Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Εμίλ Ντιρκέμ - Τζων Ντιούι: Παιδαγωγικές Θεωρίες των αρχών του 20ου αιώνα, μια παράλληλη ανάγνωση (i)

γράφει η Εύα Μπολιουδάκη *



Ο Εμίλ Ντ. Ντιρκέμ (γαλλ. Emile D. Durkheim, 1858-1917), ήταν Γάλλος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος. Θεωρείται μια από τις σημαντικότερες μορφές που συνέβαλαν στην εξέλιξη της επιστήμης της Κοινωνιολογίας.
Σημαντικότερα έργα του : Περί του καταμερισμού της κοινωνικής εργασίας, 1893. Οι κανόνες της κοινωνιολογικής μεθόδου, 1895. Αυτοκτονία, 1897. Στοιχειώδεις μορφές της θρησκευτικής ζωής, 1912.

  

 .

Ο Τζων Ντιούι (1859 - 1952) ήταν Αμερικανός φιλόσοφος. Γεννήθηκε στο Βέρμοντ και σπούδασε πρώτα στο πανεπιστήμιο της γενέτειράς του και κατόπιν στο πανεπιστήμιο του Τζον Χόπκινς. Δίδαξε σε πολλά πανεπιστήμια και κέρδισε την διεθνή αναγνώριση για την πραγματιστική προσέγγισή του στη φιλοσοφία, την ψυχολογία και την φιλελεύθερη πολιτική. 
Σημαντικότερα έργα του : Πώς σκεπτόμαστε, 1910. Δημοκρατία και εκπαίδευση, 1916. Ανασυγκρότηση στη φιλοσοφία, 1920. Εμπειρία και φύση, 1925. Λογική: η θεωρία της έρευνας, 1938. Εμπειρία στην εκπαίδευση, 1938.

*-*



Η παρούσα εργασία είναι μία προσπάθεια προσέγγισης κλασικών κοινωνιολογικών κειμένων, τα οποία εστίασαν διαχρονικά στα ζητήματα της εκπαίδευσης. Πρόκειται για κείμενα μέσα από τα οποία η Kοινωνιολογία αναγνωρίζει την εκπαιδευτική διαδικασία ως ένα από τα αντικείμενα της επιστημονικής μελέτης της. Το εκπαιδευτικό εγχείρημα παύει να προβάλλει αποκλειστικά μέσα από τους γνωσιοθεωρητικούς, ηθικούς ακόμα και μεταφυσικούς όρους και μελετάται πλέον ως μία από τις λειτουργίες των ανθρώπινων κοινωνιών. 

Στην εργασία αυτή θα προσπαθήσω να εξετάσω αφενός τις βασικές παιδαγωγικές και εκπαιδευτικές αντιλήψεις ενός από τους θεμελιωτές της Κοινωνιολογίας, του Emile Durkheim (1858-1917), μέσα από τα έργα του Εκπαίδευση και Κοινωνιολογία (1922) και Η εξέλιξη της παιδαγωγικής σκέψης, οι οποίες διατυπώνονται σε μια κρίσιμη εποχή, στα τέλη του 19ου αρχές 20ου αι., εκφράζοντας τους προβληματισμούς και τις δυναμικές της ευρωπαϊκής κοινωνίας· και αφετέρου, τις απόψεις ενός από τους βασικούς εκπροσώπους του φιλοσοφικού ρεύματος του πραγματισμού, του John Dewey (1859-1952), ο οποίος με το έργο του Δημοκρατία και Εκπαίδευση (1916), ερευνά τα εκπαιδευτικά ζητήματα στα πλαίσια μιας διαφορετικής ιστορικής πραγματικότητας, αυτής της αμερικάνικης κοινωνίας. 

Έχει ενδιαφέρον να εντοπίσουμε στις δύο προσεγγίσεις τόσο τα σημεία σύγκλισης όσο και τα σημεία απόκλισης, καθώς αυτές συνομιλούν στο μεταίχμιο μίας εποχής, που σημαδεύεται από τον ιδιαίτερο, κρίσιμο ρόλο που, εκ των πραγμάτων, οι Επιστήμες αναλαμβάνουν να παίξουν, τόσο εντός της εκπαιδευτικής διαδικασίας όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο. 



Συνεχίζεται... 

Στο επόμενο : Πρώτο μέρος : Emile Durkheim: Ο κοινωνικός ρόλος της εκπαίδευσης 



* Η Εύα Μπολιουδάκη είναι τελειόφοιτος του τμ. Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός