ κ. Ζουράρι!

Εντυπωσίασε ο κ. Ζουράρις με την χθεσινή πρώτη ομιλία του στην Βουλή, η οποία σχολιάστηκε θετικά σήμερα από όλα τα δελτία και τις ενημερωτικές εκπομπές που έτυχε να ακούσω.  Μάλιστα σ' ένα μπλόκ που παρακολουθώ η είδηση δόθηκε ως εξής :  "O κ. Ζουράρις δίδαξε ελληνικά : επιτέλους, ένας ρήτορας στην ελληνική βουλή". Έψαξα και βρήκα το βίντεο το οποίο παραθέτω. Πού βρίσκεται λοιπόν το εντυπωσιακό του θέματος, για το οποίο όλοι ομιλούν; Aκριβώς στην, από τον κ. Ζουράρι, χρήση της γλώσσας χάριν εντυπωσιασμού. Και ως γνωστόν η ελληνική γλώσσα, καθώς και πολλά από όσα έχουν γραφτεί σ' αυτήν μπορούν πράγματι να εντυπωσιάσουν. Όμως δεν γράφτηκαν γι' αυτόν τον λόγο! Ο Εντυπωσιασμός είναι το επιδιωκόμενο και επιθυμητό αποτέλεσμα στην κοινωνία του θεάματος, το οποίο υπηρετούν τα μ.μ.ε. σε κάθε περίπτωση, είτε πρόκειται για ένα δελτίο καιρού είτε για το διαζύγιο ενός σελέμπριτι είτε για μια οικονομική ανάλυση είτε για μια διαφήμιση. Είναι ο επιφανε

_"μ΄εποίησεν"

Φαντάσου λοιπόν ότι βρίσκεσαι σ' ένα εργαστήριο κεραμέα. Ο κεραμέας σου είναι άγνωστος. Παρ'όλα αυτά, έτσι καθώς είναι απορροφημένος στη δουλειά του, δαγκώνοντας μια άκρη της γλώσσας του και τα μαλλιά του ανακατεμένα, σου μεταδίδει κάτι από την αφοσίωσή του και δεν τολμάς να πας παραμέσα, αλλά στέκεις στο κατώφλι και τον κοιτάζεις. Σου είναι άγνωστη και η τέχνη του. Ποτέ δεν ασχολήθηκες με την κατασκευή αγγείων και άλλων τέτοιων..... Κι εγώ σήμερα που με ειδοποίησες για την διάκρισή σας, εσένα και του αγαπημένου σου, εμένα, που σήμερα και χρόνια τώρα, ζω μέσα στην καταστροφή, να ξέρεις ότι μια χαρά μεγάλη με κατέκλυσε και υγράθηκαν τα μάτια μου. Γιατί υγράθηκαν τα μάτια μου; Μήπως επειδή ξέρω εσένα; Τον αγαπημένο σου; Το δικό σας εργαστήριο, το ωραίο μαγειριό σας; Μήπως επειδη ξέρω τον αγώνα σας; Μπορεί κι αυτό. Μα, συνδέονται τα μάτια μου με το μυαλό μου; Ναι λένε, αυτοί που υποστηρίζουν ότι είμαστε η εξέλιξη κάποιου πιθηκοειδούς και μοιάζει να έ

_το πεταμένο κεφάλαιο

  Ακούγοντας σήμερα τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης σκέφτηκα ότι ίσως για το νεοελληνικό κράτος αυτή η περίοδος να είναι η πιο σημαντική στη νεώτερη ιστορία του.  Το σημαντικό του πράγματος δεν βρίσκεται στην έκβαση της διαπραγμάτευσης, στην διαγραφή ή όχι του χρέους, στην παραμονή ή όχι της χώρας στο Ευρώ. Είναι ίσως η ιστορική στιγμή που ταλαίπωρος αυτός ο λαός θα δει να γίνεται, επιτέλους, μία μετουσίωση που για χρόνια ήταν εκκρεμής. Ακούγεται ίσως υπερβολικό, αλλά δεν είναι. Το αίτημα έρχεται από παλιά και με καθυστέρηση περίπου 200 χρόνων. Θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε πολύ πίσω στο παρελθόν, αλλά νομίζω ότι αρκεί και μια μόνο ματιά στη σύγχρονη ιστορία, από τον β' παγκόσμιο πόλεμο και μετά, για να διαπιστώσουμε ότι οι αγώνες της μεγάλης μάζας του ελληνικού λαού, οι ποταμοί του αίματος που έχυσε, τα παραδείγματα θυσιαστικού ήθους που έδωσε, τα δείγματα υψηλής τέχνης και διανόησης που παρήγαγε, ποτέ  μα ποτέ δεν μπόρεσαν να γίνουν εθνικό κεφάλαιο,

_Λέων Τολστόϊ : Περί τρέλας

  Λέων Τολστόι (1828-1910)   «Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπάνιο από την κοινή λογική», έλεγε ο Σκωτσέζος Thomas Chalmers, και ο Λέων Τολστόι σε αυτή τη μικρή πραγματεία-επιστολή «Περί τρέλας» αγωνίζεται να το αποδείξει. Στις 23 Μαρτίου 1910 ο Ρώσος συγγραφέας αναφέρει στα Ημερολόγιά του ότι έγραψε κάπως ανόρεχτα ένα γράμμα με θέμα την αυτοκτονία. Το γράμμα αυτό είναι η απάντηση στην επιστολή που του έστειλε η Ρ.Σ. Λαμπκόφσκαγια, βοηθός γιατρού, η οποία ζητούσε τη γνώμη του σχετικά με το φαινόμενο των αυξανόμενων αυτοκτονιών. Η επιστολή αυτή θα εμπνεύσει στον Τολστόι το υλικό που θα μετονομαστεί «Περί τρέλας», έχοντας αλλάξει διάφορους τίτλους, όπως «Περί αυτοχειρίας» ή «Περί παραφροσύνης». Περί αυτοχειρίας Ο Λέων Τολστόι δέχεται μια σειρά από επιστολές από ανθρώπους που επιθυμούν να αυτοκτονήσουν. Ελπίζουν με το να στείλουν ένα γράμμα σε έναν ζωντανό θρύλο ότι θα τους μεταπείσει. Αντί ενός γλυκερού γράμματος, καταστρώνει μια πραγματεία ανάλυσης, κατηγοριοποίησης και α

_"Ο Παίκτης" του Φ.Ντοστογιέφσκι, για τους Γερμανούς

Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι (1821 - 1881)  "Θα προτιμούσα να ζήσω όλη μου τη ζωή σε μια τσερκέζικη σκηνή παρά να προσκυνήσω το γερμανικό είδωλο". "Ποιο είδωλο;" φώναξε ο στρατηγός που είχε αρχίσει να θυμώνει. "Το γερμανικό τρόπο πλουτισμού. Δεν είμαι καιρό εδώ κι όμως έχω παρατηρήσει πράγματα που κάνουν την ταταρική μου φύση να αγανακτεί. Μα την αλήθεια μακριά από κάτι τέτοιες αρετές! Χτες περπάτησα καμία δεκαριά χιλιόμετρα στα περίχωρα. Λοιπόν είναι ακριβώς όπως στα ηθικοπλαστικά βιβλία, ξέρετε εκείνα τα μικρά εικονογραφημένα βιβλία που κυκλοφορούν στη Γερμανία: όλα τα σπίτια έχουν τον πατέρα τους, έναν υπερβολικά ενάρετο και τίμιο άνθρωπο, τόσο τίμιο που φοβάται κανείς να τον πλησιάσει. ...Λοιπόν εδώ η κάθε οικογένεια είναι υποταγμένη, τυφλά υποταγμένη στον πατέρα. Δουλεύουν όλοι σαν τα ζώα και κάνουν οικονομία σαν Εβραίοι. Όταν ο πατέρας συγκεντρώσει κάποιο σημαντικό ποσό, μεταβιβάζει τη δουλειά ή τα χτηματά του στον πρωτό

_άνθη της πέτρας

Ποίηση : Γιώργος Σεφέρης Μουσική : Μίκης Θεοδωράκης (Επιφάνια, 1962) Ερμηνεία : Μαργαρίτα Ζορμπαλά Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης Άνθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα με φλέβες που μου θύμιζαν άλλες αγάπες γυαλίζοντας στ' αργό ψιχάλισμα Άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες  που ήρθαν όταν κανένας δεν μιλούσε και μου μίλησαν που μ' άφησαν να τις αγγίξω ύστερα από την σιωπή μέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια

_ένα είδος αφής

Το έπιασε σήμερα το βιαστικό αυτί μου σε κάποιο δελτίο ειδήσεων ή σε κάποια από αυτές τις ενημερωτικές εκπομπές.  Πρόκειται μήπως για το "παιχνίδι της έκπληξης" για το οποίο έκανα λόγο πριν λίγες μέρες; Μπορεί. Ένα σημείωμα λοιπόν στα γρήγορα:  Συγκέντρωση στο Κέντρο της Αθήνας σήμερα και ω! του θαύματος - μετά από δεκαετίες- το κέντρο λειτουργεί... ούτε κλεισμένοι δρόμοι, ούτε ΜΑΤ, ούτε διαμαρτυρίες και αναθεματισμοί μιας μερίδας πολιτών εναντίον των άλλων, τόσο που σου'ρχότανε αν μπορούσες να τον εξαφάνιζες τον άλλο... έτσι ανυπόφορος που είχε γίνει πια κι αυτός και τα αιτήματά του... Κι όμως σήμερα τα καταστήματα δούλευαν, οι πεζοί κυκλοφορούσαν, τα αυτοκίνητα περνούσανε. Μια συγκέντρωση κάνανε κάποιοι άνθρωποι, απ' τις Σκουριές Χαλκιδικής, οι οποίοι αντιδρούν (και καλώς!) στην εξόρυξη χρυσού, και η οποία συγκέντρωση θα μπορούσε να έχει  ένα γιορτινό, πολύχρωμο, φωνακλάδικο τρόπο, όπως γίνεται συνήθως στις μεγάλες παρέες. Όπερ και εγένετο. Ούτε ασ

_μιά συναρπαστική περιπέτεια

  ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΜΑΝΤΑΔΑΚΗ Ο Σταμάτης Κρόκος -κοινώς Σταματάκης- ήλθε αργά στο καφεπαντοπωλείο της Αργυρώς στο Στελί της Ικαρίας. Στο μαγαζί υπήρχε το αδιαχώρητο. Πάνω από πενήντα χωριανοί είχαν κάνει κυριολεκτικά κατάληψη. Η κυρα-Αργυρώ είχε αναγκαστεί να κουβαλήσει καρέκλες και σκαμπό από το σπίτι της που ήταν πίσω από το μαγαζί, γιατί το κατάστημα δεν διέθετε τόσα πολλά καθίσματα. Ήταν η βραδιά των αποτελεσμάτων των εκλογών και όλοι ήθελαν να τα παρακολουθήσουν μαζί με άλλους. Άλλωστε συνηθίζεται στην Ικαρία να γίνονται μεγάλες παρέες για να παρακολουθούν τα αποτελέσματα και να τα σχολιάζουν, πολλές φορές με χάρη, διάθεση πειραχτική και τσίπουρο. Εκείνο το βράδυ, όμως, ήταν διαφορετικά... Οι αριστεροί στην Ικαρία, και όχι μόνο, όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι, που είχαν διχαστεί στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, περίμεναν με αγωνία το αποτέλεσμα. Όταν στις επτά το απόγευμα ανακοινώθηκε το πρώτο exit poll, ξέσπασαν όλοι σε ξεφωνητά χαράς. Όσο περνούσε η ώρα,

_το γεφύρι της Πλάκας

Ναι, σωστά λέχθηκε για την "σαθρότητα" των διαφόρων τεχνοκρατικών επιτροπών που έρχονται ως στρατοί κατοχής σε μια χώρα για να δώσουν εντολές και να φύγουν.... Σωστό είναι,  ότι η αξιοπρέπεια ενός λαού δεν μπορεί να παίζεται στα τραπέζια του τζόγου των διεθνών τοκογλύφων.... Και, ναι, σωστά λέχθηκε από τον πρωθυπουργό που επισκέφθηκε τις περιοχές που πλήγησαν από τη θεομηνία...  ότι "προτεραιότητά μας είναι οι ανθρώπινες ζωές".... Η πτώση του ιστορικού γεφυριού της Πλάκας έρχεται να πει κάτι ακόμα .... Με τον απρόοπτο, τον βαθύ  κι άκαμπο τρόπο που έχουν  τ' άψυχα, όταν μιλάνε... Μ' έναν συμβολισμό για την  Ελλάδα της σαθρότητας και της αδιαφορίας που καταρρέει... για την Ελλάδα της δουλικότητας που δεν μπόρεσε ποτέ να συνδεθεί με το ιστορικό παρελθόν της.   Επειδή, λοιπόν, σ' αυτόν τον τόπο που μας έλαχε, ναι, όλα μιλάνε....  το γεφύρι της Πλάκας είναι από τα ανθρωπινότερα πράγματα που έχουμε να διαφυλάξουμε.   Και το ν