[ παράκοσμος_ ]

Όχι πάνω Αλλά κάτω απ'αυτήν την πραγματικότητα Υπάρχει τυπωμένη με την αρχαία τεχνική της εγκαυστικής και των αχνών Μια άλλη. Όχι καλύτερη ή χειρότερη Απλώς άλλη αχνότερη. Κι οι δυο είναι πραγματικές πραγματικότητες. Το πρόβλημα για μας που είμαστε άνθρωποι είναι ότι κοιτάμε ψηλά ψάχνοντας μια τρίτη.

Με δύο διαφημίσεις θα ασχοληθούμε σήμερα, αγαπητοί αναγνώστες. Στην πραγματικότητα, όπως θα διαπιστώσετε όσοι κάνετε τον κόπο να δείτε τα βίντεο που παραθέτω, πρόκειται για δύο παραλλαγές της μιας και αυτής διαφήμισης της Τράπεζας Πειραιώς.  Η εμμονή μου με τις διαφημίσεις πηγάζει από την εδραία πλέον πεποίθησή μου ότι οι διαφημίσεις επιβεβαιώνουν, καθημερινά και αδιάκοπτα, σε όλους τους χώρους και με όλους τους τρόπους, την πραγματοποιηθείσα υφαρπαγή και Ήττα.   Μ' αυτό εννοώ την ήττα κάθε απελευθερωτικού κοινωνικού προτάγματος όπως αυτά διατυπώθηκαν από τον 19ο και τον 20ο αιώνα, με τελευταίο σκίρτημα τον Μάη του 68,  Εννοώ επίσης   την ήττα  του ορθολογικού και αυτονομικού προγράμματος του δυτικού Διαφωτισμού από τον 15ο αιώνα,  Εννοώ, τέλος, την ήττα  του ανθρώπου να υπάρχει σε κάθε επίπεδο - ιδιωτικό ή δημόσιο, λεκτικό ή πρακτικό, φαντασιακό ή πραγματικό, πολιτικό ή κοινωνικό- ως αυτοδημιούργητο ον στην συνάφεια και την συνεργία του με τον Κόσμο, την Κοινω

Κάθε μεσημέρι έφερνε ένα κιλό ψωμί, αγορασμένο από τον ίδιο φούρνο,  που συναντούσε στον δρόμο γυρνώντας από την δουλειά στο σπίτι. Άφηνε το ψωμί στον πάγκο της κουζίνας  μαζί ένα μισόλογο, αποφεύγοντας να με κοιτάξει και  μόνο επειδή ήξερα ήδη τι έλεγε το καταλάβαινα, ένα πνιγμένο, κενό "τι έγινε;" που δεν περίμενε καμία απάντηση . Τις λίγες φορές που κάτι γινότανε, θα ήταν κάποιος λογαριασμός που ήρθε ή κάποιο φάρμακο που τελείωσε, αυτά όμως είναι από τα πράγματα που στην πραγματικότητα δεν γίνονται . Έτσι δεν είναι; Και κάθε Παρασκευή, ανάμεσα στις 1.30 και 2.00 το μεσημέρι, τηλεφωνούσε για την λίστα με τα ψώνια της εβδομάδας. Αγόραζε ακριβώς τα είδη και τις ποσότητες που του έλεγα. Ποτέ δεν έφερνε καμία αντίρρηση, ποτέ δεν σχολίαζε τούτο ή το άλλο, ούτε πρόσθετε ούτε αφαιρούσε ποτέ τίποτα. Η λίστα ήταν σχεδόν ίδια, επαναλαμβανόταν με μικρές παραλλαγές και ανανεώσεις των υλικών που είχαν τελειώσει μεσ' την βδομάδα. Έφερνε τα ψώνια κάθε Παρασκευή και τα άφηνε μαζί με

Έμαθα να χάνω και σ' αυτή τη μάθηση δεν υποδηλώνεται τίποτα θετικό. Μπορώ επομένως να πω μόνο Χάνω.

Συμβαίνει καμιά φορά  -ασχέτως που εμείς ποτέ δεν το μαθαίνουμε- όταν κάποιος άνθρωπος σωριαστεί σε δρόμο, σε πλατεία, σε παγκάκι, άνθρωπος κατεστραμμένος μα όχι τυφλός, απ'αυτούς που δεν μπορεί κανείς να τους πουλήσει τίποτα, ούτε καν μια φτηνιάρικη προσδοκία ή μια τσατσάρα που της λείπουν κάποια δόντια, να περνάνε δίπλα του άλλοι άνθρωποι, άνθρωποι καλοστεκούμενοι, με τις σακούλες τους στα χέρια, με τις γυναικούλες τους, με τις συνταξούλες τους, με τις θεσούλες τους, με τις αποταμιευσούλες τους, με τα παράσημά τους εν ολίγοις, και με τις θεωρίες τους να κουδουνίζουν εξαργυρωμένες στις τσέπες τους, κάτι Ματθαίοι και άλλοι παρόμοιοι, βιαστικοί της προόδου και της καλής υγείας και γυρνώντας ο ένας στον άλλο να μιλάνε περί του αξιοσέβαστου... οι αχρείοι.