_ένα είδος αφής

Το έπιασε σήμερα το βιαστικό αυτί μου σε κάποιο δελτίο ειδήσεων ή σε κάποια από αυτές τις ενημερωτικές εκπομπές. 

Πρόκειται μήπως για το "παιχνίδι της έκπληξης" για το οποίο έκανα λόγο πριν λίγες μέρες; Μπορεί.

Ένα σημείωμα λοιπόν στα γρήγορα: 

Συγκέντρωση στο Κέντρο της Αθήνας σήμερα και ω! του θαύματος - μετά από δεκαετίες- το κέντρο λειτουργεί... ούτε κλεισμένοι δρόμοι, ούτε ΜΑΤ, ούτε διαμαρτυρίες και αναθεματισμοί μιας μερίδας πολιτών εναντίον των άλλων, τόσο που σου'ρχότανε αν μπορούσες να τον εξαφάνιζες τον άλλο... έτσι ανυπόφορος που είχε γίνει πια κι αυτός και τα αιτήματά του...

Κι όμως σήμερα τα καταστήματα δούλευαν, οι πεζοί κυκλοφορούσαν, τα αυτοκίνητα περνούσανε.

Μια συγκέντρωση κάνανε κάποιοι άνθρωποι, απ' τις Σκουριές Χαλκιδικής, οι οποίοι αντιδρούν (και καλώς!) στην εξόρυξη χρυσού, και η οποία συγκέντρωση θα μπορούσε να έχει  ένα γιορτινό, πολύχρωμο, φωνακλάδικο τρόπο, όπως γίνεται συνήθως στις μεγάλες παρέες. Όπερ και εγένετο.
Ούτε ασπίδες να σπρώχνουν τον κόσμο, ούτε τριγμοί οδόντων, ούτε πρόσωπα βλοσυρά....
Θα πει κανείς ότι αυτό δεν είναι "διαδήλωση"... μάλλον πολιτιστική εκδήλωση  θυμίζει..
Ίσως εάν με την έννοια "πολιτισμό"  ονομάζουμε κάτι χλιαρό, απαθώς ευγενές και εν τέλει δυτικοτρόπως αδιάφορο

Εάν όμως ονομάζουμε "πολιτισμό" το απλό, το ανθρώπινο, το όχι κραυγαλέο.Αυτό που επειδή δεν είναι κραυγαλέο, αφήνει χώρο, αποδέχεται, συγκατανεύει... συνδιαλέγεται, τότε μια συγκέντρωση πολιτών θα μπορούσε να είναι ένα υψηλό δείγμα πολιτισμού όχι των ιδίων, αλλά της πολιτείας τους.

Ξέρετε, μια διαδήλωση πολιτών το πρώτο που επιθυμεί είναι  να 'ναι ένας διάλογος. Και  διάλογος δεν είναι η αμοιβαία ανταλλαγή λόγων και επιχειρημάτων ανάμεσα σε δύο διακριτές διαφορετικότητες, ούτε ασφαλώς το ανελέητο ξύλο, ούτε οι προκλήσεις ή το ψέκασμα με χημικά και δακρυγόνα. Θα ήταν πολύ εύκολο πράγμα για να είναι μόνο αυτά....

Τέτοιοι ατέρμονες διάλογοι γίνονται άπειροι που βαρέθηκαν κι αυτοί τους εαυτούς τους. Τόσο μελαγχολικά επαναλαμβανόμενοι και αυτιστικοί...

Το πρώτο πράγμα που λαμβάνει χώρα σε έναν διάλογο -είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι - είναι ένα είδος αίσθησης  της αφής. 

Το σκληρό ή το μαλακό του πράγματος...

Πώς να εξηγήσω παραπέρα δεν γνωρίζω....