Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Απρίλιος, 2014

_Τα κιβώτια

Απόψε αποφάσισε να κλείσει σε κιβώτια Ό,τι από καιρό έβλεπε πως άχρηστο πια είναι. Χρειάστηκε πολλά, δεν δυσκολεύτηκε να βρει καμπόσα - γεμάτη είναι η πολιτεία από δαύτα- Μεγάλα, ανθεκτικά κιβώτια χαρτονένια. Κατέγραψε, αρίθμησε, έβαλε ταινία ασφαλείας. Τον βρήκε το ξημέρωμα. Γεμάτο το μικρό δωμάτιό του. Με κόπο τα στρίμωξε στο ασανσέρ. Τ’ άφησε απλά κάτω. Άκουσε ξημερώματα κάποιον να κατεβαίνει θορυβώντας. Κλειδιά, γρήγορα βήματα, δυό λόγια, μια πόρτα. Τότε φοβήθηκε πως κάποιος άργησε πολύ. Άκουσε ξημερώματα να περνάει - την ώρα που η πολιτεία κοιμάται ακόμα- ο  τρόμος των μεγάλων και των σπουδαίων έργων της ζωής αδιάφορος ρακοσυλλέκτης ο χρόνος. Κοίταξε γύρω του το μικρό δωμάτιο «Άδειο» ψιθύρισε μόνος του, “επιτέλους άδειο».

_"Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε να σας σώσει"

Η κοινωνική δικτύωση δεν αποτελεί πλέον ένα νεωτερισμό. Έγινε, σχεδόν αυτόματα, ένα δυναστευτικό κατεστημένο της καθημερινότητας του μέσου ανθρώπου.  Αντιγράφω από την ηλεκτρονική "Καθημερινή" ,άρθρο : Συμβουλές για ασφαλή κοινωνική δικτύωση από τη Symantec (11.02.14) :  "Η κινητήριος δύναμη του Internet σήμερα είναι η αλληλεπίδραση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτή τη στιγμή, ταυτόχρονα φίλοι "ανεβάζουν" ιδέες για γαμήλια πάρτι στο Pinterest, "ανεβάζουν" φωτογραφίες από τον πρωινό τους καφέ στο Instagram, προωθούν τα αγαπημένα τους outfit στο snapchat, κάνουν check in στο Foursquare όταν βρίσκονται σε εστιατόρια, ανεβάζουν video στο Vine τις γάτες τους, μοιράζονται φωτογραφίες των νεογέννητων τους στο Facebook και τουιτάρουν ελπίζοντας να μάθουν νέα για την πρεμιέρα της σειράς The Walking Dead. Καθώς αυτές οι υπηρεσίες γίνονται ολοένα και πιο δημοφιλείς, γίνονται συχνότερα στόχοι απάτης, spam και phishing".  Τρία ζητήματ

_Οι καλλιτέχνες γεννιούνται χωρίς χέρια

εργο: Νίκη Στρατάκη Ξέρω ότι παραξενεύτηκες. Κι έλεγες : Οι νύχτες με βρίσκανε κουλουριασμένη στο κρεβάτι μου. Η πάλη με τη μνήμη, τις εικόνες, τα λόγια, τις παραστάσεις. Οι νύχτες που απουσίαζα. Η απουσία είναι ένα πράγμα που το πιάνεις, ένα κενό σαν τσιμεντόλιθος. Η έλλειψη ασφάλειας. Ξέρετε... Ο ίλιγγος της πτώσης είναι κάτι που σε κάνει ν' απλώνεις δεξιά αριστερά, σπασμωδικά, κάτι σαν χέρια. Πασχίζεις να πιαστείς από κάπου. Μα δεν μπορείς να πιαστείς από πουθενά.  Τότε μπορεί να σου βγούνε ζωγραφικές, μουσικές, στιχάκια. Ξέρετε.... Οι ποιητές κι οι καλλιτέχνες γεννιούνται καμιά φορά δίχως χέρια, άλλες φορές δίχως μιλιά, άλλες δίχως μάτια. Όχι, όχι δεν ξέρετε. Λοιπόν; τι θέλετε να σας πω; Α! ναι κάτι για τους τηλεθεατές σας. Ο φωτισμός είναι καλός; .......................................... Τελειώσαμε; Δεν είπες τίποτα απ' αυτά όταν σε ρωτήσανε.    Κι έλεγα : Νίκη μου, αγαπημένη Νίκη, συντροφιά μου, Η σκέψη μου, αν μπορεί η σκέψη να έχε

_Νίκη Στρατάκη: Κέρινα ίχνη των περιπετειών του νου

έκθεση ελεύθερης εγκαυστικής   Εγκαίνια Έκθεσης:   Τετάρτη 23 Απριλίου 2014  ώρα 18.00 στο Μοναστήρι του Καρόλου, (Χατζημιχάλη Νταλιάνη 22 Χανιά) Διάρκεια Έκθεσης:  23 Απριλίου έως 6 Μαΐου 2014 (καθημερινά από τις 18.00 – 23.00) Τηλ. 28210-50172 Πριν φτάσω στη ζωγραφική μπορώ να πω ότι τριγύριζα. Ζωγραφίζοντας με κερί, ανακάλυψα ότι μπορώ να εξακολουθήσω να τριγυρίζω, χωρίς αυτό να φαίνεται... Μια επίφαση σταθερότητας, σε έναν κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται. Μεταβάλλεται τόσο στα εξωτερικά  φαινόμενα αλλά κυρίως εντός μου. Εντός μου μετακινήθηκαν βουνά, όγκοι τεράστιοι, διαλύθηκαν πετρώματα και μάζες πελώριες. Τι ήταν αυτό που «κίνησε και άλλαξε τη μάζα;» Νομίζω ότι έχω μια απάντηση να δώσω : Είναι η θερμότητα που βγάζουν οι άνθρωποι όταν χαρίζουν αληθινές συγκινήσεις: χαμόγελα, δάκρυα, την προσοχή τους, την σκέψη τους, όταν μοιράζονται τον πόνο τους με τους άλλους. Αυτή τη μοναδική, παραγνωρισμένη  και σπάνια στις μέρες μας πηγή θερμότητας, θέλησα

_Απόλογος Ανάστασης

έργο : Γ. Κόρδη                                                                   στο Νίκο  Αγάπη μου,  να'χα τη δύναμη, να' χα το μεγαλείο να ήμουν τόσο δυνατή, τόσο ψηλή,   αν ήμουν ένας αητός, αν ήμουν άγγελος και αρχάγγελος, θα σ’ έβαζα ολόκληρο μέσα στην αγκαλιά μου να σε σκεπάσω από κορφής, να σε καταπραΰνω, θα κράταγα τα χεράκια σου, τα δακτυλάκια σου, να μην τρέμουνε στη παγωνιά του κόσμου, θα φύσαγα τα μαλλάκια σου από το μέτωπό σου να μην σε τρώει ο πυρετός θα έπαυα όλους τους σπασμούς της έρημης ψυχής σου, θα γιάτρευα όλες τις πληγές της πίκρας σου, παιδί μου, θα στέγνωνα Αγάπη μου τα δάκρυα των ματιών σου. Αν είχα γλώσσα να σου πω, θα σου’δινα τη φωνή μου, για να φωνάξεις δυνατά για να φωνάξεις καθαρά, τα δίκια της ζωής σου. Αν μπόραγα θα σου’δινα ξανά το γάλα του κορμιού μου, να φτιάξω το κορμάκι σου, άχραντο να φτιάξω πάλι από ξαρχής του ύπνου σου γελάκια, Αν έφτανα θα μάζευα κάθε λυγμό, κάθε παράπονό σου, την ερημιά στο κουρασμένο σου κορμί να ήμου

_Δημήτρης Λάγιος : να ονειρεύομαι

  7 Απριλίου 1952 - 11 Απριλίου 1991

_Wedding tourism και έξοδος στις Αγορές

  Το project παρουσιάστηκε πριν μια εβδομάδα περίπου από περιχαρή τηλεπαρουσιάστρια.  Είχε κάτι το ευ-αγγελικό και γι' αυτό το σημείωσα στην μνήμη μου. Εντω μεταξύ η χώρα έγινε δεκτή στις Αγορές μετά... βαϊων και κλάδων.  Κοινό σημείο η γενική ευωχία, η χαρά, που διοχετεύται από τις ανοιχτές οθόνες σε κάθε σπιτικό. Τα πράγματα συνδέθηκαν : πώς γίνεται η δική μας χαρά να γίνεται δική τους και η δική τους χαρά να μας χαροποιεί; Ένα μπέρδεμα της χαράς γενικώς, σ' ένα κόσμο κονιορτιοποιημένο όπου οι αναλύσεις παίρνουν και δίνουν  και ο κάθε ειδικός αναλυτής ανάγει την ανάλυσή του σε ....κοσμοθεωρία.  Και εξηγούμαι: Το πρότζεκτ έχει τον τίτλο: Κρήτη : Κτυπάει μέσω..... γάμων την τουριστική αγορά 350 εκατομμυρίων.  Το θέμα δεν είναι καινούργιο. Ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια στη Σαντορίνη και εξαπλώνεται σε όλους τους τουριστικούς προορισμούς,  φέρει τον τίτλο wedding tourism και  honey moon tourism   και αφορά την μετατροπή ενός προσωπικού γεγονότος σε εμπόρευμα με ό

_Ecce Homo

  Εικόνα από την βιντεοκάμερα στο κελί του κρατούμενου  όπως μεταδόθηκε από τα μμε, λίγο πριν πεθάνει Yπάρχουν πολλοί τρόποι να βλέπει κανείς τα πράγματα. Πάντα υπήρχαν. Τελικά το πιο εύκολο πράγμα είναι να "πάρεις θέση", να  τ ο π ο θ ε τ η θ ε ί ς. . Τι εύκολο πράγμα! Κι ας το κάνουν οι τηλε-διδάσκαλοι του γένους να δείχνει μέγα κατόρθωμα, όταν καλούν με επιμονή : "να πάρετε θέση κύριε...τάδε"  . Διότι θέσεις και τοποθετήσεις υπάρχουν πολλές, παίρνεις μια και από εκεί μπορείς να βλέπεις και να λες για τα πράγματα. Καθημερινά είτε από τηλεοπτικού άμβωνος είτε και χωρίς αυτόν, ο καθένας μπορεί να μιλάει και να  τοποθετείται σα να γνωρίζει, για όλα. Γιατί, όμως,  είναι εύκολο να πάρεις θέση; Γιατί θεωρείται πρέπον και κάτι -να πούμε- υπεύθυνο να έχεις μια θέση; Γιατί το αντίθετο, δηλ. να μην πάρεις θέση θεωρείται αδυναμία ή... σχεδόν λιποταξία; Ας τ' αφήσουμε σε εκκρεμότητα προς το παρόν.  Ας πάμε στο συγκεκριμένο συμβάν της δολοφονίας του Ι

_Έγραφα

Εργο: Γ. Κόρδη                                                                                     Στον φίλο Μιχάλη Έγραφα με τις κραυγές των παιδιών στην ταράτσα. Δεν γινόταν αλλιώς. Πώς να βγάλω την γλώσσα μου Έμπυρη, διάπυρη και άπειρη κρατώντας το στόμα μου κλειστό; Μίλαγαν με παραγγελίες, προσφορές κι  υπηρεσίες με συνταγές ευτυχίας, χλευασμούς και νουθεσίες. Μίλαγαν με σχέδια επί χάρτου.  Μίλαγα μπουκωμένος με ποιητές, προφήτες και αγίους.   Μίλαγα σχεδόν με σχέδια επί νεφών.   Δεν γεννάται λόγος.  Μια υπερσκέλιση της αντοχής μου. Ξανά και ξανά και ξανά. Μέχρι να μην μείνει τίποτα από μένα. Μια μεγάλη και τέλεια πληγή που βγάζει  ρήματα και αίμα.  Κι αυτό που μένει. Έτσι μου ζήτησαν  Κι έτσι έγραφα.

_Κλείνω τα μάτια και γυρεύω την Άνοιξη

Οdilon Redon,  1890 Θα ήθελα κάτι ευχάριστο να πω. Σαν τι όμως; Για την Άνοιξη, να πούμε. Ναι, θα μπορούσα να πω για την Άνοιξη. Η Άνοιξη έρχεται και μπαίνει μπρος στα μάτια μου,  χωρίς να το ζητήσω. Καθώς διασχίζω την εθνική οδό  ένας κίτρινος ψηλός ανθένιος φράχτης που πριν λίγες μέρες δεν υπήρχε. Ο φράχτης τρέχει και ζαλίζομαι. Μπαίνει το κίτρινο στα μάτια μου. Τα κλείνω. Κάνει κι άλλα τέτοια εκπληκτικά πράγματα. Την αφήνω να κάνει τα δικά της. Στις λεωφόρους, στην ωραία επιφάνεια της θάλασσας, στο σώμα μου. Κλείνω τα μάτια μου. Μπήκε ο Απρίλης και  θα ήθελα κάτι ευχάριστο να πω, κάτι που να συνοδεύει τον καφέ, σαν στρογγυλό κουλουράκι. Τι να πω; Στις φυλακές, οι φύλακες σκότωσαν τον φυλακισμένο που είχε σκοτώσει τον φύλακα. Τον σκότωσαν από το ξύλο, λένε, κι αυτός είχε σκοτώσει μ' ένα αυτοσχέδιο μαχαίρι, λένε. Τι είδους μαχαίρι μπορεί να ήταν αυτό; Πώς είναι να σκοτώνεις κάποιον απ' το ξύλο; Κλείνω τα μάτια μου. Και κάθε μέρα κάποιος σκοτώ