[ παράκοσμος_ ]

Συστέλλονται οι φωνές διαστέλλεται το σύμπαν σας Ακούγονται μόνο για τα γιούχα, τα ποδοβολητά, κάτι ασυναρτησίες εδώ και εκεί κάτι ονειροπολήματα του παρελθόντος κάτι λόγοι δακρύβρεχτοι για εθνικά κλέη που κανείς δεν έκανε τον κόπο να μάθει σε τι τελοσπάντων συνίστανται γιατί αν τον είχε κάνει θα ανήκε κι αυτός στις συνεσταλμένες φωνές και κάτι αλήθειες τόσο αληθινές όσο χρειάζεται για να μην πονέσουμε απ' την αλήθεια. Πέρα ως πέρα τίποτα Εδώ και εκεί κάποιες μικρές σπίθες συνεσταλμένες κι αυτές Έτσι βαδίζουμε παραμερίζουμε για να περάσει το πλήθος με τα βαριά του πανωφόρια να κραυγάσουν οι ανόητοι με τα φουσκωμένα μάγουλα να επιτεθούν οι θιγόμενοι με το δικαίωμα που πηγάζει από το ότι θιχτήκανε να μην καταλάβει κανείς τίποτα που να τον αφορά στ' αλήθεια. Ο φασισμός κατοικεί στους κάθε λογής ηγέτες και τα πλήθη κατοικούν στον κάθε λογής φασισμό.

Η   επίσκεψη του θηρίου τον είχε αποκάμει. Το είδε, άξαφνα, ένα μεσημέρι να κάθεται πάνω στην καρέκλα σταυροπόδι • όπως κάθονταν στο πάλκο οι λαϊκοί τραγουδιστές σε παλιές φωτογραφίες.   Και, πραγματικά, τραγουδούσε το θηρίο. Ωραία, λαϊκά τραγούδια πότε σαν άντρας και πότε σαν γυναίκα. Έτσι, απάνω στο φόβο του - καθώς τραγουδούσε το θηρίο - άρχισε να σιγοτραγουδά κι ίδιος από απόσταση ασφαλείας. Αλλά σα να μην αρκούσε αυτό, κάποτε,  ξεθάρρεψε  και πήγε και κάθισε κοντά του και καθώς εβούλιαζε, ξανά,  σε ρημαγμένα χρόνια πιάσανε φιλία οι δυο τους και μεταμορφώθηκε, σιγά σιγά, κι αυτός σ'  ένα   ζωντανό  θηρίο! Ναι, πραγματικά,  έγινε  κι  αυτός   ένα  θηρίο που τραγουδά τα λυπημένα βράδια μας πότε σαν άντρα και πότε σα γυναίκα τα μαγικά τραγούδια του. Σχόλιο Το ποίημα βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με όσα ξέρουμε για τα θηρία! Τα θηρία δεν τα πλησιάσεις... τα θηρία τα καταδικάζεις στο σκοτάδι τους. καμιά φορά μάλιστα εκφράζ

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που πραγματικά αγωνίζονται και αγωνιούν για να φτιάξουν μια καλή και ευτυχισμένη ζωή... Να έχουν αρκετά ή και πολλά χρήματα.... Να έχουν ένα σπίτι δικό τους, μπορεί και δύο για εναλλαγή.... Να έχουν ένα ή και δύο αυτοκίνητα... Να έχουν μια δουλειά που να τους αρέσει... Να βρίσκουν ενδιαφέροντα και συναρπαστικά πράγματα να κάνουν.... Να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους.... Να έχουν έναν σύντροφο που να τους αγαπάει και να τους καταλαβαίνει.... Να έχουν υγεία.... Να έχουν φίλους και ένα ή δύο καλά παιδιά... Προσπαθούν να επιτύχουν ένα  σύνολο πραγμάτων, το οποίο, αν ποτέ και αφού το επιτύχουν θα το ονομάζουν . .. η Ζωή τους... και θα το κυκλώσουν όπως ο δάσκαλος στο τέλος του πίνακα κυκλώνει το αποτέλεσμα που προκύπτει ως λύση μετά από μια μακρά εξίσωση.... Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι όλες αυτές οι απαιτήσεις για μια καλή ζωή, που αποτελούν λογικές επιδιώξεις κάθε εχέφρονος σύγχρονου ανθρώπου, μπορεί να κρύβουν μια καλά κρυμμένη υποψία... Μια υποψία που θα

Ήταν ένα αγόρι αρκετά έξυπνο για να μπορεί να διακρίνει πίσω από τις σκιές που έριχναν οι βαριές κουρτίνες στο σαλόνι να αχνοφαίνεται ένας όμορφος κόσμος μπερδεύονταν γλυκά οι ήχοι και τα χρώματα το μέσα και το έξω Το έξυπνο αγόρι το ένιωθε παιχνίδι. Μα είτε γιατί οι κουρτίνες ήταν αρκετά βαριές είτε γιατί το αγόρι δεν τόλμησε να απλώσει το χέρι του και να γκρεμίσει τις τρομερές κουρτίνες έμεινε στο σαλόνι μιλώντας συνεχώς για το κόσμο, κάθε τόσο φωνάζοντας είμαι βέβαιος, είμαι βέβαιος σας λέω πως υπάρχει και τον είδα... κι άλλες φορές κάποτε θα ταξιδέψω, κάποτε θα πάω στην όμορφη Αυστραλία.... Με τα χρόνια πάνω στη φωνή του κάθισαν ψίθυροι πάνω στις κουρτίνες σκόνη το σκοτάδι  γέμιζε ολοένα το δωμάτιο ξεχυνόταν στον κήπο, Το έξυπνο αγόρι συνέχισε να παίζει το φοβερό παιχνίδι με τις κουρτίνες μα εμείς δεν ακούγαμε τίποτα πια. (Ετούτο το καράβι δεν λέει να σαλπάρει οι κουρτίνες δεν γίνονται πανιά τα κουρτινόξυλα δεν γίνονται κατάρτια αν δεν ανέβεις γυμνός

Το βίντεο είναι από την ταινία των αδελφών Ταβιάνι "ΧΑΟΣ" Είμαι λοιπόν, γιος του Χάους. Και όχι αλληγορικά, μα στην πραγματικότητα, αφού γεννήθηκα κοντά σ' ένα πυκνό δάσος που οι κάτοικοι του Τζιρζέντι το ονομάζουν Καβούζου, παραφθορά της αρχαίας ελληνικής λέξης Χάος. ΛΟΥΙΤΖΙ ΠΙΡΑΝΤΕΛΛΟ Το 1984 οι αδελφοί Ταβιάνι γύρισαν το «Χάος», μια σπονδυλωτή ταινία που το σενάριό της βασίστηκε σε διηγήματα του Λουϊτζι Πιραντέλλο. Με φόντο την Σικελία των αρχών του 20ου αιώνα ο νομπελίστας συγγραφέας βυθίζεται στο χάος της ανθρώπινης ψυχής, με τρόπο άλλοτε δραματικό, κι άλλοτε ανάλαφρο, σχεδόν φαρσικό που πίσω του όμως ενεδρεύει το τραγικό. Η τρίτη ιστορία, DEL MAL DI LUNA «Ο Φεγγαροχτυπημένος», είναι μια αφήγηση γεμάτη ποίηση, λυρισμό αλλά και τρόμο που μιλά για τον έρωτα και για την επίδραση της φύσης στον ανθρώπινο νου. Πρωταγωνιστεί ένα νιόπαντρο ζευγάρι χωρικών που η ζωή του αναστατώνεται όταν η γυναίκα ανακαλύπτει ότι ο άντρας της κάθε πανσέληνο παθαίνει επιληπτικές κ

Δεν έχω πρόβλημα με τις ταυτότητες. Εννοώ  τις εθνικές, τις φυλετικές, τις ταξικές, τις θρησκευτικές και κάθε είδους συλλογικές ταυτότητες. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτές οι συλλογικές ταυτότητες είναι : -ότι είναι πολύ οργανωμένες και συμπαγείς. -ότι θέτουν πάντα σε ανταγωνιστική αντίστιξη τις υπόλοιπες. -ότι αξιολογούν θετικά μόνο ότι αναγνωρίζουν ως "δικό" τους. - ότι διαβάλουν την αγάπη, δημιουργώντας  την ψευδαίσθηση πως η αγάπη είναι ένα εύκολο πράγμα. - ότι, φιλοσοφικά μιλώντας, κατέχουν την υπερέχουσα θέση του "καθολικού" έναντι του "μερικού" το οποίο είναι εξαρτημένο από το πρώτο. - ότι αποδίδονται στα άτομα πριν καν αυτά αποκτήσουν ταυτότητα... γινόμενες, έτσι, "μοιραίες"... και τέλος, - ότι έχουν σχήμα "ομπρελοειδές", όπως προκύπτει από τα ανωτέρω, και ανοίγουν όταν βρέχει ιδέες, πραγματικότητα, προβλήματα, απορίες, όταν βρέχει το άγνωστο και απρόβλεπτο... όταν βρέχει κόσμος!

or   from guilt to innocence   Στίχοι : Roger Fernay - Μουσική: Kurt Weil Youkali /  Γιουκάλι Είναι σχεδόν στο τέλος του κόσμου, Η βάρκα των περιπλανήσεών μου, Πλέοντας στην άκρη του κύματος, Με πήγε εκεί μια μέρα. Το νησί είναι πολύ μικρό, Αλλά η νεράιδα που το κατοικεί, Ευγενικά μας προσκαλεί, Να κάνουμε μια ξενάγηση. Γιουκάλι, Είναι η χώρα των επιθυμιών μας, Γιουκάλι, Είναι η ευτυχία, Είναι η απόλαυση. Γιουκάλι, Είναι η γη όπου ξεχνάμε όλες μας τις έγνοιες, Είναι, μέσα στην νύχτα μας, σαν ξέφωτο, Το αστέρι που ακολουθούμε, Είναι το Γιουκάλι. Γιουκάλι, Είναι ο σεβασμός, Για όλους τους όρκους που ανταλλάχθηκαν, Γιουκάλι, Είναι η χώρα των όμορφων ερώτων που μοιράστηκαν, Είναι η ελπίδα, Που βρίσκεται στην καρδιά όλων των ανθρώπων, Η ανακούφιση, που όλοι περιμένουμε για το αύριο. Γιουκάλι, Είναι η χώρα των επιθυμιών μας, Γιουκάλι, Είναι η ευτυχία, Είναι η απόλαυση. Αλλά είναι

Η Αποτυχία είναι το πιο συχνό πράγμα που συμβαίνει στους ανθρώπους. Δεν γνωρίζω άλλο πλάσμα, έξω από το ανθρώπινο είδος, που να έζησε ποτέ στη γη ή που να ζει τώρα και που να μπορεί να αποτύχει σε κάτι.... Μόνο εμείς αποτυγχάνουμε... Αποτυγχάνουμε συνέχεια, άλλος πολύ και άλλος λίγο, άλλος σε κάποιο τομέα της ζωής και άλλος σε κάποιον άλλο. Άλλος αποτυγχάνει εν συνόλω και άλλος μερικώς. Πάντως όλοι είμαστε, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΙ. Και όμως ζούμε σε ένα κόσμο που μιλάει μόνο για την Επιτυχία. Λες και υπάρχει μόνο αυτή, η Επιτυχία... Επιτυχία στις εξετάσεις, επιτυχία μιας παράστασης, επιτυχία μιας ομάδας, επιτυχία μιας κυβέρνησης... επιτυχία στο κρεβάτι, στη δουλειά, ακόμα και στο μαγείρεμα..... Μόνο οι επιτυχημένοι προχωρούν....που όμως, φευ! και αυτοί είναι αποτυχημένοι με κάποιον άλλο τρόπο.... Μόνο που δεν τους το λέμε.... Μόνο που δεν μας το λένε... Τα φώτα στρέφονται στο κομμάτι της επιτυχίας... το άλλο παραμένει σκοτεινό.... Ας υποθέσουμε ότι κάποιος