_"μ΄εποίησεν"

Φαντάσου λοιπόν ότι βρίσκεσαι σ' ένα εργαστήριο κεραμέα.

Ο κεραμέας σου είναι άγνωστος. Παρ'όλα αυτά, έτσι καθώς είναι απορροφημένος στη δουλειά του, δαγκώνοντας μια άκρη της γλώσσας του και τα μαλλιά του ανακατεμένα, σου μεταδίδει κάτι από την αφοσίωσή του και δεν τολμάς να πας παραμέσα, αλλά στέκεις στο κατώφλι και τον κοιτάζεις.

Σου είναι άγνωστη και η τέχνη του. Ποτέ δεν ασχολήθηκες με την κατασκευή αγγείων και άλλων τέτοιων.....

Κι εγώ σήμερα που με ειδοποίησες για την διάκρισή σας, εσένα και του αγαπημένου σου, εμένα, που σήμερα και χρόνια τώρα, ζω μέσα στην καταστροφή, να ξέρεις ότι μια χαρά μεγάλη με κατέκλυσε και υγράθηκαν τα μάτια μου.

Γιατί υγράθηκαν τα μάτια μου;

Μήπως επειδή ξέρω εσένα; Τον αγαπημένο σου; Το δικό σας εργαστήριο, το ωραίο μαγειριό σας;

Μήπως επειδη ξέρω τον αγώνα σας;

Μπορεί κι αυτό.

Μα, συνδέονται τα μάτια μου με το μυαλό μου;

Ναι λένε, αυτοί που υποστηρίζουν ότι είμαστε η εξέλιξη κάποιου πιθηκοειδούς και μοιάζει να έχουν δίκιο.

Φαντάσου τώρα τον κεραμέα να έχει τελειώσει την δουλειά του, ένα ωραίο γκρι υγρό πήλινο σταμνάκι, μ' ένα ωραίο μακρύ λαιμό, με μια αρμονική καμπύλη για σώμα.... Τώρα σηκώνει το κεφάλι του, το κρατάει στο ένα του χέρι κι αυτό μοιάζει να είναι τόσο ασταθές και ρευστό ακόμα, που αν μπορούσες να τ' ακούσεις να μιλάει, θα σου έλεγε ότι φοβάται τόσο γυμνό που βρέθηκε να είναι. Εσύ όμως εξακολουθείς να βρίσκεσαι σε απόσταση και σου αρκεί μόνο να κοιτάς.

Εξάλλου αυτοί που υποστηρίζουν την θεωρία της εξέλιξης αποδέχονται κάποια συναισθήματα ανάμεσα στους πιθήκους που εξελίχθηκαν για να διευκολύνουν την επιβίωση, και πάλι μοιάζει να έχουν δίκιο. Όμως για χρόνια δεν μπορούσα με τίποτα να κλάψω, αν και γνώριζα πολλές θλιβερές κι άλλες ωραίες ιστορίες. 

Κι έτσι όπως το κρατάει στο χέρι του, το ολόφρεσκο εκείνο σταμνάκι, πιάνει μια ακίδα και το δοκιμάζει. Εάν μπορεί να χαρακτεί πάνω του το κάθε τι, η χαρά και η λύπη, και μάλιστα δίχως να τρυπάει κι ούτε να ραγίζει στο ελάχιστο, κι ούτε να χάνει το σχήμα του, τότε είναι ένα τέλειο σταμνάκι.

Αν με ρωτήσεις τι είναι η θεραπεία, θα σου πω ότι δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει και μη σε γελάνε όσοι λένε ότι ξέρουν. Στην πραγματικότητα ούτε εσένα ξέρω, ούτε τον αγαπημένο σου, ούτε το ωραίο μαγειριό σας... στην πραγματικότητα δεν ξέρω τίποτα. 

Φαντάσου τώρα ότι όλη η πορεία του ανθρώπου, η τραγωδία κι η θεραπεία του είναι να έρθει η ψυχή του σε κείνη την πρωταρχική κατάσταση του πήλινου σταμνιού, να μπορεί να κρατάει μέσα του  όλη την αρχική του υγρασία, να είναι καθαρό, να μην έχει σκληρύνσεις και ξεράδια και γωνιές, παρά το γίγνεσθαι της εξέλιξης, παρά το ότι είναι ριγμένο στην χρήση της κάθε μέρας, παρά το ότι ξεχάστηκε έξω στη βροχή και τον ήλιο, στο φθόνο και στην ζήλια, παρά το ότι διώχθηκε, παρ' όλα αυτά να είναι σα να φτιάχτηκε τούτη τη στιγμή  να μπορεί να χαραχτεί πάνω του ολοκάθαρα η χαρά και η λύπη και τα λόγια και τα δάκρυα και τα χέρια, αυτών που δεν γνωρίζει στην πραγματικότητα, και πάλι να μη σπάει γιατί γνωρίζει ότι η πραγματικότητα είναι αλλού. Στο εργαστήριο εκείνο.

Δεν ξέρω πώς γίνεται, και μην ακούς ούτε κι εκείνοι που λένε ότι ξέρουν πώς λειτουργούν τα μάτια γνωρίζουν.

Εσύ έχεις μείνει στην είσοδο και κοιτάζεις δίχως να καταλαβαίνεις, κι εκείνος ο κεραμέας κρατώντας την ακίδα του σιγά σιγά κι αφοσιωμένα στο έργο του, γράφει κάτι απλό, κάτι που έγραφαν όλοι οι αρχαίοι κεραμείς στα αγγεία τους : "μ' εποίησεν".

Υ.Γ. Η φωτογραφία που κοσμεί την σημερινή ανάρτηση είναι από το ταβερνείο της φίλης κι αδελφής μου Ζαφειρίας Πυροβολάκη και του συζύγου της Ευτύχη.
Ο "Θόλος" επιλέχθηκε, εν αγνοία των φίλων μου για να κοσμεί ως αντιπροσωπευτική φωτογραφία, την όψη της Κρήτης των αγαθών, φιλήσυχων και όμορφων ανθρώπων, σε τουριστικό έντυπο του εξωτερικού.