[ παράκοσμος_ ]

γράφει η Εύα Μπολιουδάκη Τρίτο Μέρος  Συμπεράσματα- Σύγκριση των θεωριών 1. Οι εκπαιδευτικές θεωρίες που περιληπτικά είδαμε, διατυπώνονται στις δύο άκρες του Ατλαντικού αλλά πάνω στο ίδιο φόντο. Είναι αυτό της αισιοδοξίας των αρχών του προηγούμενου αιώνα που διακήρυσσε την πεποίθηση ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια πορεία προόδου, η οποία αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε ένα καλύτερο μελλοντικό κόσμο. Φορέας της προόδου είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που, είτε μέσα από τις διανοητικές κατακτήσεις των Επιστημών είτε μέσα από την εργώδη δραστηριότητά του, θα απαλλαχθεί από τα εμπόδια και θα μεταμορφώσει τις συνθήκες ύπαρξης των ανθρώπινων κοινωνιών. Και οι δύο στοχαστές μέσα από τις εκπαιδευτικές τους θεωρίες, εκφράζουν αυτή την αισιόδοξη αντίληψη και πίστη για το μέλλον του δυτικού πολιτισμού, μια αντίληψη που, μέσα σε λίγα χρόνια, επρόκειτο να διαψευσθεί, καθώς η δίνη των δύο παγκόσμιων πολέμων κλόνισε αυτές τις βεβαιότητες. 2. Κοινή είναι επίσης η αντίληψη ότι

γράφει η Εύα Μπολιουδάκη Ο Dewey δεν αποφεύγει να πάρει θέση στο φλέγον θέμα της σύνδεσης της παράδοσης/παρελθόντος με τη νεωτερικότητα/μέλλον. Το πρόβλημα δεν τίθεται μόνο λόγω της εποχής αλλά είναι ένα ζήτημα απέναντι στο οποίο κάθε εκπαιδευτικό σύστημα, είτε ρητά είτε υπόρρητα, είναι υποχρεωμένο να τοποθετηθεί, εφόσον πάντα η εκπαίδευση εκκινεί από τα παλαιότερα μέλη της κοινότητας, από ένα παρελθόν, και απευθύνεται στα νεώτερα, δηλ. σε αυτούς που θα ζήσουν στο μέλλον. Η παραδοσιακή άποψη για την εκπαίδευση ( την οποία ο Dewey εντοπίζει βασικά στη θεωρία του Herbart), δίνει έμφαση σε παλιότερες εντυπώσεις τις οποίες θεωρεί ένα προϋπάρχον υλικό πάνω στο οποίο θα αφομοιωθεί η καινούρια γνώση. Αυτό για τον Dewey είναι μία εξωτερικά επιβαλλόμενη γνώση, η οποία κινδυνεύει να φέρει στο παρόν νεκρά τμήματα ενός παρελθόντος με αποτέλεσμα το ίδιο το παρόν να χάνει την αξία του ως η ζωντανή πραγματικότητα των αλληλεπιδράσεων, των προκλήσεων και των αλλαγών. Στο σημείο αυτό εί

γράφει η Εύα Μπολιουδάκη Δεύτερο Μέρος John Dewey: Η εκπαιδευτική διαδικασία στη μεταμόρφωση του κόσμου Ο John Dewey, όπως και Εm. Durkheim, υπηρετώντας στην δευτεροβάθμια και ανώτερη εκπαίδευση, γνώριζε από πρώτο χέρι, τα εκπαιδευτικά ζητήματα του καιρού του και κατά την διάρκεια της μακράς φιλοσοφικής- συγγραφικής παρουσίας του, διατύπωσε απόψεις για την εκπαίδευση που άσκησαν μεγάλη επιρροή στα εκπαιδευτικά συστήματα των ΗΠΑ και ευρύτερα του δυτικού κόσμου. Ενταγμένες στο γενικότερο πλαίσιο του φιλοσοφικού ρεύματος του πραγματισμού, μπορούμε να πούμε ότι παρέχουν μια διαφορετική οπτική τόσο για τον χαρακτήρα της γνώσης όσο και για την κοινωνική δυναμική της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Για τον Dewey η γνώση δεν είναι ένα είδος παθητικής καταγραφής των γεγονότων του κόσμου, αλλά το προϊόν της αλληλεπίδρασης του ανθρώπου με τον κόσμο και έχει ένα κατασκευαστικό χαρακτήρα: οι έννοιες είναι εργαλεία για την διαχείριση του κόσμου της εμπειρίας μας και δοκιμάζονται στ

Λαδομπογιά 17x25

γράφει η Εύα Μπολιουδάκη Ο Em. Durkheim διαπιστώνει δύο μεγάλες κατηγορίες μελέτης αντικειμένων - πραγμάτων: α) τα ανθρώπινα πράγματα, όπου περιλαμβάνονται οι νοητικές, συνειδησιακές εκδηλώσεις και οι εκφράσεις των ανθρώπων και β) τα φυσικά πράγματα. Όσον αφορά στην πρώτη, αναγνωρίζει την μεγάλη συμβολή των κλασικών σπουδών στην μελέτη του ανθρώπου, συμπληρώνοντας όμως ότι αυτή πρέπει να εναρμονιστεί με τις απαιτήσεις του παρόντος, απορρίπτοντας μια απλουστευμένη εκδοχή του ανθρώπου η οποία τον θέλει να είναι σχεδόν αμετάβλητος και παγκόσμιος και υιοθετώντας την πολυπλοκότητα μέσα από την οποία τα ανθρώπινα πράγματα εμφανίζονται ιστορικά. Έτσι οι μαθητές θα εξοικειωθούν με τον πλούτο και την ποικιλότητα της ανθρώπινης ζωής, όπου αυτή συναντάται, αποκτώντας ευρύτητα πνεύματος και αποφεύγοντας την μονολιθικότητα [1]. Όσον αφορά το άλλο αντικείμενο μελέτης των φυσικών πραγμάτων, κατά τον Durkheim αυτό το πεδίο είχε μέχρι τότε συνδεθεί με τους ωφελιμιστικούς σκοπούς της οικονομ

γράφει η  Εύα Μπολιουδάκη Ανεξάρτητα αν κάποιος θεωρεί πλήρη και επαρκή τον παραπάνω ορισμό, αυτό που σίγουρα μπορούμε να διακρίνουμε είναι το στοιχείο της κίνησης και της αλλαγής των εκπαιδευτικών συστημάτων. Τα εκπαιδευτικά συστήματα ούτε σταθερά ούτε αμετάβλητα είναι. Αντιθέτως μεταβάλλονται παρακολουθώντας την αέναη εξέλιξη των κοινωνιών. Ο Durkheim έχει πλήρη συνείδηση ότι στην εποχή του η ανθρωπότητα βρίσκεται μπροστά σε μια θεμελιώδη αλλαγή. Είναι η εποχή του επιστημονισμού. Ο Durkheim όπως και πριν από αυτόν ο Comte, πιστεύουν ότι η επιστημονική θεώρηση του κόσμου και του ανθρώπου, είναι το ανώτερο στάδιο εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών και ότι οι επιστημονικές εξηγήσεις και κατακτήσεις θα μπορέσουν να παίξουν τον ρόλο που διαχρονικά έπαιζαν οι θρησκείες στο κοινωνικό γίγνεσθαι [1] . Η επιστημονική εποχή έρχεται σαρωτική και υπόσχεται ότι η συσσώρευση της ανθρώπινης σοφίας είναι αυτή που θα ανυψώσει τον άνθρωπο πάνω από το θηρίο και θα δώσει τέλος στα δεινά της

γράφει η Εύα Μπολιουδάκη Πρώτο Μέρος : Emile Durkheim: Ο κοινωνικός ρόλος της εκπαίδευσης   Τα ζητήματα της εκπαίδευσης αποτελούν έναν από τους κεντρικούς τομείς της επιστημονικής δραστηριότητας του Ε. Durkheim και η θεωρία την οποία αναπτύσσει για τον ρόλο και την λειτουργία της εκπαιδευτικής διαδικασίας, είναι απολύτως συναφής με τους γενικότερους μεθοδολογικούς προσανατολισμούς και τις κοινωνικο-επιστημονικές στοχεύσεις του προγράμματός του.  Ο Durkheim αναγνωρίζει ότι μέσω της εκπαίδευσης, κάθε ιστορική- κοινωνική πραγματικότητα κατόρθωνε να εκφράσει και να μεταδώσει στα νέα μέλη της το είδος εκείνης της συλλογικής συνείδησης που ήταν αναγκαία προϋπόθεση προκειμένου η δεδομένη κοινωνία να υπάρξει στις ιδιαίτερες ιστορικές-τοπικές και χρονικές συνθήκες της εποχής της  [1] . Έτσι, σκοπός της εκπαίδευσης, κατά τον Durkheim είναι να διαμορφώνει μεταξύ των μελών της κοινωνίας μια επαρκή κοινότητα ιδεών και αισθημάτων, απαραίτητη για την ύπαρξη οποιασδήποτε ανθρώπιν

γράφει η Εύα Μπολιουδάκη * Ο Εμίλ Ντ. Ντιρκέμ (γαλλ. Emile D. Durkheim, 1858-1917), ήταν Γάλλος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος. Θεωρείται μια από τις σημαντικότερες μορφές που συνέβαλαν στην εξέλιξη της επιστήμης της Κοινωνιολογίας. Σημαντικότερα έργα του : Περί του καταμερισμού της κοινωνικής εργασίας , 1893.  Οι κανόνες της κοινωνιολογικής μεθόδου , 1895.  Αυτοκτονία , 1897.  Στοιχειώδεις μορφές της θρησκευτικής ζωής , 1912.     . Ο Τζων Ντιούι (1859 - 1952) ήταν Αμερικανός φιλόσοφος. Γεννήθηκε στο Βέρμοντ και σπούδασε πρώτα στο πανεπιστήμιο της γενέτειράς του και κατόπιν στο πανεπιστήμιο του Τζον Χόπκινς. Δίδαξε σε πολλά πανεπιστήμια και κέρδισε την διεθνή αναγνώριση για την πραγματιστική προσέγγισή του στη φιλοσοφία, την ψυχολογία και την φιλελεύθερη πολιτική.  Σημαντικότερα έργα του : Πώς σκεπτόμαστε , 1910.  Δημοκρατία και εκπαίδευση, 1916. Ανασυγκρότηση στη φιλοσοφία, 1920.   Εμπειρία και φύση , 1925.  Λογική: η θεωρία της έρευνας , 1938.  Εμπειρία

Γράφει ο Τεύκρος Χατζηλίας* Βρισκόμαστε σε μια πραγματικότητα γεμάτη με τεράστιες αποκλίσεις. Κι αν στο παρελθόν οι αποκλίσεις/αντιθέσεις σημειωνόταν μόνο σε επίπεδο πλούτου και εξουσίας, φτώχειας και μιζέριας, σήμερα, δίχως ούτε στο ελάχιστον να έχουν εξαλειφθεί αυτές, αποκλίσεις/αντιθέσεις σημειώνονται και στον τομέα της γνώσης, λόγω των δυνατοτήτων που δίνει η κατοχή της στη δημιουργία ενός απόκοσμου κόσμου. Χρησιμοποιώ αυτό το λεκτικό σχήμα για να περιγράψω έναν κόσμο, στον οποίο οι έννοιες της ζωής, της υγείας και του νου λαμβάνουν πλέον νέους προσδιορισμούς, πρωτοφανείς, στην ιστορία του είδους μας. Δεν θα είναι ο άνθρωπος, αλλά η ανεξάρτητη απ’ αυτόν δύναμη των δημιουργημάτων του, η δύναμη της Τεχνοεπιστήμης, αυτή η οποία θα καταρρίψει όλα όσα, σήμερα, αποτελούν τ' αρχέτυπα μας. Το ανάλογο συνέβη, κάποτε, πριν από 7 εκατ. χρόνια, τότε, που η εξελικτική μας υπόσταση αποσπάστηκε από έναν υποτιθέμενο κοινό κλάδο, ενός κάποιου μακρινού ζωικού προγόνου και μας οδήγ