_πολύ ωραίο στυλ κ. Ζουράρι!

Εντυπωσίασε ο κ. Ζουράρις με την χθεσινή πρώτη ομιλία του στην Βουλή, η οποία σχολιάστηκε θετικά σήμερα από όλα τα δελτία και τις ενημερωτικές εκπομπές που έτυχε να ακούσω. 

Μάλιστα σ' ένα μπλόκ που παρακολουθώ η είδηση δόθηκε ως εξής : 

"O κ. Ζουράρις δίδαξε ελληνικά : επιτέλους, ένας ρήτορας στην ελληνική βουλή".

Έψαξα και βρήκα το βίντεο το οποίο παραθέτω.

Πού βρίσκεται λοιπόν το εντυπωσιακό του θέματος, για το οποίο όλοι ομιλούν;

Aκριβώς στην, από τον κ. Ζουράρι, χρήση της γλώσσας χάριν εντυπωσιασμού.

Και ως γνωστόν η ελληνική γλώσσα, καθώς και πολλά από όσα έχουν γραφτεί σ' αυτήν μπορούν πράγματι να εντυπωσιάσουν.

Όμως δεν γράφτηκαν γι' αυτόν τον λόγο!

Ο Εντυπωσιασμός είναι το επιδιωκόμενο και επιθυμητό αποτέλεσμα στην κοινωνία του θεάματος, το οποίο υπηρετούν τα μ.μ.ε. σε κάθε περίπτωση, είτε πρόκειται για ένα δελτίο καιρού είτε για το διαζύγιο ενός σελέμπριτι είτε για μια οικονομική ανάλυση είτε για μια διαφήμιση.

Είναι ο επιφανειακός εν είδει πυροτεχνήματος τρόπος χρήσης της γλώσσας, μέλη της οποίας εκσφενδονίζονται στον ουρανό του εφήμερου, προκειμένου έτσι να προκληθεί η εν-τύπωση και να εξασφαλίστει το κοινώς λεγόμενο ουάου!

Μια τέτοια χρήση της γλώσσας έκανε και ο κ. Ζουράρις :

Ξεκίνησε με Ελύτη (Ιδιωτική Οδός) : «Ερχομαι από μακριά.Οι συλλέκτριες των κρόκων της Θήρας πορεύονται πλάι μου, κι από κοντά, παγεμένες με τον άνεμο το βόρειο, οι Μυροφόρες, ωραίες μες στα τριαντάφυλλιά τους και τη χρυσή των αγγέλων αντανάκλαση».

Βούτηξε, ακολούθως στα πατερικά κείμενα και τον «αρχέκακον όφι», που στη Ζουράρειο εκδοχή δεν είναι το φίδι των Πρωτόπλαστων αλλά ο Αλεμανός (Γερμανός).

Συνέχισε με κλασσική γραμματεία: Απόσπασμα από τον Θουκιδίδη (Περικλέους Επιτάφιος):

«Αλλα πάσαν μεν θάλασσαν και γην εσβατόν τη ημετέρα τόλμη καταναγκάσαντες γενέσθαι, πανταχού δη μνημεία κακών τε καγαθών ίδια ξυγκατοικίσαντες».

Στη νεοελληνική: Εξαναγκάσαμε με την τόλμη μας ολόκληρη τη θάλασσα και την ξηρά να γίνει προσιτή, ιδρύσαμε παντού αιώνια μνημεία και των συμφορών μας και των επιτυχιών μας.

Και κατέληξε με Ρίτσο: «Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει» κλπ.

Ωραία είναι όλα τούτα!

Ωραία για μια υψιπετή πρώτη εμφάνιση του διανοητή-φιλοσόφου στην Βουλή που να δικαιώνει το όνομα  του γνωστού καθηγητή και πρόσφατα εκλεγμένου βουλευτή και να εξασφαλίζει τη φήμη και τη δόξα του, μέσα σ' ένα πολύ περιορισμένο ακροατήριο ακαδημαϊκών, τώρα και βουλευτών.

Ωραία για την δημιουργία ενός προσωπικού στυλ!

Ο λόγος, όμως, για τον οποίο γράφτηκαν δεν είναι ασφαλώς να υμνηθεί ο κ. Ζουράρις από τα μ.μ.ε, ούτε για χειροκροτηθεί από τον κ. Βενιζέλο (που πολύ του αρέσουν τα ποιητικά) ούτε για να βρεθεί σε απόγνωση η δυστυχής διερμηνέας της νοηματικής.

Η μεγάλη αξία των κειμένων αυτών δεν βρίσκεται σ' αυτά καθ' αυτά ως αθάνατα μνημεία της ελληνικής γραμματείας. Η αξία τους βρίσκεται στο ότι μπορούν εάν βρεθούν σε χέρια άξιων και ταπεινόφρονων ομιλητών, δημιουργών, καθηγητών να κοινωνήσουν τα απλά και ακατάλυτα μηνύματά τους για κάθε άνθρωπο μέσα στους αιώνες.

Για να συμβεί όμως αυτό, χρειάζεται μια υποχώρηση από την εγωπαθή αυτοπροβολή, κοινώς ξεκαβάλημα από το καλάμι...

Και είναι κρίμα μεγάλο και ευθύνη των λεγόμενων διανοούμενων που όταν λαμβάνουν δημόσιο βήμα στην Βουλή των Ελλήνων,  αρπάζουν τα κείμενα αυτά και τα χρησιμοποιούν σκοπίμως με τέτοιο τρόπο, ώστε να φαίνονται τόσο απόμακρα και ακατάληπτα για τον μέσο άνθρωπο, έτσι που αποκαρδιωμένος να γυρνάει το κανάλι σε οικείο πρόγραμμα τούρκικου σήριαλ.

Ασφαλώς ο κ. Ζουράρις μπορεί να μιλάει και να γράφει όπως θέλει, έτσι όμως καταστρέφεται η γλώσσα από τους "ρήτορες", γίνεται life style και όχι κοινωνία, κανείς δεν διδάσκεται τίποτα και η φτώχεια.... απλώνει