Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_το γεφύρι της Πλάκας


Ναι, σωστά λέχθηκε για την "σαθρότητα" των διαφόρων τεχνοκρατικών επιτροπών που έρχονται ως στρατοί κατοχής σε μια χώρα για να δώσουν εντολές και να φύγουν....
Σωστό είναι,  ότι η αξιοπρέπεια ενός λαού δεν μπορεί να παίζεται στα τραπέζια του τζόγου των διεθνών τοκογλύφων....



Και, ναι, σωστά λέχθηκε από τον πρωθυπουργό που επισκέφθηκε τις περιοχές που πλήγησαν από τη θεομηνία... 
ότι "προτεραιότητά μας είναι οι ανθρώπινες ζωές"....

Η πτώση του ιστορικού γεφυριού της Πλάκας έρχεται να πει κάτι ακόμα ....
Με τον απρόοπτο, τον βαθύ  κι άκαμπο τρόπο που έχουν  τ' άψυχα, όταν μιλάνε...
Μ' έναν συμβολισμό για την  Ελλάδα της σαθρότητας και της αδιαφορίας που καταρρέει...
για την Ελλάδα της δουλικότητας που δεν μπόρεσε ποτέ να συνδεθεί με το ιστορικό παρελθόν της.

 
Επειδή, λοιπόν, σ' αυτόν τον τόπο που μας έλαχε, ναι, όλα μιλάνε....

 το γεφύρι της Πλάκας είναι από τα ανθρωπινότερα πράγματα που έχουμε να διαφυλάξουμε.  
Και το νέο Υπουργείο Πολιτισμού - προσωπικά ο ίδιος ο  Υπουργός -  θα πρέπει άμεσα να ενδιαφερθεί  με κάθε τρόπο για την αποκατάσταση του λαμπρού μνημείου κι αυτή να είναι η πρώτη, σε σειρά αλλά και σε νόημα και σε συμβολισμό, πολιτιστική - πολιτική παρέμβασή του.

Γιατί η "αξιοπρέπεια" ενός λαού δεν είναι λόγοι προεκλογικοί των γραφιάδων, ούτε πυροτεχνήματα στις βραδινές ειδήσεις, ούτε life style, ούτε τα μισθολογικά και συνταξιοδοτικά κλιμάκια,
δεν είναι ένα μόνο πράγμα...

Είναι η πολλαπλότητα που φανερώνεται παντού : εντοιχισμένη από τα χέρια των μαστόρων,
κτισμένη στη γλώσσα των δημοτικών τραγουδιών
 και στα τόξα των ωραίων γεφυριών που ενώνουν τις γενιές με την ιστορία τους, 
εκεί στο μέγιστο άνοιγμα
είναι που μετριέται η αντοχή της.


Σχόλια

  1. Ανώνυμος3/2/15, 11:40 μ.μ.

    Καλησπέρα Ελένη.

    Ακόμη κι αν ξαναφτιάξουν το γεφύρι της Πλάκας, το γεφύρι της Πλάκας αυτό που φτιάχτηκε με αυγά και ασβέστη της περιοχής, από τον αρχιμάστορα Μπέκα από τα Πράμαντα, χάθηκε για πάντα και δεν θα είναι πια ξανά.

    Δε θέλω να πω με αυτό πως δεν είμαι υπέρ του να ξαναφτιαχτεί. Όμως δε θα είναι ποτέ το ίδιο, νομίζω το καταλαβαίνεις. Θα είναι κάτι νέο, με άλλες πέτρες, τοποθετημένες αλλιώς και με τα βρύα και τα μούσκλια να φυτρώνουν διαφορετικά επάνω του. Αλλά και τα σημάδια που θα αφήσει επάνω του ο καιρός κι αυτά αλλιώτικα θα είναι.

    Ο συμβολισμός ναι, ίσως αυτός θα μείνει, αν μείνουνε στις επόμενες γενιές άνθρωποι που να κάνουνε τέτοιους συμβολισμούς. Κι αν όπως γράφεις σε αυτόν τον τόπο όλα μιλάνε, νομίζω πως το γεφύρι της Πλάκας θα έλεγε τα παρακάτω:

    https://www.youtube.com/watch?v=egcwEkCVUdc

    Ήλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλέ μου Ήλε, καλησπέρα και σε σένα!

    Ναι, έχεις δίκιο ποτέ δεν θα είναι το ίδιο γεφύρι.....

    Από μια άλλη άποψη όμως θα είναι το ίδιο γεφύρι, καθώς αυτό γράφει μέσα στο χρόνο την δική του περιπέτεια - μια περιπέτεια πτώσεων και ανορθώσεων , τέλους και αρχής...σχεδόν ανθρώπινη...
    Το παλιό γεφύρι είναι κατά κάποιο εγκλωβισμένο, όχι μέσα στα ίδια τα υλικά που χάθηκαν, αλλά μέσα στην ιστορία που θα πάρει παραμάσχαλα και τούτο το σημείο της πτώσης για να πάει... 50, 100, 500 χρόνια στο μέλλον και να συναντήσει κάποιους άλλους σαν κι εμάς, άγνωστους, που δεν θα ξέρουν ούτε τον πρωτομάστορα, ούτε την γυναίκα του πρωτομάστορα, ούτε θα έχουν δει τα χέρια που το χτίσαν.
    Μακάρι αυτοί, βλέποντας το γεφύρι να νιώσουν και να κάνουν δική τους αυτή την ιστορία της πτώσης και της ανόρθωσης.
    Κάπως έτσι λειτουργούν τα σύμβολα, νομίζω...

    Κάτι άλλο εντελώς πρακτικό : καλά αυτοί οι δημάρχοι, οι περιφερειάρχες και οι λοιποί πού ζουν; πού περνάνε τις μέρες τους; πού κάνουν τις βόλτες τους; πού μαζεύουν τα χόρτα τους; πού πηγαίνουν για ρομάντζο με τις αγαπημένες τους; απορώ και εξίσταμαι!!
    Μόνο μέσα στα γραφεία, στις γυάλινες πολυκατοικίες, στα αμάξια, στα κινητά, στα λαπ τοπ... ενώ έξω υπάρχουν τόσο ωραία γεφύρια;;

    Λέει ο Σεφέρης σ' ένα ποίημα :
    "Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις"....

    Δεν σου φαίνεται , έτσι όπως βλέπεις τις φωτογραφίες της καταστροφής, ότι έχει πεισμώσει αυτό το γεφύρι;;

    Ευχαριστώ για το τεράστιο τραγούδι... από τα αγαπημένα που με κάνουν και κλαίω...


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος4/2/15, 12:51 π.μ.

    Όση ώρα περίμενα την απάντησή σου Ελένη, άκουγα ξανά και ξανά το τραγούδι και φανταζόμουν το γεφύρι να το τραγουδάει. Προσπαθούσα να φανταστώ και να καταλάβω γιατί ένα γεφύρι θα διάλεγε να τραγουδά αυτά τα λόγια.

    Κόψαμε τις πέτρες από τη μάνα του τη γη που την πληγώσαμε και το φτιάξαμε (η κραυγή της μάνας μου, η πληγή του κόσμου) να στέκει μόνο του, να το δέρνει αγέρας δυνατός, να το παγώνει. Από την πέτρα γεννήθηκε και σ' αυτήν επέστρεψε, κατά το χους εις χουν... Κι ως πέτρα, ποτέ δεν την ακούσαμε τη φωνή του. Μόνο τα άσπρα γιασεμιά που φύτρωσαν πάνω του, ακούσανε τον αναστεναγμό του.

    Κατά συνέπεια, εμένα αυτή η επιρροή με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι μας βαρέθηκε 180 χρόνια να μας σηκώνει στις πλάτες του κι εμείς να αδιαφορούμε γι' αυτό, κι έτσι αποφάσισε να φύγει...

    Κοίτα με ποιο τρόπο μπορεί να συσχετίσει του ανθρώπου ο νους, τα ασυσχέτιστα...!

    Καλή σου νύχτα.

    Ήλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,