Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_καρναβάλι... πάλι;



Τα θλιβερά προϋπολογισμένα, εξορθολογισμένα καρναβάλια των πόλεων
του Δήμου του τάδε ανύπαρκτου δήμου. 
Οι εξέδρες που στήθηκαν, οι μπαλαντέζες που απλώθηκαν,
τα άρματα, οι ψησταριές, τα σουβλάκια....
τα παιδάκια που πονάνε από την διασκέδαση,
τα καταστήματα που αλλάζουν γρήγορα το εμπόρευμα στα ράφια τους,
καθώς οι γιορτές διαδέχονται η μια την άλλη...

έσοδα - έξοδα, τίποτα δεν μπορεί να εκραγεί
ο υπεύθυνος πολιτισμού που δίνει συνέντευξη :
Το καρναβάλι μας φέτος έχει και μήνυμα ...
ενάντια σε κάτι.
Δεν ξέρω μπορεί και να παράκουσα,
προεκλογικό πρόγραμμα, προγραμματική δήλωση ή κάποια σωτήρια λύση; 
....ευνουχισμός κι απάτη.
Τι γελοίο! 
Η γελοιότητα του στοχευμένου γέλιου.
μια μεταμφίεση της τελειότητας
υπό τους ήχους κάποιας σάμπας...

Αυτό το παράλογο, το ατελές, το κακομούτσουνο, το κακοφορεμένο, το μουγγό,
αυτό που δεν αναφέρεται πουθενά, παρά μόνο στην τρομάρα του καθώς κοιτάζει μέσα στην ένδεια του εαυτού του... χαμένο. 

Βγήκα έξω απ' όλα και βλέπω με τρόμο να έχει χαθεί ο δρόμος.

Σχόλια

  1. Ανώνυμος21/2/15, 9:52 μ.μ.

    Ελένη μου
    εμείς μένοντας στην Πάτρα πολλά χρόνια
    περιμένουμε κλεισμένοι μέσα
    μέχρι να διαβεί η καρναβαλοθύελλα...
    Ειδικά σήμερα και αύριο..

    Από την Καθαρή Δευτέρα
    θα αισθανθούμε μια ανακούφιση..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ιδιαίτερα οι πόλεις που διαθέτουν ένα φοιτητικό πληθυσμό, όπως η Πάτρα και το Ρέθυμνο, υφίστανται αυτό το χάλι... το καρναβάλι.
    Ίσως είναι κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις, όπως η νεότητα και οι απαιτήσεις της.
    Ας είναι. Θα περάσει κι αυτή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος22/2/15, 1:03 μ.μ.

    Τι μου θυμίσατε τώρα.Είχα κατέβει Πάτρα δυο φορές για το καρναβάλι.Δεν ξετρελάθηκα αλλά είχε πλάκα.Κατέληξα να κοιμάμαι οκλαδόν στο σταθμό του ΟΣΕ αφού είχα περάσει σχεδόν όλο το βράδυ σε ένα μικρό μπαράκι που έπαιζε ροκιές(ναι απ'αυτές που δε βάζετε στα μπλογκ σας)και μάλλον διακινούσαν κάτι περίεργο.Αρνητικό πολύ το ότι δεν σέρβιραν ελληνικό καφέ και ανέβαζαν τις τιμές σε όλα!Ωραίες εποχές!
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τι ωραία εικόνα!
    Είχες γένια τότε, παπα-Κώστα;
    Εγώ πάντως σε φαντάζομαι νεαρό με γένια, μόλις έχει περάσει από μπροστά σου η τελευταία παρέα ξέφρενων μισομεθυσμένων μασκαράδων φωνάζοντας και γελώντας, ντυμένοι εξωφρενικά... καρναβάλι είναι, λες, και καθησυχάζεις τον φόβο σου... βράδιασε κι η πόλη έχει αδειάζει, οι ήχοι και τα χρώματα της μέρας που στριμώχνονται στο κεφάλι σου, σου φέρνουν ζάλη και μια κόπωση στα μέλη σου...
    Τι καλό που κάνει ένας καφές; σκέφτεσαι...
    Μπορώ να έχω ένα καφέ; ρωτάς τον σερβιτόρο.
    Αυτός συνεχίζει να καθαρίζει με ένα πανί το τραπεζάκι εμπρός σου.
    Ένα τρένο περνάει με θόρυβο...
    Δεν με ακούει, σκέφτεσαι.
    Είναι κι αυτό το τρένο που περνάει, βαγόνι το βαγόνι, τσαφ - τσουφ το τρένο περνά....
    περνά και σφυρά...
    και εσύ βλέπεις μέσα από τα θολά τζάμια του να σε κοιτάζουν με απάθεια τα επεισόδια της ζωής σου
    τόσο νέος ακόμα... τόσο ακατάλληλος για μια πόλη που δεν μπορεί ούτε ένα καφέ να προσφέρει....
    πού να πηγαίνει άραγε;

    Καλή Σαρακοστή
    παπα - Κώστα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος22/2/15, 7:28 μ.μ.

    Γράψε βιβλίο!Μέχρι κι εγώ που είμαι ολίγον τι πεζός άνθρωπος έπαθα πλάκα.
    Γένια δεν είχα.Αξύριστος μέχρι 15 μέρες κατάφερα να μείνω.Με έπιανε φοβερή φαγούρα.
    Ελληνικό καφέ θέλαμε γιατί δεν είχαμε λεφτά και ήταν ο φθηνότερος!
    Ξανά:γράψε βιβλίο!
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ελπίζω τώρα, παπάς πιά, να έχεις γένια...
    Για βιβλίο, μπα! δεν το βλέπω.
    Γράφω για πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους που κάτι μου λένε... να καλή ώρα..
    στο ξεκάρφωτο δεν γράφω τίποτα.
    Πεζοί είμαστε όλοι μας.
    Δεν έχω γνωρίζει κανέναν, μέχρι τώρα τουλάχιστον που να έχει φτερά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος22/2/15, 9:31 μ.μ.

    Εφτά χρόνων γενειάδα αψαλίδιστη!Το ίδιο και τα μαλλιά.
    ΓΡΑΨΕ Β-Ι-Β-Λ-Ι-Ο!!!
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Απ' ότι μπορώ να καταλάβω, υπάρχουν και σ' αυτό το θέμα, της εμφάνισης των ιερωμένων, διάφορες τάσεις... δεν ξέρω κιόλας. Δεν είναι κάτι αμελητέο, νομίζω, όχι για να καταδικάσουμε κάποιους... αλλά για να έχουμε την χαρά της εξ ολοκλήρου πρόσληψης του άλλου.
    Για τα βιβλία.... να πω έναν προβληματισμό μου :
    Ποιός μας λέει ότι έχουμε το δικαίωμα να επιβαρύνουμε τον κόσμο, τα γράμματα κ.ο.κ. με βιβλία που νομίζουμε ότι κάτι έχουν να προσφέρουν;
    Φειδωλοί πρέπει να είμαστε. Δεν το έχω πετύχει ακόμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος23/2/15, 10:33 π.μ.

    Κανένα βιβλίο δεν επιβαρύνει τον κόσμο.Ακόμα και το χειρότερο βιβλίο είναι προσφορά μεγάλη.Αυτή είναι η άποψή μου.Είμαι ο αγαπημένος των βιβλιοπωλείων όπως καταλαβαίνεις!
    Όσο για την εμφάνιση των ιερέων...τρίχες!Έχω δει πολλά άσχημα πράγματα να κρύβονται κάτω από εξώρασα και μακριές γενειάδες κι έχω βρει πνευματικούς αξιόλογους κουρεμένους και με κοντά γένια.Άσε που όλοι τις Γραφές και τους Πατέρες επικαλούνται.
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σεβαστή η άποψή σου παπα-Κώστα...
    Κάθε βιβλίο οφείλει να είναι μια δημιουργία και όσοι γράφουν πρέπει να έχουν την αίσθηση και το ήθος του δημιουργού. Στο σημείο αυτό σκουραίνουν τα πράγματα....
    Όμως και πάλι σκέφτομαι : ποιός μπορεί να απαγορεύσει στους ανθρώπους να γράφουν και να εκδίδουν τα βιβλία τους;
    Ποιός μπορεί να τους απαγορεύσει να θέλουν;
    Καλά αναγνωστικά ταξίδια παπα-Κώστα.


    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός