Για τον Φώτη
Ελάχιστα αυτοκίνητα. Φυσάει και
κουμπώνομαι, προχωράω μέσα από ένα μικρό χωριό που άδειασε όλη την θλίψη
του χειμώνα του στα κρεβάτια των ανθρώπων.
Μόνη μου, το ξέρουν τα
σκυλιά του τελευταίου σπιτιού και με γαβγίζουν.
Προχωράω κατηφορίζοντας,
αγριεύει. Αρχίζει να βρέχει σιγανά.
Ούτε σκυλιά, ούτε αέρας, μόνο
παγωμένη βροχούλα. Διασχίζω ένα μικρό δάσος, πανύψηλα δέντρα, μια ρεματιά,
ακούγεται νερό και κάτω από τη γέφυρα, πνιγηρό σκοτάδι και κισσός.
Θαρρώ πως θα μου δέσει τα πόδια. Σταματάω σε ένα εκκλησάκι στο πλάι του δρόμου, καθυστερώ κι ανάβω το καντήλι. Δεν υπάρχει πιο μοναχικό πράγμα από την φλόγα ενός καντηλιού στο σκοτάδι του δρόμου... Στο σκοτάδι που περπάτησα.
Απομακρύνομαι, γυρνώ και κοιτώ συχνά πίσω, την φλόγα.
Βρέχει και σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό.
Θε μου τι ουρανό έχεις φτιάξει!! Τι ακίνητο κι ανίκητο χάος. Σου'ρχεται να πεθάνεις, να αναληφθείς, να φύγεις.
Μα πάλι κουμπώνομαι και προχωράω ανηφορίζοντας τώρα, σχεδόν έφτασα. Και αύριο, αύριο γράφω. Εγώ αύριο γράφω. Τι να γράψω; Σε ποιόν να πω και να πιστέψει αν του γράψω...
Εγώ πάντως αύριο γράφω. Θαρρώ πως θα μου δέσει τα πόδια. Σταματάω σε ένα εκκλησάκι στο πλάι του δρόμου, καθυστερώ κι ανάβω το καντήλι. Δεν υπάρχει πιο μοναχικό πράγμα από την φλόγα ενός καντηλιού στο σκοτάδι του δρόμου... Στο σκοτάδι που περπάτησα.
Απομακρύνομαι, γυρνώ και κοιτώ συχνά πίσω, την φλόγα.
Βρέχει και σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό.
Θε μου τι ουρανό έχεις φτιάξει!! Τι ακίνητο κι ανίκητο χάος. Σου'ρχεται να πεθάνεις, να αναληφθείς, να φύγεις.
Μα πάλι κουμπώνομαι και προχωράω ανηφορίζοντας τώρα, σχεδόν έφτασα. Και αύριο, αύριο γράφω. Εγώ αύριο γράφω. Τι να γράψω; Σε ποιόν να πω και να πιστέψει αν του γράψω...
Όχι σήμερα. Αύριο γράφω.
Το σημερινό είναι δικό σου και οχι το αυριανό. Λοιπόν γράψε σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία η πορεία σου!
Σ΄ευχαριστώ αγαπητέ ανώνυμε....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν σε γνωρίζω ... στην πραγματική ζωή που λέει η Ευανθία, αν και για μένα αυτό δεν είναι πρόβλημα... αφού ακόμα κι αν σε γνώριζα πάλι άγνωστος θα μου ήσουν.
Θα ήθελα να σου δώσω μια μακροσκελή απάντηση για τις πορείες αλλά γιατί να το κάνω;
Θα πω μόνο ότι αν έχει ένα δικαίωμα ο άνθρωπος αυτό είναι το να μην μπορεί... να μην αντέχει άλλο. Κι αυτό να το εκφράζει με όλη του την εξασθενημένη δύναμη.
Συνήθως σ' αυτό ακριβώς το ωραίο σημείο, οι άλλοι τον λιώνουν....